Η νόσος του Έρωτα
Η νόσος του Έρωτα
Παρατηρείται μια τάση αγιοποίησης του έρωτα. Θεωρείται
ύβρις ο χαρακτηρισμός «ανέραστος» ενώ αντίθετα στον «ερωτόπληκτο» αποδίδεται η
λεβεντιά του επαναστάτη, του αντιεξουσιαστή, του πραγματικά ζώντος. Ενώ
καταδικάζουν την πορνογραφία σοβαροί γραφιάδες εικονογραφούν τις θεωρίες τους
με άφθονη γυμνή κατά προτίμησιν θηλυκιά σάρκα.
Όμως ο έρωτας ήταν είναι και θα
είναι μια ιερή νόσος καλοήθης -με την εξαίρεσιν ελάχιστων θανατηφόρων
κρουσμάτων- με καθορισμένη κλινική πορεία και ημερομηνία λήξης. Οι περισσότεροι
άνθρωποι την περνούν μια ή και περισσότερες φορές στη ζωή, ποτέ δεν την
καταλαμβάνει ολόκληρη, αλλ’ αντίθετα περιορίζεται σε ελάχιστα κλάσματά της. Δε
μπορείς να προκαλέσεις τον έρωτα να γεννηθεί, ούτε να τον εξαναγκάσεις να
περάσει γρηγορότερα.
Φυσικά δεν είναι τεκμήριον
πνευματικότητας η πολυδιαφημιζόμενη ανά τας ρίμας και τας οδούς
ανύπαρκτη ερωτική προδιάθεση. Είναι σα
να θεωρείς την Ανεμοβλογιά απόδειξη ευαισθησίας.
Ο έρωτας επιλέγει το πότε, πού
και πώς θα εμφανιστεί, καθώς και το αντικείμενο του πάθους. Αντικείμενο γιατί
παρά τα θρυλούμενα ο έρωτας είναι το εγωκεντρικότερο και πιο κατακτητικό
συναίσθημα.. Δε σμίγει ο έρωτας τους ανθρώπους αντίθετα τους συστρέφει να
ομφαλοσκοπούν, να βασανίζουν και να βασανίζονται μέχρι την ίαση. Αντίθετα από
τα ρωμαντικά παραμύθια οι εραστές δεν επικοινωνούν πραγματικά γιατί καθένας
είναι ερωτευμένος με την εικόνα του άλλου και όχι με τον πραγματικό του
σύντροφο.
Ο έρωτας είναι στιγμιαίον αδίκημα, όπως η αθωότητα κι η ομορφιά.
Ξυπνά τη δημιουργικότητα κάποιων καλλιτεχνικών φύσεων, αλλ’ αποδιοργανώνει την
πρακτική πλευρά της ζωής, ενώ συχνά είναι καταστροφικός σαν τυφώνας. Δε
χρειάζεται να τον λιβανίζουμε ή να τον ιεροποιούμε.
Ο έρωτας υπάρχει, είτε το
θέλουμε είτε όχι και ηθικά είναι ουδέτερος. Φυσικά δεν είναι αιώνιος, αλλά
φθαρτός, όπως κάθε τι το ανθρώπινο.
Όλοι χαιρόμαστε γιατί υπάρχει και ξάφνου
σαν πυροτέχνημα φωτίζει κι ομορφαίνει
κάποιες μας στιγμές. Έπειτα πρέπει να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Και η κατάκτηση
κι η αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού είναι το δυσκολότερο βήμα.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Νικος Φαραζης Στο "Συμπόσιο του Πλάτωνα" σαν γιος του Πόρου και της Πενίας που είναι ο Έρως βρίσκεται στην εξής κατάσταση: Από την μάνα του την Πενία (έλλειψη στέρηση) έχει ανάγκη την έλλειψη και την στέρηση, γι` αυτό και δυναμώνει μέσα από την στέρηση. Από τον πατέρα του τον Πόρο (πληρότητα και προσωποποίηση της ικανότητας να βρίσκει κανείς διέξοδο) επιδιώκει την πληρότητα, την ικανοποίηση, τον κορεσμό και το τι σκαρφίζεται για να βρει διέξοδο γι` αυτό δεν λέγεται. Αθάνατος από τον πατέρα του, θνητός από την μητέρα του, άλλες φορές ζει και ακμάζει και άλλες πεθαίνει και σε λίγο ξαναζεί, ξαναζωντανεύει πάλι χάρη στη φύση του πατέρα. Μια δύναμη διαρκώς ανικανοποίητη και ανήσυχη. Ξέρει πάντοτε να επινοεί έναν τρόπο, για να φτάσει στο σκοπό του, ως Πόρος. Τόσο αντίθετοι γονείς για να μας κάνουν να φτάνουμε στα όριά μας. Να προσπαθείς να στερηθείς για να απολαύσεις. ΤΡΕΛΟΚΟΜΕΙΟ. Ένα αντικείμενο γίνεται επιθυμητό, στο βαθμό που έρχεται να λειτουργήσει στις παρυφές της έλλειψης, υποσχόμενο την αναπλήρωσή της.
ΑπάντησηΔιαγραφήγεωργιος μαστοριδης δεν ειναι νοσος ειναι ζωη
ΑπάντησηΔιαγραφή9 ώρες · Μου αρέσει!
Maria Sotiropoulou και η αρρωστια μεσα στη ζωή είναι φίλε Γιώργο