Ελπίδα χειμώνα

Ελπίδα χειμώνα

Υπάρχει η ανατολή πούχει τη γεύση της φωτιάς κι η θάλασσα που πνίγεται στο αίμα της Δύσης. Κι ανάμεσα λιβάδια και βουνά κι οι λίμνες και οι βάλτοι, οι σκουπιδότοποι κι οι τσιμινιέρες. Όση ασχήμια και όση ομορφιά μπορούν να χωρέσουν σε ένα τοπίο. Και όλα ομορφαίνουν ή ασχημίζουν κατά τις ορέξεις του παντοδύναμου ήλιου και των ενιαυτών τα παιχνιδίσματα. Η ασχημότερη πόλη φαντάζει μαγευτική στο πρώτο χιόνι, το ομορφότερο λιβάδι γίνεται νεκρικό τοπίο το φθινόπωρο κι ο πιο καθάριος ωκεανός ρυπαίνεται. 

Ιούλιος στο χιονοδρομικό Καλαβρύτων. Θαλερά έλατα, περήφανες γυμνές κορυφογραμμές, που καρφώνουν τον κρυστάλλινο ουρανό. Και στη μασχάλη των βουνών εκτυφλωτική η λάμψη του χιονιού που βρικολάκιασε σε πάγο. Ερημιά. Ούτε ψυχή. Σκηνικό θαρρείς. Γυμνά κτίρια και παράλογες πινακίδες. Βουίζουν τα καλώδια του τελεφερίκ. Λεκιασμένο χιόνι. 

Φασματικό φεγγάρι σεργιανίζει καταμεσήμερα. Τεντώνεις τη χορδή του ονείρου να στοχεύσεις. Να το κρεμάσεις φυλαχτό, να το γλυτώσεις. Καταδικασμένο και αυτό να  λιώσει στο φως.

 Η ψυχή των πραγμάτων αιωρείται. Γέλια ξεχασμένα αναδεύονται. Άρωμα παγετώνων αιωρείται με ανατριχίλες ξεσηκώνοντας τα κλαριά. Ο αέρας χτενίζει τις ελατοσειρές. Ορθωμένοι φαλλοί τα κουκουνάρια, παράκαιρη χριστουγεννιάτικη αμφίεση των τρυφερών βλαστών.

 Η Άνοιξη εδώ καθυστερεί για να στρώσει τις πλαγιές με πολύχρωμα χράμια. Μπαλόνια σύννεφων εκτοξεύονται, ξέφτια ομίχλης σέρνονται, υποψία δροσιάς ιδρώνει τα φρυγμένα βράχια. Η σιωπή πυρπολεί με ακαμψία θανάτου. 

Οι όροι αντεστράφησαν λόγω του επερχόμενου καύσωνος.

 Ελπίδα χειμώνα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου