e Mail ήτοι Επιστολαί πτερόεσσαι

e Mail ή Επιστολαί πτερόεσσαι              

       Θυμάμαι που σκαλίζαμε μπαούλα ανακαλύπτοντας παλιές φθαρμένες επιστολές. Ανορθόγραφες, φθαρμένες ζωντάνευαν ένα κόσμο νεκρό από καιρό. 

    Πόσα από τα λογοτεχνικά μας κείμενα δε στηρίχθηκαν σε τέτοιες επιστολές και πόσα η δημοσιογραφία δε χρωστά σ’ αυτό το φθαρμένο κυριολεκτικά ξεθαμμένο υλικό; Ήταν η καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, οι καημοί κι οι έγνοιες τους. Ήταν η νοοτροπία της εποχής.   Τώρα πια όλοι συνομιλούμε με e Mail. Είναι τόσο εύκολο. Γράφεις σύντομα και χωρίς φιοριτούρες πατάς RESENT και στέλνεις αμέσως την απάντηση δίχως να μπεις στον κόπο να ξαναγράψεις τη διεύθυνση του παραλήπτη και μετά πετάς στο TRASH, ήτοι στα σκουπίδια, ο,τι υλικό δε σου χρειάζεται. Ελάχιστα καταγράφεις στο χαρτί του εκτυπωτή σου, ελάχιστα διασώζεις. 

    Είμαστε στην εποχή των μιας χρήσεως. Γιατί κι η αλληλογραφία μας θα έπρεπε να επιβιώσει;. Είμαι σίγουρη ότι για τα σημαντικά κείμενα θα βρεθούν CD και τρόποι αρχειοθέτησης. Αυτό που χάνεται είναι η συναισθηματική εκτόνωση κι η ψυχική καταγραφή μιας εποχής.

  Κατά τη διάρκεια των Βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας τεράστιες ποσότητες ηλεκτρονικών μηνυμάτων έκαναν το γύρο του κόσμου. Πόσα διασώθηκαν; 

  Έπεα πτερόεντα κατάληξαν τα ηλεκτρονικά μας ταχυδρομεία. Χειρότερα απ’ την εποχή των παλαιολιθικών ανθρώπων, που με κόπο χάραζαν κάποιο σύμβολο στην πέτρα. 

  Φοβάμαι ότι για τις επόμενες γενιές θα είμαστε πιο ακατανόητοι από τους ανθρώπους των σπηλαίων. Φυσικά διασώζονται τόνοι τυπωμένου υλικού από βιβλία εφημερίδες και περιοδικά, όμως όλοι ξέρουμε καλά ότι η δημοσιογραφία είναι έτσι ή αλλιώς ελεγχόμενη. Αυτό που θα λείψει είναι η αυθόρμητη ψυχολογική αντίδραση του απλού πολίτη που είναι η βάση της λαογραφίας του μέλλοντος.  Κι αυτό το πολύτιμο υλικό τώρα πετιέται στα ηλεκτρονικά σκουπίδια.

 Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου