Οι γραμμές της Νταίζης

Οι γραμμές της Νταίζης

Οι γραμμές της. Πολύ την ενοχλούσαν οι γραμμές της. Και όσο κοιταζόταν στον καθρέπτη, τόσο πιο πολύ την ενοχλούσαν. Δεν ήταν καλογραμμένες κι αρμονικές σαν τα μανεκέν των περιοδικών, που φυλομετρούσε. Σκέφθηκε να κόψει τα περιοδικά, να γλιτώσει και το έξοδο, μα και πάλι κείνες οι πελώριος διαφημίσεις στους δρόμους, τα λεωφορεία, την τηλεόραση, παντού, της θύμιζαν το πρόβλημά της, τις γραμμές της.

-Γιατί να μη γεννηθώ καμιά γενιά νωρίτερα σκεφτότανε συχνά. Κείνες τις ωραίες εποχές που οι γυναίκες περήφανα καυχιόνταν «τα πάχη μου τα κάλλη μου»; Κείνες τις απίθανες εποχές με τ’ αφράτα στήθια και τα φουσκωτά καπούλια, που οι γυναίκες ήταν γυναίκες μονάχα αν είχαν πιασίματα;

Τώρα τι να κάνει η δύσμοιρη η Νταίζη; Είχε ορεξούλα. Βλέπεις κι η μάννα της, όταν ήταν παιδί, την τάιζε τόσο για το φόβο της Αδενοπάθειας, που ξεχείλωσε και πώς να συμμαζέψει τους πλισέδες στη μέση και τα μπούτια της; 
Και μπήκε και στα 30 κι η παράτα των υποψήφιων όλο και αραιώνει, όπως και τα μαλλιά τους. Τώρα πια όλο φαλακροί, γέροι και κακομούτσουνοι είναι οι υποψήφιοι. Και η Νταίζη έχει ένα τέτοιο αγγελικό μουτράκι με φρύδια κοντυλογραμμένα και μάτια καταγάλανα και φωτεινά!! Το πορτρέτο της θα ταίριαζε θαυμάσια για μαντόνα σε κείνες τις υπέροχες ζωγραφιές του Ραφαήλου! Μα βλέπεις κείνες οι γραμμές της χαλάνε όλη την εμφάνιση. Και καλά το χειμώνα κάπως το πράγμα διορθώνεται με τα παλτό και τα πουλόβερ. Όμως το καλοκαίρι!! Πού να τολμήσει η Νταίζη να ξεγυμνωθεί στις πολυθόρυβες πλαζ με τις περιφερόμενες ημίγυμνες καμπύλες; 
Είναι κι αυτή η κυτταρίτιδα. Τι δε δοκίμασε για να τη θεραπεύσει! Και κρέμες και σαπούνια και γυμναστικές και σάουνες και μασάζ και ινστιτούτα καλλονής…. Κανένα αποτέλεσμα. Κάθε χρόνο και χειρότερα. Φταίει, λένε, η καθιστική ζωή, οι ορμόνες, το καυσαέριο, ο θόρυβος… 
Και όμως στο Μουσείο θαύμασε κάτι πίνακες σπουδαίων ζωγράφων με κάποιες  γυμνές στρουμπουλές καλλονές γεμάτες κυτταρίτιδα…

Πόσα γιατροσόφια δε δοκίμασε η Νταίζη να χάσει κάνα κιλό, να πλησιάσει κάπως το ιδανικό βάρος που γράφουν οι πίνακες. Τι δίαιτες, τι χάπια, τι τσάγια, τι βότανα!! Η ζυγαριά της ασυγκίνητη δεν έλεγε να υποχωρήσει. 
Πήγε και σε γιατρούς, μπας και έχει τίποτε κακό. «Κόψε το φαί» τη συμβούλεψαν. Και η Νταίζη, η δύσμοιρη, στενοχωριέται και όσο στενοχωριέται τόσο παχαίνει. 
Μετρά με τη μεζούρα περιφέρεια, στήθος και μέση και τα κρατά λογαριασμό. Μα τίποτε, τίποτε δεν πάει καλύτερα.

Κι αυτές οι υπέροχες κοπέλλες στις διαφημίσεις, τόσο εκθαμβωτικά ωραίες στη λιγνάδα τους, δίχως στήθια, δίχως μπούτια, δίχως πισινά, σαν αγοράκια. Να η καινούρια μόδα στο σεξ. Οι γυναίκες να μοιάζουν με άνδρες.

Και πώς να ντυθεί σε αυτά τα φαρδιά σακουλοειδή φουστάνια; Πώς ν’ ακολουθήσει τη μόδα;

-Με τέτοιες γραμμές!!!! Το διαβαζει στο επιτιμητικό βλέμμα της πωλήτριας.

-Τι γραμμές, Θεέ μου!!! Πώς κυκλοφορεί αυτή η γυναίκα;!!!

Μια, μάλιστα, της τόπε κατάμουτρα, σαν μπήκε στο μαγαζί της για ν’ αγοράσει σαμπουάν για τ’ αληθινά όμορφα μαλλιά της.

-Μαντάμ, της είπε κυνικά. Πώς καταντήσατε έτσι; Πώς εγκαταλείψατε τον εαυτό σας; Γιατί δε δοκιμάζετε το θαυματουργό Ligno massage μας;

Έφυγε δίχως ν’ αγοράσει το σαμπουάν. 
-Ε όχι κι έτσι!! συλλογίστηκε.

Αυτή η φίλη της, η Ματίνα, πώς τα καταφέρνει με τρία παιδιά και διατηρείται στέκα; Πώς χώρεσαν τρία παιδιά στη στενή της λεκάνη; Βέβαια το μούτρο της είναι σπασμένο, όσο κι αν το παστώνει με μέικ απ, μα με τη λεπτή της κορμοστασιά από μακρυά δείχνει για κοριτσάκι κι ας είναι συνομήλικες.

Βέβαια, λένε πως οι λιγνές είναι πιο νευρωσικές, πως οι χοντρές είναι πράες και καλοσυνάτες, μα η Νταίζη ευχαρίστως θ’ άλλαζε την καλοσύνη με τη λίγη νευρωσούλα. Άλλωστε τι είναι η Νεύρωση; Η αρρώστια της εποχής. Μήπως με το πάχος της δεν πάει να γίνει υστερικιά; Ως και το στομάχι της άρχισε να πονάει. Ποιο; Το στομάχι της, που και σίδερα χώνευε.

Τι να το κάνει που και προικούλα έχει και μόρφωση αρκετή και καλή δουλίτσα. Άντρας δε βρέθηκε γιαυτή, να φτιάξει το δικό της σπιτικό, να σφίξει στον κόρφο της τα δικά της παιδιά. 
Και ένοχες είναι οι γραμμές της, οι φουσκωτές καμπύλες της.

Στον αιώνα της ευθείας, αυτή βρέθηκε γεμάτη καμπύλες. Και πώς να το πάρει απόφαση και πώς να υποταχθεί στη μοίρα της, τη στιγμή που ολάκερη η κοινωνία τη δείχνει με το δάχτυλο σαν κανένα φαινόμενο, τη στιγμή που φωνές από παντού της κράζουν τη ντροπή της;

Είναι εκτός εποχής. Είναι απροσάρμοστη. Δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Η γυναίκα πρέπει να είναι όμορφη, λεπτή, προκλητική. Εκείνη θυμίζει θηλαστική μηχανή, αγελάδα έτοιμη για άρμεγμα. Ξεπερασμένο μοντέλο στην εποχή της γυναικείας χειραφέτησης.

Η γυναίκα δεν πρέπει να φαίνεται πολύ γυναίκα. Είναι αντιφεμινιστικό. Πρέπει ν’ αγοροφέρνει κατά τα δυτικά πρότυπα.
 Ιδού οι ευρωπαίες. Έρχονται κάθε καλοκαίρι και πλημμυρίζουν τις ακρογιαλιές μας με τη γύμνια τους. Ούτε στήθος, ούτε κοιλιά, ούτε τίποτε. Αυτές μάλιστα, είναι οι σύγχρονες γυναίκες. Τα πρότυπα για μίμηση. Ανήκουμε στη δύση και πρέπει να ταυτιστούμε ολοκληρωτικά. 
 Ενώ η Νταίζη -αλίμονο!!- τι γυρεύει στον 20^ο αιώνα η Νταίζη με τα 80 της κιλά; Είναι αναχρονισμός, είναι οπισθοδρόμηση. 
Κάποιος πρέπει να της μιλήσει για το πάχος της, κάποιος πρέπει να την πείσει ν’ αδυνατίσει. 
Τώρα με την εξίσωση των φύλων η Νταίζη δε δικαιούται να κρατά τα πάχη της. Είναι δημόσιος κίνδυνος. Αλίμονο αν κάποιες από τη νέα γενιά θελήσουν ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμά της! Θα ξαναγυρίσει η εποχή της κουζίνας και της λάντζας,της καλοφαγίας και του πάχους, η εποχή της γυναικείας υποδούλωσης στις αντρικές ορέξεις!!

Ενώ τώρα! Τώρα οι γυναίκες ντύνονται unisex και τα κορίτσια μοιάζουν με τα αγόρια. Η επανάσταση πέτυχε τους σκοπούς της. Η γυναίκα στη δουλειά, στο δρόμο, στη βουλή, στην τέχνη. Ποτέ πια η γυναίκα στο σπίτι! Μόνο μια λιγνή γυναίκα μπορεί  με αξιοπρέπεια να είναι φεμινίστρια. Μόνο μια φεμινίστρια αξίζει να ζει στον αιώνα της χειραφέτησης!

Να γιατί η Νταίζη νιώθει τέτοιο βάρος να πλακώνει την καρδιά της γιαυτές τι άτιμες τις γραμμές της.

Βρέθηκε καταμεσίς στη μάχη, ενώ είναι άμαχος πληθυσμός. Πληγώνεται κι αγωνίζεται δίχως να ξέρει το γιατί. Βασανίζεται δίχως να διαβλέπει την αιτία. 
Φταίνε – βλέπεις- αυτές οι άτιμες οι γραμμές της!

Περιέχεται στη συλλογή διηγημάτων "Ο Θηλυκός Άνθρωπος" Πειραιάς 1982

Πρόλογος του βιβλίου

Τούτο το βιβλίο είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Είναι ότι η γυναικεία μου διαίσθηση κατάφερε να φωτογραφίσει από τις καθημερινές στιγμές των ομόφυλών μου. Φωτογραφίες τόσο αλλιώτικες, μα τόσο ίδιες. Η Εύα, πολύμορφη σαν τη θάλασσα, πάντα γοητευτική και ζωογόνα, πάντα καταπιεσμένη, από τα γεννοφάσκια ως τη θανή της, πάντα θύμα εκμετάλλευσης μα πάντα τολμηρή κι έτοιμη ν’ αντιδράσει με όποια δύναμη της είναι βολετό.

Γυναίκες ηρωίδες μα και γελοίες, σκληρές, κακές ή αδύνατες, μα πάντα προδομένες από παντού, ακόμη κι από το φύλο ή τα παιδιά τους.

Γυναίκες παγιδευμένες σε μιαν εποχή επανάστασης, που πριν προλάβουν να γευτούν τη γλύκα των καρπών της, τις φόρτωσε με νέες ευθύνες.

Γυναίκες πελαγωμένες από τις τόσες θεωρίες, που τέλεια ανοργάνωτα παλεύουν κι αντιδρούν, υπακούοντας τυφλά στην παρόρμηση και τις εμπειρίες τους.

Γυναίκες τόσο όμοιες στον πόνο και την αγάπη, τόσο ευαίσθητες κι υπεύθυνες μπροστά στην ίδια τη ζωή.

Τούτες οι φωτογραφίες πάρθηκαν με αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον. Είθε να βοηθήσουν να βρει επιτέλους η Εύα το χαμένο της πρόσωπο, την αληθινή της ταυτότητα. Είθε να γίνει κάποτε η Εύα αυτό που πάντα ήταν. Ο Θηλυκός άνθρωπος.

Πειραιάς 1981

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου