Η ώρα της σιωπής

 Οι μεγάλες ώρες αντιστέκονται τη νύχτα που μας διαλύει. 

Περαστικές οπτασίες οι νίκες, ουρανός η απελπισία μας, γιατί το αύριο ωκεανός μας κυκλώνει και το σκαρί μας αβέβαιο. 

Ανθρώπινα κοπάδια την έρημο ποτίζουν μ' αίμα και δάκρυ. 

Ο ύπνος μας βαθύς, γεμάτος εφιάλτες κι οι λέξεις άστοχες καμπανολαλιές στον ύμνο του Τίποτε.

Και πώς να τραγουδήσεις την Άνοιξη στο μεσουράνημα του θέρους; Κι ως πότε θ' αντιστέκεσαι στην Αλήθεια, που αψηφά τις αλήθειες, που σε μαστιγώνουν;

Τα τρομαχτικά οράματα των προφητών τύφλωσαν τ' ακοίμητα βλέφαρα κι η ανάσα του πελάου μας πολιορκεί. 

Να τραγουδήσουμε το χαμένο μέλλον, ξεχνώντας του χθες την παραφροσύνη, μιας κι όμοιοι με θεοί παλέψαμε υψώνοντας τη γροθιά στο πεπρωμένο μας.

Λυπημένες αγάπες οι μέρες των παιδιών που θα 'ρθουν. Κόσμοι, φανταχτερές σαπουνόφουσκες, λιμάνια ανήλιαγα, χάρτες μυστικοί κομμένοι κι ένα σπυρί ρυζιού να ταξιδεύει στ' άπειρο.

Τα σύνορα των αδυναμιών μας ψήλωσαν φυλακίζοντας τις ελπίδες μας και το φως αδιάψευστος μάρτυρας των εγκλημά­των που θα 'ρθουν, μιας και ποτέ δε στάθηκαν μια στάλα ν' αναπαυτούν απ' το μακάβριο έργο τους.

Νύχτα, σπλαχνίσου τους γιους της απώλειας, που κουβαλούν οι ώμοι μας.

Μέρα, ευλόγησε τα ματωμένα πόδια της Αρετής που σέρνεται στα βράχια της αμφισβήτησης.

Ο κόσμος μας, σοφός κι άμυαλος, απέραντος και νάνος.

Και μεις, σκουλήκια, που καταβροχθίζουμε το κουφάρι του χρόνου που μας ανήκει.

Πρόλογος από το ομώνυμο βιβλίο μου

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου