Σαπουνόφουσκες

Σαπουνόφουσκες

Ζεστό πρωινό καλοκαιριού σε ρόλο γιαγιάς κι η τηλεόραση τρομοκρατεί με ριπές πολιτικής ένδειας. Κούφια λόγια, προκατασκευασμένες ιδέες σε μπετόν συσκευασία, καμιά προοπτική ελπίδας. Φυσικό. Η Ιστορία ανακυκλώνεται.  Κενό βλέμμα η μελέτη της. Η ανθρωπότητα καταστρέφει ότι δημιουργεί. Κάθε γενιά πρέπει να πάθει για να μάθει. Η πείρα δε μεταγγίζεται. Η ζωή ευφάνταστη δημιουργεί σήριαλ τρόμου και δεν υπακούει στη φωνή της λογικής. Πρυτανεύουν οι κανόνες του χάους. Η φρίκη κυοφορείται τόσο στην ευμάρεια, όσο και στην απόλυτη ένδεια. Ενώ στον τρίτο κόσμο δίχως ενοχή εξακολουθούν να πεθαίνουν με φυσική επιλογή σε ζωώδεις συνθήκες, στη Δύση ζούμε στην ιστορική μετάβαση από την εκβιομηχάνιση στην δυναστεία των αγορών.  Όσο υπεύθυνος ήταν ο γεωργός που εξαναγκάστηκε να γίνει βιομηχανικός  εργάτης, άλλο τόσο είναι και ο εργαζόμενος που αν και είχε πρόσφατα κατακτήσει το οκτάωρο και πίστευε στην αέναη κερδοφορία των επιχειρήσεων, βρέθηκε άνεργος ή δουλεύοντας 12ωρο με ελάχιστες απολαβές. Την ώρα που η τεχνολογία παγκοσμιοποίησε την απληστία, οι κοινωνικές κατακτήσεις συρρικνώθηκαν, οι ελάχιστοι πλούσιοι γίνονται σκανδαλωδώς πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και η μέση τάξη διαλύεται. Και όμως ακόμη και τώρα  η κατανάλωση παραμένει η νέα θρησκεία και η «επιτυχία» απαθανατίζεται μόνο στα φλας του λάιφ στάιλ.

    Εμείς που ζήσαμε την φοβερή καταπίεση της δικτατορίας βλέπουμε μέσα από τη Δημοκρατία, που με αγώνες γεννήσαμε, να ξεπηδά η διακωμώδηση των θεσμών, η αποχή κι ο φασισμός στη χειρότερη μορφή του. Είναι μοιραίο ότι λαοί θύματα μεταμορφώνονται στους χειρότερους θύτες; Είναι τυχαίο ότι η Γερμανία πρωτοστατεί στη δημιουργία κάθε παγκόσμιου πολέμου τους τελευταίους τουλάχιστον αιώνες;

   Εμείς φταίξαμε ή υπάρχει νομοτέλεια στην εξέλιξη κάθε ζωικού είδους και ειδικότερα και του ανθρώπου; Τι σόι πολιτισμό δημιουργήσαμε όταν κάθε 8 μέρες ξοδεύουμε για στρατιωτικούς σκοπούς τα 30 δις δολάρια, που θα μπορούσαν μέσα σ’ ένα χρόνο να εξαλείψουν την πείνα από τον πλανήτη; Η Ελλαδίτσα απειλεί πραγματικά να καταστρέψει με το μικρό της χρέος την παγκόσμια οικονομία; Ποια είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της υπομονής; Πόσο αντέχεις να  υποφέρεις το φόβο; Τι μέλλον παραδίδουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας;

Η μικρή Μαρία ανακαλύπτει τον κόσμο ξεδιπλώνοντας ρούχα, μετακινώντας αντικείμενα, χορεύοντας στους ρυθμούς των διαφημιστικών μπιτ και κυρίως πατώντας κουμπιά, όπου τα βρει από τα εκπαιδευτικά παιχνίδια μέχρι τα άπειρα ριμοτ κοντρόλ, που αφθονούν σε κάθε σπίτι. Από τα χίλια δυο παιχνίδια που της χάρισαν προτιμά να σχίζει τα χαρτιά και ξεκαρδίζεται ρουφώντας με απόλαυση –Ααααχ- το νερό από το ποτήρι –όχι πια τα μπιμπερό- μουσκεύοντας το στήθος της.

Ένα μπαλόνι, που παρασύρει ο άνεμος είναι σημαντικότερο παιχνίδι από τα ευφάνταστα ηλεκτρονικά και οι σαπουνόφουσκες πραγματική εμπειρία στα όρια της ύπαρξης. Πολύχρωμες σε διάφορα μεγέθη και ιριδίζοντα χρώματα αναδύονται από την ανάσα της γιαγιάς και απλώνονται στο χώρο. Τις κυνηγάς με απόλαυση, μια κι άλλη κι άλλη, μα όταν τις αγγίζεις διαλύονται, όπως κάθε στιγμή στη σύντομη ζωή μας.

Κι έπειτα πλησιάζεις το μουτράκι σου στο δικό μου, την πηγή της ευφροσύνης σου για να εκραγείς σε πυροτεχνήματα γέλιου ανακαλύπτοντας τη δροσερή ανάσα κάθε σαπουνόφουσκας που σκάει στο πρόσωπό σου, ανάσα απ’ την ανάσα μου, χαρά μου απ’ τη χαρά σου.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου