Είμαστε όλοι γιαπωνέζοι
Πάνω από 4 μήνες μετά την τραγωδία στη Φουκούσιμα (11 Μαρτίου 2011) και κανείς ειδικά στην Ελλάδα του Μεσοπροθέσμου δεν ασχολείται με τη συνεχιζόμενη καταστροφή. Έτσι κανείς μας δεν έμαθε για την αυτοθυσία των γιαπωνέζων συνταξιούχων ακτιβιστών, που εργάζονται σαν εθελοντές στον «καθαρισμό» του κατεστραμμένου εργοστασίου.
Ενώ η ραδιενέργεια από τους λιωμένους αντιδραστήρες εξακολουθεί να εκλύεται και τα με υψηλή ραδιενέργεια νερά εξακολουθούν να χύνονται στον ωκεανό, ήδη 3,514 εργάτες έχουν ήδη εκτεθεί σε επικίνδυνη δόση, κάποιοι ήδη νοσηλεύονται και εθελοντές δεν βρίσκονται παρά την ανεργία, που έφερε η καταστροφή. Αυτό συμβαίνει επειδή τουλάχιστον σε δυο περιπτώσεις η εκπεμπόμενη δόση υπερέβη το 1Sv/ωρα. Έκθεση σε αυτή τη ραδιενέργεια επί 30λεπτά προκαλεί ναυτία και επί 4 ώρες θάνατο εντός 4 μηνών. Έτσι ο Yasuteru Yamada, ένας 72χρονος αντιπυρηνικός ακτιβιστής ανέλαβε την πρωτοβουλία και κινητοποίησε 2.000 συντρόφους του από το αριστερό οικολογικό κίνημα στο οποίο ανήκει, να εργαστούν εθελοντικά στην προσπάθεια τερματισμού της τραγωδίας. «Δεν είμαστε καμικάζι, δηλώνει. Οι καμικάζι έκαναν παράλογη υποχρεωτική αυτοθυσία. Αυτό που κάνω είναι αυτόβουλο και λογικό. Θα λάβουμε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις.»
Ενώ η ραδιενέργεια από τους λιωμένους αντιδραστήρες εξακολουθεί να εκλύεται και τα με υψηλή ραδιενέργεια νερά εξακολουθούν να χύνονται στον ωκεανό, ήδη 3,514 εργάτες έχουν ήδη εκτεθεί σε επικίνδυνη δόση, κάποιοι ήδη νοσηλεύονται και εθελοντές δεν βρίσκονται παρά την ανεργία, που έφερε η καταστροφή. Αυτό συμβαίνει επειδή τουλάχιστον σε δυο περιπτώσεις η εκπεμπόμενη δόση υπερέβη το 1Sv/ωρα. Έκθεση σε αυτή τη ραδιενέργεια επί 30λεπτά προκαλεί ναυτία και επί 4 ώρες θάνατο εντός 4 μηνών. Έτσι ο Yasuteru Yamada, ένας 72χρονος αντιπυρηνικός ακτιβιστής ανέλαβε την πρωτοβουλία και κινητοποίησε 2.000 συντρόφους του από το αριστερό οικολογικό κίνημα στο οποίο ανήκει, να εργαστούν εθελοντικά στην προσπάθεια τερματισμού της τραγωδίας. «Δεν είμαστε καμικάζι, δηλώνει. Οι καμικάζι έκαναν παράλογη υποχρεωτική αυτοθυσία. Αυτό που κάνω είναι αυτόβουλο και λογικό. Θα λάβουμε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις.»
Η αυτοθυσία των γιαπωνέζων ακτιβιστών φαντάζει απόκοσμη στα μάτια των δυτικών διαδηλωτών, που αρκούνται σε φανταχτερά χάπενινγκ και ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών. Το ίδιο παράλογη μας φαίνεται και η αισιοδοξία του αλβανού ελαιοχρωματιστή, που ακούγοντας τους καταστροφολογία της τηλεόρασης μου είπε ήρεμα. «Δε θα γίνει τίποτε κακό. Θα γίνετε σαν την υπόλοιπη Ευρώπη.» Για τους αλβανούς, που επιβιώσαν από την οικονομική ισοπέδωση του Χότζα κι έχασαν όλες τους τις οικονομίες στις πυραμίδες της νέας οικονομικής τάξης πραγμάτων, ο πανικός των ελλήνων από τα μέτρα της Τρόικας φαίνεται υπερβολικός.
Όσοι κουβαλούν τις μνήμες της Κατοχής και της Χούντας γνωρίζουν ότι τελικά θα επιβιώσουμε. Όσο και αν μας λυπεί το γεγονός ότι οι κατακτήσεις των τελευταίων χρόνων δείχνει να ακυρώνονται, η συμμετοχή των νέων στις πλατείες προαναγγέλλει μια νέα άνοιξη.
Ας μη γκρινιάζουμε. Το Κούγκι προϋπήρχε των Καμικάζι και η ελληνική οικογένεια πάντα στηριζόταν την αυτοθυσία των παππούδων, που αρκούντο στο χαμομήλι στηρίζοντας την ευημερία των νεότερων.
Ακόμη και αν όχι μόνο δε συνέβαλες στην καταστροφή αλλά την πολεμούσες σε όλη σου τη ζωή, όταν έλθει η καταιγίδα οφείλεις να μπεις ξανά στην πρώτη γραμμή. Επειδή το μέλλον ανήκει πάντα στα παιδιά. Και η συλλογική επιβίωση πάντα προέχει ακόμη και στα ζώα. Πόσο μάλλον στον άνθρωπο.
Όσοι κουβαλούν τις μνήμες της Κατοχής και της Χούντας γνωρίζουν ότι τελικά θα επιβιώσουμε. Όσο και αν μας λυπεί το γεγονός ότι οι κατακτήσεις των τελευταίων χρόνων δείχνει να ακυρώνονται, η συμμετοχή των νέων στις πλατείες προαναγγέλλει μια νέα άνοιξη.
Ας μη γκρινιάζουμε. Το Κούγκι προϋπήρχε των Καμικάζι και η ελληνική οικογένεια πάντα στηριζόταν την αυτοθυσία των παππούδων, που αρκούντο στο χαμομήλι στηρίζοντας την ευημερία των νεότερων.
Ακόμη και αν όχι μόνο δε συνέβαλες στην καταστροφή αλλά την πολεμούσες σε όλη σου τη ζωή, όταν έλθει η καταιγίδα οφείλεις να μπεις ξανά στην πρώτη γραμμή. Επειδή το μέλλον ανήκει πάντα στα παιδιά. Και η συλλογική επιβίωση πάντα προέχει ακόμη και στα ζώα. Πόσο μάλλον στον άνθρωπο.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου