Maria Sotiropoulou

Θυσία στο Μινώταυρο της ασφάλτου  «Πέντε νεκροί την ημέρα, 4 με 5 ζωντανοί νεκροί, 20 ανάπηροι, 60 τραυματίες στις περισσότερες φορές σε ηλικίες 15 – 29 ».  Δεν είναι ανακοινωθέν από τις απώλειες στη Συρία ή άλλη εμπόλεμη ζώνη, αλλά τα στοιχεία, που κατέθεσε για πολλοστή φορά, σαν Κασσάνδρα, ο ειδικός του θέματος, Ιαβέρης για τα τροχαία στην Ελλάδα, στοιχεία που δε δημοσιοπούνται καθημερινά, όπως συμβαίνει σε πολέμους ή θεομηνίες, αλλά αναφέρονται μόνο με αφορμή το θάνατο κάποιου επώνυμου ή το σοκ από την καταγραφή μέσω κάμερας της στιγμιαίας εξαφάνισης 4 νέων ανθρώπων στο Μοχώχ της ασφάλτου. Ήμουν ακόμη φοιτήτρια Ιατρικής, όταν άκουγα τις τεκμηριωμένα τρομερές επιπτώσεις των τροχαίων στην Οικονομία της χώρας και κυρίως στις ζωές νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους, και τώρα, που είμαι συνταξιούχος, τίποτε δεν έχει αλλάξει. Μάθαμε να θεωρούμε φυσιολογικές αυτές τις απώλειες νέων και νομίζουμε ότι προφυλασσόμαστε, αγοράζοντας νέα «ασφαλέστερα» οχήματα, κρεμώντας ...

Η Jolie Jolie τη βάφτισε ο γαλλοφερμένος της νονός από καπρίτσιο, μιας κι ήταν τόσο όμορφο μωρό! Έγιναν υπέροχα βαφτίσια με το Κουφέτο σε ασημένιους δίσκους, με το κρασί να ρέει ατέλειωτα στα κρυστάλλινα ποτήρια. Ο παπάς στην αρχή είχε κάποιες αντιρρήσεις. Ποιος άγιος έχει αυτό το όνομα; Μα η λύση δόθηκε μιας κι ανάμεσα στους Άγιους Πάντες όλο και κάποιο όνομα χωρεί. Κι έτσι βαφτίστηκε η Jolie στην ασημένια κολυμπήθρα και ντύθηκε στα μετάξια και στα βελούδα και στολίστηκε μάλαμα και χρυσάφι σαν Παναγιά. Σγουρά κατάμαυρα μαλλιά, μαύρα σαν κάρβουνο ματάκια, μυτίτσα γαλλική και φρύδια κοντυλογραμμένα. Όλοι την έφτυναν να μη τη ματιάσουν. Μα η Μοίρα είναι πιο δυνατή απ’ όλα τα ξορκίσματα και η Jolie αρρώστησε από τ’ αυτιά της πριν γίνει δυο χρονών κι άρχισε να μη καταλαβαίνει καλά κι άρχισε να μη μιλά καλά, να μη φέρεται εντάξει. Και πριν να γίνει 10 η Jolie έπεσε από την κούνια πούπαιζε παλεύοντας να φθάσει ως τ’ αστέρια κι έσπασε η μέση της, καμπούριασε κι απόμεινε η Jolie ...

Μισθοφόροι και ιδεολόγοι στρατιώτες Στην ΕΤ 1 προβλήθηκε στις 23-2-2017 το σοκ ντοκιμαντέρ “ The child soldier ’ s new job ” (1) για την κατά τον 21 ο αιώνα γενίκευση της χρήσης μισθοφορικών στρατευμάτων από τις ΗΠΑ, -κυρίως σε Ιράκ και Αφγανιστάν- και την «αξιοποίηση» των πρώην παιδιών- στρατιωτών από τους εμφυλίους της Αφρικής στις νέες ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρίες. Η χρήση μισθοφόρων είναι πολύ παλιά και με ιστορική συνέχεια. Μη ξεχνάμε ότι το σημαντικότατο ιστορικό σύγγραμμα του Ξενοφώντος «Κύρου ανάβασις» περιγράφει την -μετά το θάνατο του Κύρου- περιπετειώδη επιστροφή των Μυρίων (10.000 Ελλήνων μισθοφόρων στον Περσικό εμφύλιο) προς τη θάλασσα. Και ενώ ο Ξενοφών παρουσιάζει τα βάσανα των μισθοφόρων, η Ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα τις συνέπειες, που προκύπτουν στους μισθωτές τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το 241 πΧ όταν οι Καρχηδόνιοι δε μπόρεσαν να πληρώσουν τους μισθοφόρους τους με αποτέλεσμα τον τριετή αιματηρότατο πόλεμο, που έληξε με νίκη του Αμίλ...

Ορέστεια Είχα μόλις διοριστεί όταν γνώρισα τον Ορέστη. Στην αρχή δεν τον πρόσεξα. Ήταν απλώς ένας συνάδελφος «κατ’ εξοχήν» φιλόλογος και αυτός με παράξενα ξανθά μαλλιά που έπλεκαν δακτυλίδια, όπως στο Ερμή του Πραξιτέλη. Όταν τον πρωτοείδα άθελά μου θυμήθηκα, πως κάπου στην Ηλέκτρα του Ευρυπίδη γράφει ότι οι ευγενείς ξεχώριζαν απ’ το ξανθό της κόμης. Δεν ήταν ψηλός για να τον προσέξω και στα χαρακτηριστικά του σαν ήταν σοβαρός δεν έβρισκες την αρμονία που εκφράζει την ομορφιά. Το πρώτο πράγμα που μ’ εντυπωσίασε ήταν το χαμόγελό του. Είχε ολόισα δόντια που πρόβαλλαν χαριτωμένα και το πρόσωπό του έλαμπε με μια παράξενη έκφραση κάποιας βαθιά θαμμένης αθωότητας. Έκτοτε προσπαθούσα να τον βλέπω να χαμογελάει. Στην αρχή ένοιωθα αμηχανία σαν τον έπιανα να κοιτά τις γάμπες μου – που ομολογουμένως ήταν αξιοπρόσεκτες- μα γενικά πίστευα πως ήταν σοβαρός μιας και ποτέ δε με είχε αγγίξει και πάντα, μαζί μου τουλάχιστον, ήταν ευγενικός κι έδειχνε να με σέβεται. Ήμουν ακόμη άβγαλτη...

 Ο πρίγκηπας Τον αγάπησε. Και τι μ’ αυτό; Ήταν στα 15. Τι πιο φυσικό, πιο όμορφο από την αγάπη των 15 χρόνων. Πίστευε στα ιδανικά και τη θυσία. Πίστευε τον άνθρωπο με όλη την αγνότητα, με όλη την άγνοια 15 χρόνων ζωής. Όλοι την καταδίκασαν. Όλοι είχαν πείρα. Εκείνη ήταν άπειρη. Όλοι έβλεπαν ενώ εκείνη ήταν τυφλή. Όμορφη η αγνή ζωή της παρθενιάς, λένε τα βιβλία. Λευκό, άσπιλο χιόνι, άλικο τριαντάφυλλο. Και δάγκωνε τις νύχτες το μαξιλάρι της να μη ξεσπάσει σε λυγμούς και πέταγε ο νους σε μαγικά παλάτια γιομάτα πριγκηπόλουλα, πλούσια, όμορφα, ευγενικά, δυνατά. Όλα τόσο αγνά, όλα μυρίζουν λεμονανθούς, όλα τελειώνουν με γάμο. Κι εκείνος μες την εκκλησιά, τι πιότερη σιγουριά μπορούσε να ζητήσει; Έψελνε, ο δάσκαλος του χωριού, ο άνθρωπος που καθημερινά θυσιάζεται στο βωμό της γνώσης, ο ήρωας των ονείρων της, ο υπεράνθρωπος που ολονυχτίς κι ολημερίς πάλευε με το κακό και το νικούσε. Πόσο υπέροχος φάνταζε στην εκκλησιάς το βήμα! Πόσο σοφός κι ενάρετος! Και όλοι την καταδ...

Η Ανάσταση Η Ρένα ζωγράφιζε τόσο όμορφα, που μερικά της έργα θα ταίριαζαν περίφημα στις σάλες οποιουδήποτε μεγάλου μουσείου τέχνης. Μα η Ρένα ήταν γυναίκα και είχε την ατυχία να ερωτευθεί, όπως ερωτεύονται στην πρώτη νιότη και ν’ αποκτήσει ένα γιο γρήγορα γρήγορα, λες και θα χάνονταν ο καιρός και δε θα πρόφταινε. Μα η Ρένα ήταν καλλιτέχνης, πνιγόταν στα λασπονέρια του νοικοκυριού της. Πάλευε νάβρει τη στιγμή ν’ αφήσει το σφουγγαρόπανο, να πιάσει το πινέλο, για να λευτερώσει τ’ ανομολόγητα σκιρτήματα της ψυχής της. Κι ο έρωτας ξεθύμαινε σαν ανοιγμένο κρασί στο μπουκάλι κι ο έρωτας ξίνιζε και πίκραινε τη ζωή της. Ο άντρας της πια δεν την κοιτούσε με θαυμασμό, όπως παλιά, δεν την άγγιζε με λατρεία, ο έρωτας έγινε συνήθεια, το ίδιο χιλιοειπωμένο παραμύθι κι έφθασε η στιγμή, που δεν τον ζήλευε κι αδιαφορούσε. Και όμως υπήρξανε στιγμές που ζήλευε τα’ αγέρι που ανάπνεε. Και όμως υπήρξανε στιγμές που με ρόμο σκεφτόταν πως ίσως κάποια άλλη ακούμπαγε καυτά τα χείλια της στο γυμνό του...