Για την περίπτωση Λιαντίνη

Ταϋγέτου Ανάβαση 

     Όχι λοιπόν. Δεν είναι υπεράνθρωπος όποιος αποφασίζει και πεθαίνει νέος, πανικόβλητος μπροστά στο φάσμα της αδήριτης φθοράς, που το γήρας συνεπάγεται. Δεν είναι ύψιστη φιλοσοφία η επιλογή της ημερομηνίας απέκδυσης του υλικού σώματος που πειθήνια μας υπηρέτησε, ούτε αξιοθαύμαστη πράξη η εγκατάλειψη των ανθρώπων που μας αγαπούν. 

     Η Ελευθερία δεν βρίσκεται στη μόνωση κύριε Σοπενχάουερ. Δεν υπάρχει σκληρότερος δυνάστης από τον ίδιο μας τον εαυτό κι οι δεσμοί μας με τον συνάνθρωπο επιμερίζουν την οδύνη, πολλαπλασιάζουν τη χαρά, δίνουν περιεχόμενο στην ύπαρξή μας. Είμαστε όντα πρωτίστως κοινωνικά. Η άρνηση της αδελφικότητας με τον κάθε συνάνθρωπο είναι ύψιστη ύβρις. «Άνεμος και ποταμός» το ψήγμα της άμμου; 

      Αυτοχαρακτηρισμός φιλοσόφου! Είμαι λοιπόν ότι δηλώνω; Νιτσεϊκός απάνθρωπος; Αναλγησία ή τι άλλο; Δεν έστερξε ούτε στη μητρική επίκληση  της γερόντισσας «Περίμενε παιδί μου να πεθάνω πρώτη» Δάσκαλος; Ποιας γνώσης; Δήθεν πράξη ηρωική για  την κατάντια των καιρών και τον εξευτελισμό της νιότης; Πώς; Με την αυτοκαταστροφική φυγή; Με την Ηροστράτειο πυρά;

     Έδωσε ότι είχε να δώσει, είπε. Μα η ζωή είναι πολύ μικρή για να χωρέσει τις δυνατότητες της προσφοράς του κάθε ανθρώπου. Το μεγάλο ερωτηματικό της φιλοσοφίας δεν είναι ο ίδιος ο θάνατος, αλλά η πιθανή αυτοαναίρεση της ίδιας της ζωής σε μιαν αιώνια ανακύκλωση. Η αμφιβολία για τη ματαιότητα της ύπαρξης είναι η καταλυτική αγωνία αλλά κι η κινητήρια δύναμη του ανθρώπου. Έχοντας επίγνωση του φθαρτού και των κανόνων του Χάους στο οποίο ανήκουμε, επιμένουμε να καλλιεργούμε την Αθανασία μέσα από Τέχνη κι Επιστήμη. 

     Όχι λοιπόν χειροκροτήματα για την πρωτοτυπία του εγχειρήματος κάποιου αυτόχειρα. Ιδίως την ίδια μέρα που η τεχνολογικά αλαζονική Γερμανία θρηνούσε την εκατόμβη των θυμάτων της υπερταχείας, ενώ στα ψιλά αναφέρονταν οι  εκατοντάδες νεκροί του πρόσφατου καύσωνα στην περήφανα πυρηνικώς εξοπλισμένη Ινδία. 

    Ο θάνατος είναι προσωπικό μυστήριο και όχι τηλεοπτικό παράθυρο. Κοινός τόπος, μετουσιώνεται σε θυσία μόνο αν ξεπερνά τα σύνορα του Εγώ, όταν με την επίγνωση ότι η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό του, ο άνθρωπος την προσφέρει με αγάπη για να στηρίξει αξίες που υπερβαίνουν την ατομική αυταρέσκεια. Και κάτι τέτοιο δε φαίνεται να ήταν η Ταϋγέτου ανάβαση.

δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ 12-6-1998, περιέχεται στο "Επί πτερύγων ανέμων" 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου