Όπως πρέπει σε ελληνόπαιδα!
Και ενώ στις τηλεοράσεις πρόβαλαν τη φρουρούμενη! στρατιωτική παρέλαση της Αθήνας στη Δίβρη της Αρχαίας Ολυμπίας ξαναβρήκα την παιδική μου συγκίνηση για τις εθνικές γιορτές και παρελάσεις.
Παρακολουθούσα την προετοιμασία των λιγοστών παιδιών για την μεγάλη κοινωνική παράσταση για την εθνική επέτειο. Με μόνους επισήμους τους τοπικούς παράγοντες, τους γονείς και όσους με ενθουσιασμό χειροκροτούσαν από τα τραπεζάκια των καφενείων στη λιακάδα.
Τα παιδιά του δημοτικού χαριτωμένα φορούσαν εθνικές στολές και τα παιδιά γυμνασίου λυκείου την γνωστή στολή σε άσπρο μπλε το μήκος της φούστας έπαψε να αποτελεί είδηση.
Ο γυμναστής νέος και με βροντερή φωνή είχε τον απόλυτο έλεγχο. Έκανε την πλάκα του με τα παιδιά όσο περίμεναν και με την βροντερή φωνή του έμπασε και τα μικρά του δημοτικού στο παιχνίδι. Ανάπαυση. Προσοχή! Με το αριστερό η ανάπαυση. Σημειωτόν ένα δυο, ένα το αριστερό! Ένα το αριστερό το φώναζε ρυθμικά σα σύνθημα σε διαδήλωση ανάμεσα σε ρυθμικά σφυρίγματα έτσι που τα παιδιά ακόμη και τα μικρούλικα του νηπιαγωγείου ανταποκρινόντουσαν αν και παραπαίοντας χαριτωμένα.
Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να βαδίζεις με κοινό διασκελισμό και βήμα και σηκώνοντας τα χέρια σου μέχρι το ύψος του ώμου για να πετύχεις αρμονική εμφάνιση στην παρέλαση; Πόσες ώρες γλιτώναμε από το μάθημα όσοι ψηλοί επιλεγόμεθα για την παλλαϊκή εμφάνιση του σχολείου μας, που έπρεπε να είναι καλύτερο από τα άλλα σχολεία. Και τι μέγιστη τιμή το ν’ αξιωθείς, αν και στούπος ή κακάσχημος, να είσαι σημαιοφόρος ή παραστάτης χάρη στις πνευματικές επιδόσεις, που σε κατέτασσαν πρώτο ανάμεσα σε αρίστους στη βαθμολογία της τάξης σου!
Αλτ! φώναζε ο γυμναστής. Και ξανά τα ίδια και το ίδια μέχρι ν΄ ακουστούν τα μεγάφωνα με τα εμβατήρια από την πλατεία του χωριού.
- Θα πάψω να φωνάζω. Ακούτε το ρυθμό της μουσικής, προειδοποίησε. Και τέρμα η πλάκα. Τώρα παρέλαση. Περήφανα, όπως πρέπει σε ελληνόπαιδα.
Κλισέ θα σκεφθούν κάποιοι. Και όμως. Αυτό ακριβώς μου είχε λείψει εδώ και πολλά χρόνια. Το να βλέπω τα σχολεία να παρελαύνουν περήφανα σαν ελληνόπουλα. Γιατί οι εθνικές επέτειες μοιάζουν με σκυταλοδρομία. Επιβιώνουν μόνο όταν τερματίσουμε με τη σκυτάλη στο χέρι. Και η δική μας γενιά κάπου κινδύνευσε να χάσει το ρυθμό της Ιστορίας. Για να σταθείς όρθιος στην κινούμενη άμμο των εξελίξεων είναι απαραίτητο να μαθαίνεις στα παιδιά ότι εκτός από την προσωπική ανάπτυξη υπάρχουν στιγμές που απαιτείται η κοινωνική και εθνική συμπόρευση.
Εμπρός μαρς, λοιπόν. Ένα το αριστερό. Πάντα.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου