Maria Sotiropoulou

Είναι εφικτή μια Μέση Ανατολή Ελεύθερη από πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής;         Είναι γνωστό ότι ο πυρηνικός αφοπλισμός είναι από τους παλαιότερους στόχους των Ηνωμένων Εθνών και αν και από το 1946 είχε συζητηθεί στην ολομέλεια της Γενικής Συνέλευσης οι προσπάθειες για τον αφοπλισμό συνεχίζονται εδώ και 66 χρόνια.         Tα πρώτα χρόνια μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο οι προσπάθειες επικεντρώθηκαν στην επίτευξης μιας και μόνο Συνθήκης που θα μπορούσε νε συμπεριλάβει τόσο την εξάλειψη των Όπλων Μαζικής Καταστροφής όσο και κανονισμούς για τα συμβατικά όπλα. Μετά την έλλειψη αποτελεσμάτων, στα μέσα της δεκαετίας του 1960 αυτή η προσέγγιση έδωσε τη θέση της σε «τμηματικά μέτρα» τα οποία χρησιμεύουν σα βήματα προς τον παγκόσμιο αφοπλισμό. Αυτά είναι οι συνθήκες κατά των πυρηνικών ( Nuclear Non Proliferation Treaty ) οι συνθήκες απαγόρευσης των χημικών και βιολογικών όπλων και οι συνθήκες που κατοχυρώνουν τοπικέ...

Από την ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ  στα παιδιά με 3 γονείς                Και νάμαστε ξανά στο θρίλερ του Φραγκενστάιν. Και πάλι από το Εδιμβούργο να εκπορεύεται. Απ’ όπου εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι φόνοι για την επιστήμη, όταν τάφοι συλλήθηκαν και αλήτες κατέληξαν στο ανατομικό τραπέζι, προκαλώντας τον αποτροπιασμό της κοινής γνώμης για τις μαγικές δυνάμεις της Ιατρικής.             Δεν ήταν η πρώτη φορά ούτε κι η τελευταία. Από τον απαγορευμένο καρπό ή την Προμηθεϊκή φωτιά μέχρι την Κλωνοποίηση ο άνθρωπος προκαλεί τους θεούς και τη Μοίρα του. Ο 19 ος αιώνας φρίττει μπροστά στα ηθικά διλήμματα της επιστημονικής  εξέλιξης. Η ζωή μας όμως άλλαξε ριζικά μέσα στον 20ο αιώνα. Η διάσπαση του ατόμου άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Τα πειράματα στη γενετική έγιναν εύκολα αποδεκτά όσο δεν αφορούσαν ανθρώπους. Όλοι μας καταναλώνουμε κάθε καλοκαίρι καρπουζοκολόκυθα, αλλά το ξέρουν μόνο ο...

Όπως πρέπει σε ελληνόπαιδα!       Και ενώ στις τηλεοράσεις πρόβαλαν τη φρουρούμενη! στρατιωτική παρέλαση της Αθήνας στη Δίβρη της Αρχαίας Ολυμπίας ξαναβρήκα την παιδική μου συγκίνηση για τις εθνικές γιορτές και παρελάσεις.      Παρακολουθούσα την προετοιμασία των λιγοστών παιδιών για την μεγάλη κοινωνική παράσταση για την εθνική επέτειο. Με μόνους επισήμους τους τοπικούς παράγοντες, τους γονείς και όσους με ενθουσιασμό χειροκροτούσαν από τα τραπεζάκια των καφενείων στη λιακάδα.     Τα παιδιά του δημοτικού χαριτωμένα φορούσαν εθνικές στολές και τα παιδιά γυμνασίου λυκείου την γνωστή στολή σε άσπρο μπλε το μήκος της φούστας έπαψε να αποτελεί είδηση.      Ο γυμναστής νέος και με βροντερή φωνή είχε τον απόλυτο έλεγχο. Έκανε την πλάκα του με τα παιδιά όσο περίμεναν και με την βροντερή φωνή του έμπασε και τα μικρά του δημοτικού στο παιχνίδι. Ανάπαυση. Προσοχή! Με το αριστερό η ανάπαυση. Σημειωτόν ένα δυο, ένα το αριστερό! Ένα...

Της πατρίδος μου η σημαία!   Οι σημαίες έχουν τη δική τους ιστορία, που δεν χάνεται στα βάθη του χρόνου. Σύμβολο κατ’ εξοχήν πολεμικό εφευρέθηκε από την ανάγκη να μην αλληλοσφάζονται οι στρατιώτες του ιδίου στρατεύματος. Στην αρχαιότητα χρησιμοποιήθηκαν αντί σημαιών κειμήλια και θρησκευτικά σύμβολα, ανυψωμένα σε κοντό. (Πάντα οι θεοί καλούνται να μεροληπτήσουν στους ανθρώπινους καυγάδες).   Οι εβραίοι δε δίσταζαν να κουβαλούν στη μάχη ολόκληρη την Κιβωτό για να τους συντρέξει ο “ένας θεός” στο σφαγιασμό των άλλων. Οι Χιττίτες ήταν οι πρώτοι που έφεραν σαν σύμβολο τον δικέφαλο αετό, που σήμερα ανεμίζει περήφανα στα σημαιάκια της λιμουζίνας του αρχιεπισκόπου Αθηνών. Οποία ιερά παράδοσις δια να σπεύσωμεν όπισθεν, όπως μας προτρέπει! Όμως σημαίες από ύφασμα χρησιμοποίησαν πρώτοι οι σκύθοι, οι πέρσες και οι εβραίοι. Οι έλληνες στους κλασσικούς χρόνους αντί για σημαίες χρησιμοποιούσαν τα «επίσημα», που τα τοποθετούσαν στις ασπίδες ή τα ακρόπρωρα των πλοίων τους για αναγν...

