"Φωνάξτε τη μαμμή"

"Φωνάξτε τη μαμμή"
Στην τηλεόραση της Cosmote είχα την ευκαιρία αυτές τις μέρες να παρακολουθήσω ολόκληρη τη σειρά του BBC Call the Midwife ήτοι "Φωνάξτε τη μαμμή", που με αφορμή τις αναμνήσεις μιας μαίας (Jennifer Worth) περιγράφει τη ζωή και τις αλλαγές που επήλθαν στο φτωχό Ανατολικό Λονδίνο τις δεκαετίες 1950-60.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο αυτές οι ιστορίες έμοιαζαν με τις παιδικές μου αναμνήσεις. Η φτώχεια που όμως έσμιγε και δεν διαχώριζε τους ανθρώπους, το κουτσομπολιό και η κακοήθεια που συμπορεύονται με το γνήσιο ενδιαφέρον και την αλληλεγγύη, ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο ρατσισμός που πάντοτε υπήρχαν και η ελπίδα που επιβιώνει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. 
Ήταν αποκαλυπτικό το πόσο η ιατρική πράξη στη Βρετανία, αλλά και σε μας μεταμορφώθηκε αυτά τα χρόνια. Πώς από τα συνήθη κρούσματα  Ευλογιάς,Διφθερίτιδας και Πολιομυελίτιδας καταφέραμε σήμερα, χάρη στην αντιβίωση και το μαζικό εμβολιασμό, να έχουμε ουσιαστικά εξασφαλίσει αυτές τις σοβαρές παιδικές ασθένειες. Ακόμη θυμάμαι τη "Βατσίνα" που μας έκαναν στο σχολείο και το άσχημο σημάδι στο πόδι ή το χέρι που δήλωσε ότι το μπόλι κατά της Ευλογιάς έπιασε, ή τις θαυματουργές σταγόνες Σέιμπιν, που ανοσοποίησαν όλο τον πληθυσμό στην Πολιομυελίτιδα, που τότε θέριζε. 
Σε μιαν εποχή που κάποιοι προνομιούχοι -και μόνον αυτοί- αμφισβητούν την αξία των εμβολίων, την ώρα που στις φτωχές χώρες οι ίδιες ασθένειες ενδημούν και νέα στελέχη ιού εμφανίζονται και εξαπλώνονται με τη μετανάστευση, το σήριαλ στάθηκε αφορμή για μιαν αναδρομή στην ιατρική πορεία. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας στη .Βρετανία απετέλεσε πρότυπο για όλο τον κόσμο και στο σήριαλ απεικονίζεται με ειλικρίνεια. Από τη μια τα πολλά οφέλη της δωρεάν πρόσβασης, από την άλλη η μηχανοποίηση της ιατρικής πράξης με την εμπλοκή πάντα των αδίστακτων κακοποιών σε κάθε φάση. Οι συγκινητικές -και πραγματικές- εικόνες τοκετών, συχνά δύσκολων. στο σπίτι με τη συνέργεια όλης της γειτονιάς, σιγά σιγά έδωσαν τη θέση σε νοσοκομεία με προσωπικό, που δούλευε σε βάρδιες οκτάωρες  όπου το χειρουργείο ήταν η εύκολη λύση, για να οδηγηθούμε σήμερα στην Καισαρική από ευκολία (του γιατρού ή της μαμάς)..
Μέσα στο σήριαλ αποτυπώνονται οι δυσκολίες, ο θρίαμβος και οι αποτυχίες, ο πόνος και οι πρακτικές ανακούφισης που εφαρμόστηκαν σταδιακά, οι τραγωδίες πριν από την αντισύλληψη και οι επιλογές η αναζήτηση της αγάπης και τα πολλά πρόσωπα και προσωπεία της. Η σκληρότητα απέναντι στη διαφορετικότητα ομοφυλόφιλους, τσιγγάνους, μετανάστες από την γειτονική Ιρλανδία, που κατατάσσονταν μια βαθμίδα πάνω από τους έγχρωμους, οι κοινωνικοί αγώνες το αντιπυρηνικό κίνημα δίπλα στις ασκήσεις ετοιμότητας για πυρηνικό χτύπημα, η αλλαγή στη θέση της γυναίκας σκιαγραφούνται με ειλικρίνεια. Είναι ένα διδακτικό μάθημα ιστορίας και ανθρωπιάς όχι μόνο για μας, που ζήσαμε παρόμοιες καταστάσεις, αλλά κυρίως για του νεότερους. 
Για μας τους παλιότερους οι ήρωες από τα βιβλία του Κρον και του Ντίκενς αποτελούσαν πρότυπα ζωής. Εύχομαι για τους νεότερους σειρές σαν αυτή να αποτελέσουν αφορμή για σκέψη ειδικά σήμερα που στο τηλεοπτικό τοπίο κυριαρχούν εικόνες βίας, αντιπαράθεσης και πολέμου, στημένων τηλεοπτικών συζητήσεων, φέικ νιους, ανούσιων διαγωνισμών για τον δήθεν διάσημο νικητή, τεράτων και προοπτικής της συντέλειας του κόσμου, παράλληλα με αφελείς ανούσιες κωμωδίες που μόνο το κονσερβαρισμένο προπληρωμένο γέλιο αποδίδουν σε μια κοινωνία που κουράστηκε να σκέφτεται τα ουσιώδη. 
Τους πρώτους κύκλους αυτού του σήριαλ τους είχα δει παλιά στην ΕΡΤ και είναι κρίμα, που τώρα μόνο σε συνδρομητική τηλεόραση  μπορεί κάποιος να τους παρακολουθήσει.
Σε μιαν εποχή, που η οικονομική κρίση μας ώθησε στην ενδοστρέφεια, και την επιστροφή στα του οίκου μας  είναι καλό να μη ξεχνάμε τις εποχές, που οι άνθρωποι έχοντας αντιμετωπίσει τα δεινά ενός πολέμου βίωναν τη φτώχεια με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη και η κοινωνική προσφορά ήταν κανόνας και όχι εξαίρεση. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης