Η δημοκρατία στο εδώλιο

Η δημοκρατία στο εδώλιο

    Το είδαμε και αυτό. Η λούφα και η κοπάνα να διαφημίζονται σαν πολιτική πρόταση. Η αποχή, λέει, ανακηρύχτηκε σε πρώτο κόμμα, αφού προπαγανδίστηκε από τους κουρελάρχες των καναλιών. 

   - Έτσι γινόμαστε Ευρωπαίοι, δήλωναν. Κάτι ξέρουν εκείνοι που τόσα χρόνια το εφαρμόζουν και δεν ψηφίζουν. 

   -Διαμαρτυρόμαστε, λένε, δεν αδιαφορούμε. 

   Στις ξαπλώστρες και στα μπαρ της Μυκόνου  με πανάκριβα αξεσουάρ -παράσημα της γύμνιας τους νέοι δήλωναν περήφανα οπαδοί της αποχής και εκπρόσωποι της γενιάς των 500 Ευρώ. 

 Τα κατάφεραν λοιπόν. Σε περίοδο οικονομικής κρίσης κι ενώ διαμαρτυρόντουσαν υποτίθεται για τα σκληρά μέτρα, εξέλεξαν με την αποχή δεξιότερες μέχρι και ακροδεξιές παρατάξεις, που θα εφαρμόσουν στην ΕΕ και ως επακόλουθο σε κάθε κράτος μέλος σκληρότερες για τους εργαζόμενους πολιτικές. 

   Κανείς δεν αμφισβητεί την παντοδυναμία του Κανένα στη συλλογική συνείδηση και την απογοήτευση των πολιτών από την αέναη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα της πολιτικής.  

     Η Δημοκρατία ακόμη και στο Επιτάφιο του Περικλή ποτέ δεν περιγράφεται σαν η Λυδία λίθος για την επίλυση κάθε προβλήματος του πολίτη. 

   Σε ένα ατελή κόσμο οι ατελείς άνθρωποι προσπαθούν να συνθέσουν συλλογική άποψη για την κοινή τους πορεία, επιλέγοντας με την ψήφο τους την καλύτερη δυνατή λύση. 

    Ας μη ξεχνάμε ότι ο Σωκράτης ήπιε κώνειο υπερασπιζόμενος το δικαίωμα των συμπολιτών του στη λαθεμένη επιλογή που γίνεται νόμος, και ο Αριστείδης είχε μόνος του γράψει τ’ όνομά του στο όστρακο της καταδίκης, επειδή ο αγράμματος συμπολίτης του είχε βαρεθεί ν’ ακούει να τον λένε δίκαιο.      Θυμηθείτε όμως ότι και ο Χίτλερ πατώντας σε συλλογικές φοβίες όμοιες με τις σημερινές ανέβηκε με την ψήφο του γερμανικού λαού στην εξουσία. Τότε εχθρός του πολίτη βαφτιζόταν ο εβραίος και ο τσιγγάνος, σήμερα ο μετανάστης  και ο τσιγγάνος ξανά. 

  Παρακολουθώντας τα «μεσημεριάδικα», τις απόψεις του δρόμου που προβάλουν τα ρεπορτάζ και τις ψηφοφορίες για τον μεγαλύτερο έλληνα αναρωτιέσαι μήπως θα ήταν καλύτερα αν κάποιοι άσχετοι δεν ψήφιζαν. 

    Ο Πλάτωνας άλλωστε υμνούσε την αριστοκρατία του πνεύματος και οι ηγέτες γεννιούνται από την εποχή, που τελικά ενσαρκώνουν. Η διαφθορά υπήρχε πάντα και η οικονομική ή κοινωνική εξουσία πάντα έβρισκε τρόπο να προωθεί τα συμφέροντά της και να χειραγωγεί την αποκαλούμενη κοινή γνώμη. Όμως η Δημοκρατία επιβιώνει επειδή εξακολουθεί να δίνει φωνή στον αδύναμο και είναι το καλύτερο μέσο για να συντεθούν όλες οι απόψεις σε κοινό χάρτη πορείας. 

    Η αποχή δεν είναι άποψη, αλλά στρουθοκαμηλισμός. Χωρίς συμμετοχή δεν επιλύεται κανένα πρόβλημα. Αν ο σημερινός πολιτικός χάρτης είναι ανίκανος να προσφέρει προοπτική μπορούμε πάντα να προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε. Γιατί Δημοκρατία σημαίνει ότι ο Καθένας μας και όχι ο Κανένας θα μπορούσε να γίνει ο πρώτος πολίτης. Με συμμετοχή και συλλογική δουλειά. Όχι πάντως από την ξαπλώστρα  της παραλίας. 

   Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ πριν από τις τελευταίες Ευροεκλογές (7 Ιουνίου 2009), αλλά ισχύει και για τις επερχόμενες εκλογές, αφού και στις 8 Μαίου 2012 και παρά την οργή και τα επιδεινούμενα προβλήματα η αποχή παρέμεινε σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Μαρίας Αρβανίτη Σωτηροπούλου