Maria Sotiropoulou

Υπάρχει ενιαία γραμμή για τους εθνικούς συμβολισμούς στο ΣΥΡΙΖΑ; Στις 27-10-2013 στην εκπομπή του ΣΚΑΙ «Δράση» γινόταν συζήτηση για τις παρελάσεις. Εκεί με μεγάλη μου έκπληξη άκουσα την εκπρόσωπο (βουλευτή) του ΣΥΡΙΖΑ κα Θ. Φωτίου, μετά τον ισχυρά διαπραγματεύσιμο ισχυρισμό ότι οι παρελάσεις θα πρέπει να αντικατασταθούν με λαϊκές πορείες, να ισχυρίζεται ότι κακώς γιορτάζουμε την 28 η Οκτωβρίου (επειδή ήταν η αρχή του πολέμου) και ότι θα έπρεπε να τιμούμε τη νίκη του λαού με το τέλος του 2 ου Παγκοσμίου πολέμου. Στην Ελλάδα ποτέ δεν τιμούμε το τέλος οποιουδήποτε πολέμου, αλλά πάντα το συμβολισμό της αντίστασης. Γιαυτό και εξακολουθούμε να γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου την Επανάσταση του 1821, την αποδεδειγμένα πια λαθεμένη ιστορικά απαρχή του ξεσηκωμού στα Καλάβρυτα, αντί της Ναυμαχίας στο Ναυαρίνο. Γιαυτό και για τους Περσικούς πολέμους, περηφανευόμαστε για το Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα,  και τις Θερμοπύλες περισσότερο από τις καταληκτικά νικηφόρους Πλαταιές ή τη Μυκάλη. ...

...Μας στοίβαξαν στα βαγόνια σαν τα ζώα, ανασαίναμε τις απόπνοιές μας, ο ιδρώτας και το τσιγάρο πότιζαν τις χλαίνες μας. Στα χωριά, που σταματούσαμε, τα κοριτσόπουλα μας πετούσαν λου­λούδια και φιλιά με μάτια δακρυσμένα. Κι αυτοί, άντρες λεροί μα δυνατοί, με αδρά σκαμμένα απ' τον ή­λιο και τον αγέρα πρόσωπα έβγαζαν απ' τον κόρφο τους κάποια φωτογραφία και στα κρυφά, λες κι ήτανε ντροπή, τη χάιδευαν με τα ροζιασμένα δάχτυλα και τη φιλούσαν κάτω απ' τα δασιά μουστά­κια. Κι εκείνοι, αμούστακα παιδιά, τραγουδούσαν στη γωνιά εμβατή­ρια αγκαλιασμένοι και πίστευαν πως πάνε σε λαμπρινό γιορτάσι. Κι εγώ μετρούσα τα πρόσωπα και τάγραφα στο τεφτέρι του νου. Είχα πια γδυθεί τον εαυτό μου, γινόμουν ένα μ' αυτή την αόρατη συνείδηση, που μας σφιχτόδενε πάνω απ' τα κεφάλια μας, ανάμε­σα στους καπνούς και τη βουή. Είχαμε όλοι γδυθεί τους εαυτούς μας, γινόμαστε ένα, το στιβαρό χέρι μιας αθάνατης ράτσας. Πάνω απ' όλα η φύτρα μας να μη χαθεί. Το μουσκεμένο μ' αίμα τ...

οι κκ Ναθαναήλ, Γούναρης, Τριγάζης http://www.unric.org/el/index.php?option=com_content&view=article&id=27079:24-2013-68-&catid=4:latest-news&Itemid=18 Το Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑΔΟΠ) διοργάνωσε την Πέμπτη, 24 Οκτωβρίου 2013, ως 6 μ.μ., στο Αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50)  εκδήλωση για τα 68 χρόνια ίδρυσης του ΟΗΕ και για να τιμήσουμε τη μνήμη του Αντώνη Σαμαράκη , Πρεσβευτή Καλής Θέλησης της UNICEF, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από τον θάνατο του πολυδιαβασμένου συγγραφέα, υπέρμαχου της διεθνούς αλληλεγγύης και αγωνιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μαρια Αρβανίτη Σωτηροπουλου, Παύλος Ναθαναήλ, Γιάννης Γούναρης, Πάνος Τριγάζης, Ισίδωρος Διακίδης. Ο Πρόεδρος του Παρατηρητηρίου κ Πάνος Τριγάζης και φίλος του Σαμαράκη ανοίγοντας την εκδήλωση θύμισε μια δήλωση του Σαμαράκη για την εκπνοή του 20ου αιώνα "Ότι καλό συνέβη στην ανθρωπότητα προέκυ...

Η ξανθή Μαρία Δεν υπάρχει μεγαλύτερος καημός απ’ την απώλεια του παιδιού σου και τρομάξαμε όλοι διαβάζοντας -με αφορμή την αποκάλυψη της ξανθής Μαρίας στον τσιγγάνικο καταυλισμό- τον αριθμό των παιδιών που εξαφανίζονται. Από τα κλασσικά παιδικά αναγνώσματα «Όλιβερ Τουιστ» και το «Χωρίς οικογένεια» μέχρι την πρόσφατη ανάλογη φιλμογραφία η απαγωγή του παιδιού μας στοιχειώνει, ενώ επίκαιρα ρεπορτάζ αναδεικνύουν πόσο εύκολα -παρά τις προειδοποιήσεις- τα παιδιά εξακολουθούν ν’ ακολουθούν το «μαγικό φλάουτο» οποιουδήποτε εγκληματία. Κοινή πεποίθηση στη συλλογική νεοελληνική μυθολογία ήταν ότι οι γύφτοι και οι εβραίοι κλέβουν παιδιά, οι πρώτοι τα πουλούν, οι δεύτεροι τους πίνουν το αίμα. Στη Σαντορίνη βέβαια -σαν παιδιά- η απειλή ήταν οι λάμιες και ο «μαύρος», αλλά νομίζω ότι έχει σχέση περισσότερο με επιβίωση του φόβου των πειρατικών επιδρομών παρά με τους ελάχιστους τότε εκεί τσιγγάνους. Φαντάζομαι ότι για τους λαούς της Ασίας ο μπαμπούλας παραμένει λευκός, αφού ο σεξουαλικός -κυρίω...

Υπάρχουνε ακόμη τα πουλιά Να τιτιβίζουν ανοιξιάτικους σκοπούς Στη τσιμεντένια χώρα; Υπάρχουνε ακόμη τα πουλιά Ξεγελασμένα από την καλοκαιριά, Ξεχασμένα στη λιακάδα, Αδιάφορα στα νούμερα των ημερολογίων Και στα βαρομετρικά χαμηλά; Υπάρχουνε ακόμη τα πουλιά Στην τσιμεντένια χώρα; Και τρέμω Τρέμω τη δύναμη της λογικής Τη λογική των ημερολογίων -Οκτώβρη μήνα Πού χειμώνας να φανεί;- Κι υπάρχουνε ακόμη τα πουλιά στην τσιμεντένια χώρα Και τρέμω Το θολό τ’ αγέρι απ’ τις καπνιές Μη τις φτερούγες τους βαρύνει Και τρέμω Τις ατέλειωτες διαδρομές για την αιώνια άνοιξη Ποιο τάχατες με σκυθρωπά φτερά θα τις αγγίξει; Κι υπάρχουνε ακόμη τα πουλιά Στη τσιμεντένια χώρα. Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Αυτό τ’ ανοιχτοπρόσωπο φεγγάρι Πώς μας κοιτά ειρωνικά πάνω απ’ την πόλη! Θαρρείς σατύρου είναι κεφάλι Ή κάποια μάσκα Αποκριάς. Μοναχικό, ξενιτεμένο Πάνω απ’ τις πολυκατοικίες Κρυφογελά για τα λαμπιόνια των ονείρων Και τα φανάρια των αυτοκινήτων. Ρομαντικά πάντα ανατέλλει Πάνω από κεραίες, τζιμινιέρες Και τα σκοινιά για τη μπουγάδα. Προνόμιο των ρετιρέ Ανύπαρκτο στους δρόμους Ή την αυλή μας Απόψε έχει ολόγιομο φεγγάρι το γράφουν οι εφημερίδες. Κάποιο καράβι θα σαλπάρει Για κρουαζιέρα με ρομάντζες Στη μπετονιένια φυλακή μας Και το φεγγάρι τ’ αγοράζεις. Κι αυτό Από τότε που εσυλήθη Καθημερνά μας αγναντεύει Με τι θλιμμένη ειρωνεία!!! Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Ήταν ο Αριστείδης έλληνας; Σ’ ένα χωριό της τουριστικής κοσμοπολίτισσας Κρήτης το παράλογο φονικό. Για μια μαντινάδα στο γλέντι. Δεν ήταν γραφικός ή ποιητικός τούτος ο ματωμένος γάμος. Άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Μαυροντυμένοι άντρες, πολλοί νέοι, μιλούν ξεδιάντροπα στις κάμερες για το δικαίωμα στης αυτοδικία.  «Οι δικοί του δε φταινε σε τίποτε, παραδέχονται μεγαλόψυχα, αλλά το κοπέλι πρέπει να πεθάνει. Τι δίκες και κουταμάρες! Τώρα κι αμέσως πρέπει να πεθάνει.» Ορμούν να τον λυντσάρουν στην προσαγωγή, σίγουροι για τη λεβεντιά των πράξεων τους. Όπως κι οι άλλοι στη Ν. Κίο που μαζεύτηκε ένα χωριό να κακοποιήσει σε διακαναλική σύνδεση ένα τσιγγάνο που τόλμησε να ψωνίσει απ’ την καθαγιασμένη πλατεία τους. Όπως οι ευσεβείς χριστιανοί που πολεμούν για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Φωνή λαού οργή Θεού λένε. Κι ο Χριστός με δημοψήφισμα σταυρώθηκε. Ο Πιλάτος δίκαια ξέπλυνε τα χέρια του από το κρίμα. Τον Βαραββά επέλεξε ο λαός, ο ίδιος λαός που υποδεχόταν το Χρ...

Πίνοντας τσάι            Παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ για την παραδοσιακή Ρωσία είδα μια γιαγιά να διδάσκει τον παρουσιαστή της εκπομπής «Έτσι πίνουμε το τσάι στη Ρωσία», σερβίροντας από το σαμοβάρι στο φλιτζάνι και από το φλιτζάνι στο πιατελάκι, όπου αφού βουτούσε τον κύβο της ζάχαρης και τον ακουμπούσε στο στόμα, ξέπλενε τη γλύκα με το τσάι. Αυτόματα θυμήθηκα ότι στα παιδικά μου χρόνια ο πατέρας μου (το 1920 παιδί πρόσφυγας από την Οδησσό) συνήθιζε να ρουφά το τσάι από το πιατελάκι και πιστεύοντας ότι το κάνει για να κρυώσει, τον αντέγραφα μέχρις ότου η μαμά -μάλλον,- με έπεισε ότι είναι ανάρμοστο για μια δεσποινίδα.            Το τελετουργικό του τσαγιού είναι παράξενο από χώρα σε χώρα. Στη Σρι Λάνκα, παραγωγό περίφημου τσαγιού, οι κύβοι της ζάχαρης δαγκώνονται πριν από την κάθε γουλιά του καφέ, ενώ στις αραβικές χώρες από την Τυνησία και τ...

στον Οδυσσέα της Κίρκης και της Πηνελόπης απόσπασμα από "' Στη Σοφία της Άγνοιας Δόξα " Εν αρχή ην ο πόθος σου για το κορμί μου. Κι έπειτα οι κατακλυσμοί των ανα β ολών κι η ακροβασία ανάμεσα στην εκτίμηση και τ' αχαλίνωτο πάθος. Πάντα κατακτητής. Πάντα καβαλάρης. Κι εγώ πάντα υποτακτική, ενδοτική, αποσπώντας, λεηλατώντας, ζητιανεύοντας, αρπάζοντας, όλο και πιο επιθετική, όλο και πιο κατακτητική απ' την ανάγκη μου να εξαφανιστώ μέσα σου. Για σένα όλα απλά και φυσικά. Όλα σοφά ταξινομημένα. Όλα μπορούσαν να περιμένουν σ' ένα χρόνο που συλλάβιζε το αύριο. Ο δικός μου χρόνος κατρακυλούσε προς το θάνατο μέσα στις ομοβροντίες υπόγειων κατακρημνίσεων. Ο θάνατος ερχόταν καταπάνω μας ορμητικός τυφώνας κι η μόνη σωτηρία τα κορμιά μας σφιχτοπλεγμένα έτσι που ν' ακινητοποιούμε τη στιγμή. Κάπου το ρολόι του κόσμου σταμάτησε. Και λοιπόν, αγάπη μου, οι μέρες φεύγαν σαν καπνός, το 'ξέρες, κι η πυρά σου ανάλωνε τις μέρες μου κι ο πυρετός να καταλαγιάσει δ...

                    Η  ιστ ορία  της Φατμέ  (απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Το φως του Κόσμου" ....Είχε περάσει περίπου ένας μήνας, όταν στην τάξη της ήλθε η Φ ατμέ. Ήταν απ' την Ουγκάντα. Είχε μελαψό λεπτό κορμί, τιγρίσιο βάδισμα και μακρυά κατάμαυρα μαλλιά. Στο πλάι της λεπτής της μύτης, ένα διαμάντι έλαμπε σα δάκρυ. Μιλούσε σπασμένα αγγλικά και το ειρωνικό χαμόγελο που διάβαζε κάτω απ' τις ευγενικές διορθώσεις των καθηγητριών, στάθηκε ικανό να κάνει τη Μαρία να νοιώσει αμέσως φιλία για την καινούργια ξένη. Η Φ ατμέ δεν ήταν μόνη στο Λονδίνο. Ζούσε μ' όλη της την οικογένεια. Ή ταν πάμπλουτοι. Πώς αλλιώς θα φοιτούσε σ' αυτό το  κολέγιο ; Και όμως! Κι η Φατμέ, τις νύχτες, ονειρευόταν τη μακρινή της πατρίδα! Τότε ξυπνούσε κι έτρεχε στο δωμάτιο της Μαρίας, της μόνης της φίλης, της μόνης που μπορούσε να φανερώσει σε σπασμένα αγγλικά τους πόνους της καρδιάς της. Έ τσι και κείνο το βράδι, που...