Πού φθάσαμε;

Πού φθάσαμε!!!

Στον ηλεκτρικό γύρω στις 7, βράδυ Παρασκευής. Κόσμος κουρασμένος που βιάζεται να γυρίσει στο σπίτι φορτωμένος με τις έγνοιες του. Λίγο μετά το Θησείο φωνές από τα μεσαία καθίσματα του συρμού. Αρχικά γυναικεία «Κάτσε καλά σου λέω. Δε ντρέπεσαι που χεις μαζί σου και το παιδί!» παραπέμπουν σε πιθανή σεξουαλική παρενόχληση. Ο αντίλογος σε σπαστά ελληνικά δυναμώνει την γυναικεία επίθεση.

-Κάτσε καλά, σου λέω, που βρωμάς. Να βγεις αμέσως στην επόμενη στάση.

Το δειλό «Ποια είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κάνω;» προκαλεί ένα οχετό ύβρεων από τα γυναικεία χείλη, που θέτει σε άτακτη υποχώρηση από το κέντρο της σκηνής όλες τις παρακαθήμενες γυναίκες. 
Εκείνος μεσόκοπος, γεμάτος, προφανώς μετανάστης, ίσως παράνομος, μ’ ένα αδύνατο κορίτσι 6-7 απέναντί του κι εκείνη εύσωμη, γυμνασμένη με μαύρη φόρμα χωρίς μανίκια και τατουάζ να καλύπτουν τα μπράτσα στα απέναντι καθίσματα συνεχίζει τις απειλές.

-Ρε σέβομαι το κοριτσάκι σου, βρωμιάρη, ειδάλλως θα σου έδειχνα, που βρώμισες τον τόπο. Δε ντρέπεσαι παλιο.. κατακλυσμός ύβρεων που συνήθως απευθύνονται σε γυναίκες! Κατέβα κάτω να σου δείξω. Ρε βγες αμέσως στη στάση να δεις.

Όσο εκείνος δεν κατέβαινε στην επόμενη στάση η λεκτική αντιπαράθεση ανέβαινε.

Κάποιοι νεαροί - φοιτητές;  άνεργοι;- μετακινήθηκαν από άλλες θέσεις και στήθηκαν όρθιοι ασπίδα ανάμεσα στα άδεια καθίσματα των εμπολέμων.

-Μην της μιλάς, έλεγαν σε αυτόν

-Δε βλέπεις το παιδί που κλαίει, έλεγαν σε κείνη.

-Κυρία είναι τρελή, είπε αυτός κι εκείνη όρμησε πάνω από τους νεαρούς -ασπίδες κι άρχισε να τον γρονθοχτυπά στο κεφάλι, έτσι που τον ανάγκασε να σηκωθεί όρθιος στον κενό χώρο ανάμεσα στις πόρτες σέρνοντας το κοριτσάκι, που έκλαιγε πια με λυγμούς. Εκείνη εξακολουθούσε να τον βρίζει πίσω από δυο νεαρούς ασπίδα κι εκείνος να λέει ότι «Αν δεν ήταν γυναίκα θα τη χτυπούσε!!!». 
Φθάνοντας στην Καλλιθέα κάποιοι έβγαλαν τον άνδρα με το παιδί πρόωρα από το συρμό για να λήξει το επεισόδιο, ενώ κάποιοι άλλοι συγκρατούσαν στο κάθισμα τη Μαινάδα, που εξακολουθούσε να βρίζει από το παράθυρο.

Έκλεισαν οι πόρτες κι ενώ περιμέναμε τη λήξη της παράστασης οι πόρτες ξανάνοιξαν για κάποιο λόγο κι η πολεμοχαρής Μαινάδα δραπέτευσε από την ανοικτή πόρτα  κατά του στόχου της.

Καθώς το τρένο έφευγε είδα άνδρες- ασπίδες να κυκλώνουν προστατευτικά τον ξένο και το παιδί απωθώντας την μαυροφόρα βόμβα.

Στο συρμό οι θέσεις τους άμεσα καλύφθηκαν ξανά από ανθρώπους, που άρχισαν να σχολιάζουν το συμβάν.

-Τι κι αν μύριζε άσχημα; Με τη φτώχεια που μας δέρνει, η μυρωδιά μας μάρανε!

- Δημόσιος χώρος δεν είναι;

-Και τι έφταιγε το παιδάκι!

-Και είναι και γυναίκα!

-Είδατε τα τατουάζ; Μάλλον της Χρυσής Αυγής. Πού φθάσαμε!

Πού φθάσαμε; Στην δημόσια επιθετικότητα γυναίκας κατά αλλοδαπού με παιδί. Ναι, τόσο θράσος!

Φθάσαμε όμως και στο ξεπέρασμα του καθωσπρεπισμού και του ωχαδελφισμού από αρκετά νέα παιδιά, που χωρίς καμιάν οργάνωση ή κοινό πολιτικό ή ιδεολογικό στίγμα, χωρίς την ανάγκη κινητοποίησης των οργάνων της τάξης, βγήκαν από τον όχλο του συρμού και με γενναιότητα  πήραν θέση στη διένεξη προστατεύοντας τον αδύναμο και το παιδί και φρενάροντας την κατρακύλα προς -ίσως- το αναπότρεπτο μιας εξαιρετικής βίας.

Έτσι το "εδώ που φθάσαμε" μετατρέπει αυτό το όχι πια μεμονωμένο θλιβερό περιστατικό της νέας μας καθημερινότητας από ζοφερό σε εξαιρετικά ελπιδοφόρο!

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου