Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Πότε θα κάνει ξαστεριά;
                       


Ο πόλεμος αργά μα σταθερά σιμώνει. Η καυτή του ανάσα πυρπόλησε τους βορινούς μας φράχτες. Τα λουλούδια στο περβόλι μας μαράθηκαν. Η άνοιξη τρόμαξε, κρύφτηκε στο μαύρο χώμα, κούρνιαξε κάτω απ’ τη φλούδα της γης να περιμένει το τέλος. 
-Εδώ τελειώνουν, είπε, οι εποχές. Μόνη εποχή ο όλεθρος. 
Μανάδες σκούζουν και μαλλιοτραβιούνται, μοιρολογούν και κλαίνε, μανάδες εχθρές, μανάδες αδελφές, μανάδες χωρισμένες με συρματοπλέγματα, παιδιά που μάλωσαν διαβαίνοντας το φράχτη της αυλής, λουλούδια που μαράθηκαν σαν έγειραν να μυρώσουν το γειτονικό περβόλι. Έτσι έμαθαν να σφάζονται οι ανθρώποι. Γιατί το μήλο έπεσε στο διπλανό χωράφι, γιατί το δέντρο φύτρωσε καταμεσίς στο φράχτη, γιατί ο γιος λιμπίστηκε του γείτονα την κόρη, γιατί η θάλασσα χρυσό εγκυμονεί. Τα σπλάχνα της στοχεύουν και χτυπούν. Λιπαίνουν τα σύνορα απ’ τις πληγές, το αίμα  τ’ αχνιστό, το δάκρυ το καυτό, τον τρόμο της ψυχής μας. 
Γονατίσαμε, σερνόμαστε, τη μάνα γης αγκαλιάζουμε, τ’ αγέρι οσμιζόμαστε, τα πάντα μύρισαν ψοφίμι. Τα όρνια στα ξερόκλαδα καραδοκούν τα χρήσιμα κουφάρια των ηρωικών πολεμιστών. Τα κουφάρια που θα γίνουν ζωγραφιές, ποιήματα, τραγούδια και παντιέρες, σύμβολα ευγενικά για κούφιες λέξεις: Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, λέξεις κλειδιά για το κλουβί της Πανδώρας.
 Πού την ελπίδα να φυλακίσουμε; Ξέφυγε, πέταξε κι αυτή σκιαγμένη απ’ την επιταγή των καθημερινών σφαλμάτων μας. Στον αέρα χορογραφίες του θανάτου, στη θάλασσα διακριτικές παρακολουθήσεις, σε κάποια νησιά συναυλίες ειρήνης. Απ’ τη μια οι λύκοι σε γκρι και μπλε μείζονα, απ’ την άλλη το πρωινό κελάηδημα των χελιδονιών που δε γνωρίζουν σύνορα. 
Οι πολλοί ενοχλημένοι χειρονομούν σα να διώχνουν μύγες. 
«Ποιος θα μας ρωτήσει;» λένε. «Μας κοροϊδεύουν. Όλοι τους.» 
Ο Εγκέλαδος ανατριχιάζει στον ομφαλό της Γαύδου. Η Ελλάδα απομακρύνεται απ’ την Τουρκία 10 εκατοστά το χρόνο. Κούρσα θανάτου. Αυτό το Αιγαίο ποιος θα το πάρει; Ο Άρης ή ο Εγκέλαδος; 
Φθινόπωρο και τα χελιδόνια μεταναστεύουν. Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Δημοσιεύτηκε στήλη  "εξ αφορμής" ΑΥΓΗ 11-11-97     

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου


Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Εικόνα
Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ        Πόρος. Το πρώτο επισκεπτήριο για τους νεοσύλλεκτους ναύτες και ψάχνεις για τη σωστή πύλη εξόδου κάπου εκεί κοντά στο ηρωικό αντιδικτατορικό «Βέλος» και ξάφνου πλημμυρίζει ο τόπος μπλε στολές μ’ άσπρα καπέλα τριγυρισμένα από παρδαλές αγκαλιές κι ο γιός σου ένας απ’ αυτούς.        «Ο ομορφότερος ναύτης!» σκέπτεσαι πριν τον σφίξεις στην αγκαλιά σου.        10 μέρες με τηλεφωνήματα πικρά. «Μας ξυπνούν από τις 5.... Μελάνιασε ο ώμος μου από το όπλο..... Φέρτε μου αντηλιακό, μας έφαγε ο ήλιος...και ωτασπίδες , 6 ροχαλίζουν στο θάλαμο...και τηλεκάρτες πολλές»       10 μέρες μ’ εκνευρισμό. «Πώς κακομάθαμε τούτη τη γενιά; Τι να λέγαν κι οι παλιότεροι με τα καψόνια;»       10 μέρες αγωνίας. «Καλομαθημένος. Μέχρι τώρα όλα του πήγαν τόσο καλά! Διαβάζεις τόσα! Μέχρι κι αυτοκτονίες στη σκοπιά.        Η Λυδία λίθος, Θ’ αντέξει; Πώς τον μεγάλωσα; Πόσο επηρεάσθηκε απ’ τον περίγυρο;»        -Πώς αντέχαμε εμείς; λένε οι παλιοί. Και μαρτυρούσαμε λόγω φρονημάτ
Διαβάστε περισσότερα

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Εικόνα
Το «εκρηκτικό δίδυμο της Δίβρης» όπως ο Τηλέμαχος έλεγε, πάνω στην πεζογεφυρα που κατασκεύασε  Η Δίβρη είναι τυχερός τόπος, επειδή έχει γεννήσει πολλούς άξιους ανθρώπους, που ευεργέτησαν τον τόπο και τους ανθρώπους του, αν και οι μεταγέστεροι σπάνια τους μνημονεύουν. Από παλιά καθένας με τα όπλα του, άλλοι από την Αμερική και άλλοι από τόπους ευθύνης στην Αθήνα, φρόντιζαν για την ευποιία και τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων της. Και βέβαια δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της Δίβρης, η αχαριστία των ευεργετημένων και η τάση των νεότερων να ξεχνούν τους αγώνες που προηγήθηκαν για να απολαμβάνουν οι ίδιοι όσα σήμερα θεωρούν φυσιολογικά στη ζωή τους. Ο Τηλέμαχος Φωτεινός ήταν η πρόσφατη χαρακτηριστική περίπτωση Διβριολάτρη, που κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία του πνοή φρόντιζε για το καλό της Δίβρης, την ώρα που το διαδικτυακό καφενείο (facebook) βούιζε από διάφορους «Σφήκες», που ανίκανοι να παράγουν οι ίδιοι μέλι, προσπαθούν να κεντρίσουν όποιον αποδεινκύεται πιο παραγωγικός.  Γνώρισα τ
Διαβάστε περισσότερα

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης

Εικόνα
Το κείμενο είναι εκλαϊκευμένη απόδοση της επιστημονικής μου εργασίας στο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών για την έδρα Ιστορία της Ιατρικής το 1991 Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης είναι το μοναδικό στον κόσμο υπόσκαφο Λεπροκομείο και λειτούργησε μέχρι το 1930 σε υπόσκαφα χτίσματα στην Καλντέρα κάτω από το ξωκλήσι του αη Γιάννη του Ελεήμονα.* Η ιδιαιτερότητα των καταλυμάτων δεν πήγαζε από προκατάληψη κατά των ασθενών, αφού η αρχιτεκτονική του νησιού στηρίζεται στα υπόσκαφα κτίσματα και επειδή την ίδια εποχή η κοινωνική κατάσταση ήταν φεουδαρχικής δομής, δηλαδή όλοι οι άκληροι αγρότες ζούσαν σε υπόσκαφα με μόνο εισόδημα ότι η φιλανθρωπία του αφεντικού προσέφερε. Τα λεπροκομεία ιδρύθηκαν στην Ευρώπη από το 12ο αιώνα και πήραν στη μεν Δύση τη μορφή απάνθρωπων γκέτο, στο δε Βυζάντιο λειτούργησαν μεν σαν χώροι απομόνωσης αλλά παρείχαν στοιχειώδη περίθαλψη πχ Βασιλειάδα. Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης ιδρύθηκαν πριν από τον 18ο αιώνα κατά τα Βυζαντινά πρότυπα, διό
Διαβάστε περισσότερα