Μάνα και κόρη -Διψώ, έλεγε η γριά με το σβησμένο βλέμμα και η κόρη της με βιάση άλειβε τα μαύρα μαδημένα χείλια της μ’ ένα μπαμπάκι βουτηγμένο στο νερό. -Διψώ, έλεγε η γριά. Καίγομαι κι οι νοσοκόμες την πασπάτευαν, ψαχούλευαν τα μαβιά της χέρια να βρούνε φλέβα. -Θέλει αίμα ψιθύριζαν νυσταγμένα. -Διψώ, μουρμούριζε η γριά και πάσχιζε να γυρίσει στο πλευρό της. - Κάτσε ήσυχα επιτέλους! Έβαλαν φωνή. Θα σπάσεις τη φλέβα. Δέκα ώρες παλεύαμε να τη βρούμε. Τι μας βασανίζεις νυχτιάτικα; Μόνο εσένα έχουμε να φροντίσουμε; Η κόρη έτρεξε στο γιατρό με τα μάτια κόκκινα από την αγρύπνια. Η βιάση δεν ταίριαζε στο χοντρό κορμί της, μα εκείνη όλο έτρεχε κι όλο έκανε χειρονομίες σα μιλούσε. -Να φέρουμε κι άλλο αίμα, γιατρέ μου. Να φωνάξομε κι άλλους γιατρούς. Θα πληρώσουμε. Έχουμε να πληρώσουμε. - Στα χάλια πούχει η γριά, ότι κι αν πληρώσετε… σκέφθηκε ο γιατρός αλλά με αδιάφορο ύφος «Καλά, θα δούμε» ξεστόμισε. -Διψώ, ψιθύρισε η γριά κι από το στόμα της ανάβλυσε ένα ποταμάκι μαυροκ...

ακόμη δεν άνοιξε ο αρχαιολογικός χώρος στο Ακρωτήρι! Από το γεφύρι της Άρτας στο στέγαστρο της Σαντορίνης Δημοσιευμένο στην ΑΥΓΗ  29-11-2005   Από το γεφύρι της Άρτας μέχρι το στέγαστρο του Καλατράβα το ανθρώπινο αίμα φαίνεται ότι είναι αναγκαίο για να στεριώσει κάθε κτίσμα παρά την τεχνολογική πρόοδο. Και αν για το γεφύρι της Άρτας χρειάστηκε του πρωτομάστορα η γυναίκα, για τα ολυμπιακά έργα απαιτήθηκε αιματηρότερη προσφορά ανωνύμων του εργατικού μαρτυρολογίου. Στη Σαντορίνη το στέγαστρο της αναστημένης πολιτείας στο Ακρωτήρι διαφημίστηκε με τυμπανοκρουσίες σαν μια κατασκευή οικολογική, τιμημένη με βραβεία στο σχεδιασμό, που σέβεται το περιβάλλον, επιτελεί τέλεια το ρόλο της –που είναι η προστασία των ανασκαφών- και είναι ικανή ν’ αντέξει σεισμούς 8 ρίχτερ για πάνω από 3 αιώνες. Αυτό το πανάκριβο κατασκεύασμα σωριάστηκε μόνο του σε ερείπια καταπλακώνοντας τους επισκέπτες σε μιαν ανασκαφή, που σε αντίθεση με την Πομπηία, μέχρι σήμερα δεν αποκάλυψε νεκρό (ά...

Την τραβούσε η εικόνα της Ιουδήθ, που είχε σκοτώσει τον Ολοφέρνη και που την απέδιδε -αντίθετα με τη βιβλική διήγηση-  μαζί με τη δούλα της, γιατί πίστευε ότι μια γυναίκα μόνη δε θα μπορούσε να πετύχει .   ΑΤΡΕΜΙΣΙΑ ΤΖΕΝΤΙΛΕΣΚΙ (1591-1650) Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ 17 ΟΥ ΑΙΩΝΑ                 Συχνά οι άντρες προσάπτουν στις γυναίκες τ’ ότι δεν έγιναν μεγάλες πουθενά. Η ιστορία της τέχνης δεν έχει να επιδείξει πρώτης γραμμής συγγραφείς ή ζωγράφους για να μη μιλήσουμε για τη γλυπτική που εξακολουθεί να θεωρείται «ανδρική» τέχνη.                 Δεν έχουν άδικο. Είναι γεγονός ότι η γυναίκα δεν κατάφερε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο ακριβώς γιατί είχε ν’ αντιπαλέψει με δυσκολίες μπροστά στις οποίες κάθε άντρας θα είχε παραδώσει τα όπλα απ’ την πρώτη στιγμή.          ...

Φεμινισμός Καθόταν ανακούκουρδα κρατώντας ανάμεσα στα σκέλια της ένα καρπούζι μικρό σαν κεφαλάκι μωρού. Πήρε το σουγιά κι άρχισε σιγά σιγά και μεθοδικά, λες και έκανε κάποια λεπτή εγχείρηση, να το καθαρίζει. Έκοψε μοναχά την πάνω μεριά, ένα στρογγυλό καπάκι, κι ύστερα άδραξε ένα κουταλάκι κι άρχισε να τρώει την ολοκόκκινη, θαρρείς ματωμένη, καρδιά του. -Απίθανο, είπε με ενθουσιασμό στον αδελφό της, που κάθονταν παρακεί παίζοντας βώλους. Θες λίγο; Κείνος έγνεψε με το κεφάλι αρνητικά και συνέχισε απορροφημένα το παιχνίδι του. Πάλευε να ρίξει τους βώλους σε ένα μικρό γουβάκι χώμα. Έβγαλε τα σπόρια, κάτι κατάμαυρα τεράστια σπόρια και προσεκτικά μη χαθεί τίποτε φαγώσιμο καθάρισε τις κοιλάδες του καρπουζιού προσεχτικά από τους σκοτεινούς ζωοφόρους κατοίκους του. Έπειτα με την ίδια απόλαυση καταβρόχθισε ολάκερη την ολοπόρφυρη σάρκα μέχρι που έφθασε έξω έξω στο ξάσπρισμα της σάρκας. -Φούσκωσα, Γιώργο, είπε πάλι. Αυτός δεν αποκρίθηκε. Έπρεπε να ξαναπροσπαθήσει με τον πιο ...

Ο κυρ Δημητράκης -Δημητράκη, πες ένα τραγουδάκι, φώναζαν τα σχολιαρούδια και τον τριγύριζαν τσιρίζοντας χαρούμενα. Κι εκείνος με το αιώνιο του χαμόγελο ζωγραφισμένο στο ολοστρόγγυλο λαμπερό κόκκινο μούτρο του, άρχιζε με φωνή μπάσα το περίφημο εγγλέζικο τραγουδάκι του Β Παγκόσμιου «Ιτς ε λονγκ γουέι του Τιπερέρι». Άτονη η φωνή του συνοδεύονταν από εκφραστικές κινήσεις των χεριών, όλο το χοντρό του κορμί κουνιόταν στο ρυθμό, ενώ τα πιτσιρίκια κρατούσαν το ίσο με τις χαρωπές φωνούλες τους. -Κι άλλο κι άλλο, φώναζαν έπειτα ξεκαρδισμένα στα γέλια. Χάιδευε το καραφλό κεφάλι με τα λιγδιασμένα χέρια του κι άρχιζε κι άλλο κι άλλο ανόητο τραγουδάκι, μέχρι που στέρευε η πηγή των γνώσεων και τα παιδιά, πούξεραν πόσα ήξερε έφευγαν γελαστά κι ευτυχισμένα μ’ ένα αίσθημα νικητή που πέτυχε σπουδαίο τρόπαιο. Ήταν αγαθούλης ο κυρ Δημητράκης. Καντηλανάφτης στην εκκλησιά του άη Νικόλα, ίσως από λύπηση, είχε την τιμή να χαιρετήσει ιδιόχειρα το βασιλιά σαν επισκέφθηκε το νησί μας. Τι τιμή! Τι...

Η Μαριάνθη       Η Μαριάνθη ήταν η μοδίστρα στη Σύρα, σε μιαν εποχή, που το πρετ α πορτέ βρισκόταν στα σπάργανα.        Είχε το ατελιέ της με τέσσερα κορίτσια μαθητευόμενα σ’ ένα από τα πολλά παλιά αρχοντικά της Ερμούπολης, στο μαρμαρόστρωτο δρόμο, που φέρνει από τον αη Νικόλα στη Νομαρχία. Ήταν κατηφορικός δρόμος μα χωρίς σκαλιά, πράμα σπάνια για τη ρυμοτομία του νησιού.        Η Ερμούπολη, για όποιον δεν έτυχε αν δε τη φωτογραφία της στα κουτιά των περίφημων λουκουμιών της, είναι χτισμένη σε δυο λόφους, σοφά διαχωρισμένους θρησκευτικά. Ο πρώτος με την Ανάσταση στην κορφή, ορθόδοξος κι ο δεύτερος με το καθολικό μοναστήρι σαν κάστρο πάνω πάνω, πιο απόκεντρα ήταν για τους καθολικούς που αφθονούν στο νησί.  Η Σύρα είναι από τα λίγα νησιά που δέχθηκε τόσο ένθερμα τον καθολικισμό απ’ τους κατακτητές του και τον κράτησε τόσο πιστά. Όλα τα χωριά είναι καθολικά, όλοι οι καθολικοί επίσκοποι Ελλάδας βγαίνουν από τη Σύρα και...