Μνήμες της αγαπημένης μας Μαίρης

 

Έφυγε η αγαπημένη σε όλους μας, αδελφή, μάνα, γιαγιά  Μαίρη Σωτηροπούλου- Αβραντίνη.

Επειδή δεν είχα την τύχη να γνωρίσω την πεθερά μου την οποία ο άνδρας μου αγαπούσε τόσο ώστε να βαφτίσει δύο από τα παιδιά μας με το όνομά της (Αδαμάντιος ο πρωτότοκος και Διαμαντούλα το τρίτο παιδί) από την αρχή της γνωριμίας μας το ρόλο της μάνας του έπαιζε για μένα η μονάκριβη αδελφή του η Μαίρη.

Στο σπίτι της πήγα για την πρώτη οικογενειακή γνωριμία και έλεγε πάντα ότι εκείνη είχε πει στο Σωτήρη ότι είμαι η κατάλληλη νύφη, όταν με είχε πρωτοδεί μαζί του στο Τζάννειο νοσοκομείο, όπου τότε παρακολουθούσα σαν φοιτήτρια.

«Διαμαντή μην κάνεις ανάκριση στο κορίτσι!» μάλωσε τον άνδρα της, που με ρωτούσε διάφορα για τη ζωή μου όσο κείνη ετοίμαζε το άψογο όπως πάντα τραπέζι.

Εκείνη και ο Διαμαντής ήλθαν στους γονείς μου για την πρώτη συγγενική γνωριμία. «Εξαιρετική οικογένεια!!!» είπε η θεία μου Αργυρούλα, όταν τους γνώρισαν. (Εκείνη την εποχή η «καλή οικογένεια» ήταν -και μάλλον πάντα είναι- απαραίτητο θεμέλιο ενός σταθερού γάμου.) Επειδή ήμουν φοιτήτρια κι αδιάφορη ακόμη για την οικιακή οικονομία, η Μαίρη με τη μαμά μου περιόδευαν τα μαγαζιά για ν’ αγοράσουν τα αναγκαία για την οργάνωση ενός σπιτιού και πάντα βοηθούσε σε όσα εγώ δεν έβλεπα ή δεν πρόφθαινα για τη σωστή λειτουργία της νέας οικογένειας.

στο γάμο μου η Μαίρη στο ρόλο της μητέρας

Για όλη μας τη ζωή η Μαίρη ήταν εκείνη που συνωμοτούσε με τη μαμά μου για το καλό μας, ανησυχούσε αν γυρίσαμε από κάποιο μακρινό ταξίδι, θυμόταν γιορτές και γενέθλια όλων μας μικρών και μεγάλων, έτρεχε σε κάθε ανάγκη μας, φιλοξενούσε πάντα τα καλοκαίρια κάποιο από τα παιδιά μας στο εξοχικό τους ή οπουδήποτε ο Διαμαντής είχε μετάθεση στην επαρχία, έτσι που για τα παιδιά μας ήταν η δεύτερη πολυαγαπημένη γιαγιά και όχι απλώς η θεία.

Η Μαίρη το κεντρικό πρόσωπο σε κάθε μας γιορτή Εδώ μαζί με τους γονείς μου 

Η Μαίρη με δίδαξε να μαγειρεύω νόστιμα φαγητά που τα παιδιά μου εξακολουθούν να λατρεύουν και να συγυρίζω το σπίτι  σύμφωνα με τους διβριώτικους κανόνες, ενώ μέχρι λίγες μέρες πριν από το τέλος τη συμβουλευόμουν για τη σωστή συνταγή του μπακλαβά και των κουραμπιέδων.

Το σπίτι της ήταν το πατρικό σπίτι του Σωτήρη, ανοιχτό για γιορτινά ή καθημερινά πρόχειρα τραπεζώματα και τα παιδιά της ήταν πάντα περισσότερο αδέλφια παρά ανίψια για μας, γιαυτό και όταν ο γιος της Γιάννης πρόκοψε στην Αμερική όχι μόνο μας κάλεσε και περάσαμε υπέροχες χριστουγεννιάτικες διακοπές με τους γονείς του στη Φλόριντα, αλλά και φιλοξένησε ένα ολόκληρο καλοκαίρι για σπουδές-διακοπές το γιο μας.

Η Μαίρη, πανέμορφη και με όλες τις αρετές (νοικοκυροσύνη και καλή αγωγή) μιας κοπέλας από χωριό, αν και χωρίς μεγάλη μόρφωση, ήταν πανέξυπνη, δραστήρια, φιλόδοξη και κοινωνική. Γνωρίστηκε με το Διαμαντή όταν υπηρετούσε στη Δίβρη σαν απλός αστυνομικός, αλλά του είπε ότι θα τον παντρευόταν μόνο αν γινόταν αξιωματικός, όπως και έγινε. Αυτή η διάθεση να μην αρκείται στα χαμηλά διαχεόταν και σε όσα έσπρωχνε όλους, όσοι ήταν δίπλα της.

Η Μαίρη χάρη στην ανεκτικότητα και υπομονή του κυριολεκτικά αγίου συζύγου της, και με τη δική της γενναιοδωρία στάθηκε μάνα σε όλα της τα αδέλφια ακόμη και όσο ζούσε η μητέρα τους, αφού το σπίτι της στην Καλλιθέα ήταν το καταφύγιο όλων, κατά την αναγκαστική μετεγκατάσταση για σπουδές κι αργότερα για επαγγελματική σταδιοδρομία από τη Δίβρη στην Αθήνα.

Η Μαίρη πάντα παρούσα στις εκδηλώσεις που διοργάνωνε ο Σωτήρης και όχι μόνο στη Διβρη

Αν και έζησε μια μακρά ολοκληρωμένη ζωή γεμάτη εμπειρίες, πλούσια σε επιτεύγματα, αν και στάθηκε στις δύσκολες στιγμές στο πλάι όχι μόνο της οικογένειας, αλλά και των ευρύτερα φίλων της, αν και αξιώθηκε να καμαρώσει προκομένα παιδιά κι εγγόνια σε θέσεις που κάθε άνθρωπος εύχεται για τους απογόνους του, αν και δεν υπέφερε από επώδυνη ασθένεια, αυτό το αξιοζήλευτο τέλος δεν παρηγορεί κανένα μας και η απουσία της βαραίνει όλους και τον καθένα που γεύτηκε τη στοργική της παρουσία. Όσο ζούμε η Μαίρη μαζί με τον αγαπημένο της Διαμαντή θα ζουν παντοτινά στην καρδιά μας.

  Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου