Στο σύνορο του ανέμου

Στο σύνορο του ανέμου

Η κοσμογονία κυοφορείται εντός μου. Το παραμύθι του κόσμου ξαναρχίζει κάθε εποχή. Ένα με το βράχο, ένα με τον άνεμο, ένα με τα νερά που σμίγουν τον ουρανό και τη θάλασσα. Θα χορταριάσει η θάλασσα, θα λουλουδιάσει το πέλαγο, θα καρποφορήσουν οι ωκεανοί. Ξωτικά σαν το Γιούσουρι, θρύλοι που ομορφαίνουν τα ροζιασμένα χέρια των ψαράδων, χταπόδια που αφρίζουν στα βράχια καθώς τα χτυπάνε για να μαλακώσουν, τσίροι που στεγνώνουν απλωμένοι σαν κουρελάκια ψαριών, εισαγωγή στην ευωχία του ούζου. 

Δεν πρόκειται να φύγω. Το είδες. Πέτρωσα στο σύνορο του ανέμου. Χαμογελώντας στο αιώνιο θαύμα του κόσμου. Αγναντεύοντας το πλοίο του Θησέα, αδιάφορη στην παραφορά του Αιγέα. Δική σου. Πορφυρή στη ντροπή του δειλινού, ολόχρυση στη μεσημεριανή συγκομιδή των χαμογέλιων σου. Ποίημα του ανέμου και του βράχου, γέννημα της θάλασσας. 

Δε φοβάμαι το θυμό σου. Τ’ αφρισμένα κύματα που σπάνε στα βράχια με ορμή, που θα διέλυαν οποιοδήποτε σκαρί δε με τρομάζουν. Ξέρω δεν πρόκειται να με πληγώσεις. Μαζί μου έτσι μίλησες. Ίσως ο Θεός εμφανίστηκε στο Μωυσή σα φλεγόμενη βάτος. Για μένα η Φύση είναι θάλασσα. Πρέπει ν’ ανασάνω. Πρέπει να βγάλω την πρώτη μου κραυγή. Πρέπει να επιβιώσω. Εκείνη με αναγκάζει. Μ’ εξωθεί στον αφρό, με νανουρίζει με υποσχέσεις αθανασίας, με διδάσκει ανείπωτα μυστικά, με μυεί στα μυστήρια της θηλυκότητας.

 Ξαπλώνω στο υγρό βράχο κι αφήνω την καταιγίδα να μαστιγώνει το κορμί και τον άνεμο να με σφουγγίζει. Τουρτουρίζω. Έτσι υπάρχει ο άνθρωπος. Μονάχα μέσα απ’ τις αισθήσεις του. Τα δόντια χτυπούν. 

Παραλογίζομαι; Όχι περισσότερο απ’ αυτό τον ουρανό που με σκεπάζει ερωτικά και βίαια, όχι περισσότερο απ’ το σκληρό βράχο που διαλύεται σταθερά στους ρυθμούς του ανέμου και της θάλασσας, σαν τα βουνά που ξεδοντιάζονται και βουλιάζουν σε υπόγεια νησιά. Κύματα που κοχλάζουν αφηνιασμένα για να λουφάξουν στις μασχάλες της στεριάς σ’ ερωτικές γλώσσες που εισχωρούν σε χείλια ορθάνοιχτα απ’ την προσμονή του πόθου. Θύελλα κι έπειτα τσαχπίνικη λιακάδα.

 Ένα τίποτα κι αυτό το Φθινόπωρο.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου