Ήταν ο Αριστείδης έλληνας;

Ήταν ο Αριστείδης έλληνας;

Σ’ ένα χωριό της τουριστικής κοσμοπολίτισσας Κρήτης το παράλογο φονικό. Για μια μαντινάδα στο γλέντι. Δεν ήταν γραφικός ή ποιητικός τούτος ο ματωμένος γάμος. Άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Μαυροντυμένοι άντρες, πολλοί νέοι, μιλούν ξεδιάντροπα στις κάμερες για το δικαίωμα στης αυτοδικία.
 «Οι δικοί του δε φταινε σε τίποτε, παραδέχονται μεγαλόψυχα, αλλά το κοπέλι πρέπει να πεθάνει. Τι δίκες και κουταμάρες! Τώρα κι αμέσως πρέπει να πεθάνει.»
Ορμούν να τον λυντσάρουν στην προσαγωγή, σίγουροι για τη λεβεντιά των πράξεων τους.
Όπως κι οι άλλοι στη Ν. Κίο που μαζεύτηκε ένα χωριό να κακοποιήσει σε διακαναλική σύνδεση ένα τσιγγάνο που τόλμησε να ψωνίσει απ’ την καθαγιασμένη πλατεία τους.
Όπως οι ευσεβείς χριστιανοί που πολεμούν για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Φωνή λαού οργή Θεού λένε. Κι ο Χριστός με δημοψήφισμα σταυρώθηκε. Ο Πιλάτος δίκαια ξέπλυνε τα χέρια του από το κρίμα. Τον Βαραββά επέλεξε ο λαός, ο ίδιος λαός που υποδεχόταν το Χριστός μετά βαίων και κλάδων λίγες μέρες νωρίτερα.
Κι ο Αριστείδης με δημοψήφισμα εξοστρακίστηκε.
«Γιατί;» ρώτησε τον αγράμματο που τον παρακάλεσε τυφλός από άγνοια να γράψει στ’ όστρακο τ’ όνομά του. « Τι σου έκανε; Τον ξέρεις;»
«Βαρέθηκα ν’ ακούω να τον λένε όλοι δίκαιο» του αποκρίθηκε κι ο Αριστείδης ατάραχος έγραψε τ’ όνομά του στο όστρακο της καταδίκης.
 Όμως ήταν ο Αριστείδης έλληνας;

Δημοσιεύτηκε στήλη "Εξ αφορμής" της εφημερίδας Η ΑΥΓΗ  2-6-2000

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου