Ραμαζάνι στο ΣΕΦ

Χαρούμενο πρωινό του Νοέμβρη, σχεδόν καλοκαιρινό πάνω στη σιδερένια γέφυρα που ενώνει τον ηλεκτρικό με το σταθμό του τραμ με φόρμα γυμναστικής και μπλουζάκι με στάμπα φιγούρες φαραώ. Απέναντί μου βιαστικές ομάδες μελαψών νεαρών με τα λευκά σκουφάκια και τις λευκές κελεμπίες βιάζονταν ν’ αποκριθούν στο αθέλητο χαμόγελό μου με συνένοχο κίνηση της κεφαλής ή με ένα σεβαστικό «γειά σου, κυρία».

Μαζεύονταν σαν τα περιστέρια στην αυλή του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας για να προσευχηθούν στην τρανότερη θρησκευτική γιορτή τους, δοξάζοντας τον ένα τους Θεό, ζητώντας Του παρηγοριά μπροστά στις δυσκολίες της ξενιτειάς και την υγεία των δικών τους στην πατρίδα. Στα κανάλια έδειχναν πρωί πρωί ότι κάποιοι εξυπνάκηδες στην πλατεία Αττικής προσπάθησαν να τους χαλάσουν την προσευχή βάζοντας στη διαπασόν μουσική χέβυ μέταλ.

Τους χαμογελούσα με αίσθημα συνενοχής, σε μια χώρα, το λίκνο υποτίθεται της δημοκρατίας και της ανεκτικότητας, όπου κάποιοι πια δε ντρέπονται ν’ αμφισβητούν το δικαίωμα του ξένου ή του συμπολίτη αλλόθρησκου για τη συγκέντρωση και προσευχή. Θυμόμουν κάποιο ραμαζάνι που έτυχε να ζήσω στην Αίγυπτο. Κανείς δεν πίνει ούτε νερό όλη μέρα, ούτε και καπνίζει, ενώ μόλις νυχτώσει οι δρόμοι γίνονται ανοιχτά τραπέζια για κάθε περαστικό, κυρίως για τον άπορο, ακόμη και για τον αλλόθρησκο.

Θυμόμουν τα αρκετά Πάσχα, που έτυχε να γιορτάσω την Ανάσταση ελεύθερα σε ορθόδοξες εκκλησιές στην Αίγυπτο, τη Ιορδανία, τη Συρία, ακόμη και την Τουρκία. Πάσχα που δε μπορείς να γιορτάσεις καθόλου στη Βοσνία Ερζεγοβίνη ή που ατονούν δυσάρεστα σε ορθόδοξους ναούς της Δυτικής Ευρώπης.

Ώρα εργάσιμη 10 το πρωί και οι εορτάζοντες σε μη πληρωμένη αργία μουσουλμάνοι διασταυρώνονταν με παρέες νεαρών ελλήνων, που στήνονταν υπομονετικά έξω από το γήπεδο Καραϊσκάκη σε γιγάντιες ουρές έξω από κιόσκια. «Λεφτά μοιράζουν;» ρώτησα σε περίοδο οικονομικής κρίσης. «Όχι μου απάντησαν. Εισιτήρια αγοράζουν, για τον Ολυμπιακό.»

Έτσι είναι. Στην Ελλάδα η ομάδα είναι ιερότερη της οποιαδήποτε θρησκείας κι ας είναι οι χούλιγκαν, αποδεδειγμένα οι πρωταθλητές ταραξίες. Κανείς Χρυσαυγίτης δεν τους κατηγόρησε, κανείς νοικοκύρης δεν απαίτησε να τους εξορίσει.

Αλλά ας μη παραπονιούνται οι κάθε λογής αλλόθρησκοι. Στη χώρα που αποθεώνει την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού από το Χρυσό παρελθόν του Ολύμπου και της Ολυμπίας, οι δωδεκαθειστές παραμένουν η πλέον λοιδωρούμενη θρησκευτική μειονότητα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου