Από το γεφύρι της Άρτας στο στέγαστρο της Σαντορίνης

ακόμη δεν άνοιξε ο αρχαιολογικός χώρος στο Ακρωτήρι!

Από το γεφύρι της Άρτας στο στέγαστρο της Σαντορίνης

Δημοσιευμένο στην ΑΥΓΗ  29-11-2005  

Από το γεφύρι της Άρτας μέχρι το στέγαστρο του Καλατράβα το ανθρώπινο αίμα φαίνεται ότι είναι αναγκαίο για να στεριώσει κάθε κτίσμα παρά την τεχνολογική πρόοδο.

Και αν για το γεφύρι της Άρτας χρειάστηκε του πρωτομάστορα η γυναίκα, για τα ολυμπιακά έργα απαιτήθηκε αιματηρότερη προσφορά ανωνύμων του εργατικού μαρτυρολογίου.

Στη Σαντορίνη το στέγαστρο της αναστημένης πολιτείας στο Ακρωτήρι διαφημίστηκε με τυμπανοκρουσίες σαν μια κατασκευή οικολογική, τιμημένη με βραβεία στο σχεδιασμό, που σέβεται το περιβάλλον, επιτελεί τέλεια το ρόλο της –που είναι η προστασία των ανασκαφών- και είναι ικανή ν’ αντέξει σεισμούς 8 ρίχτερ για πάνω από 3 αιώνες. Αυτό το πανάκριβο κατασκεύασμα σωριάστηκε μόνο του σε ερείπια καταπλακώνοντας τους επισκέπτες σε μιαν ανασκαφή, που σε αντίθεση με την Πομπηία, μέχρι σήμερα δεν αποκάλυψε νεκρό (άνθρωπο ή ζώο) από τη μανία του Εγκέλαδου – φαίνεται τότε στάθηκε σπλαχνικότερος από τη σημερινή τεχνολογία μας.

Στο δημοτικό τραγούδι για το γεφύρι της Άρτας το πουλάκι έλεγε με ανθρώπινη λαλίτσα «Α δε στεριώσετ’ άνθρωπο, γεφύρι δε στεριώνει και μη στεριώσετ’ ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη, παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα».

Η ανασκαφή στη Σαντορίνη δεν τίμησε τη λαϊκή δοξασία και «στέριωσε» την κατασκευή με τον άτυχο Ουαλλό  επισκέπτη, αν και λίγα μέτρα πιο κει είχε δεχθεί και τη θυσία του πρωτομάστορα. Στα ΜΜΕ δεν αναφέρθηκε ότι λίγο πιο κει από την τρίγωνη πλατεία, το σημείο της κατάρρευσης, σημαδεύεται μέχρι σήμερα το μέρος όπου σε ατύχημα σκοτώθηκε ο καθηγητής Σπύρος Μαρινάτος. Κι ενώ μπορεί να ζηλεύει κάποιος το θάνατο του Μαρινάτου, που αξιώθηκε να πεθάνει ακμαίος στον τόπο που στάθηκε η κορωνίδα των ανασκαφικών του ανακαλύψεων, ο άτυχος R. G. Bennion δεν έστερξε να γλιτώσει τη θρυλούμενη κατάρα, που συνοδεύει την «ύβρη» κάθε ανθρώπινου τεχνολογικού βήματος.

Κι ας άλλαξε την κατάρα της η γυναίκα του πρωτομάστορα σε «Αν τρέμουν τ’ άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι, κι αν πέφτουν τ’ άγρια πουλιά να πέφτουν κι οι διαβάτες, τι έχω αδελφό στην ξενιτιά μη λάχει και περάσει».

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου