Θυσία στο Μινώταυρο της ασφάλτου

Θυσία στο Μινώταυρο της ασφάλτου 

«Πέντε νεκροί την ημέρα, 4 με 5 ζωντανοί νεκροί, 20 ανάπηροι, 60 τραυματίες στις περισσότερες φορές σε ηλικίες 15 – 29». 

Δεν είναι ανακοινωθέν από τις απώλειες στη Συρία ή άλλη εμπόλεμη ζώνη, αλλά τα στοιχεία, που κατέθεσε για πολλοστή φορά, σαν Κασσάνδρα, ο ειδικός του θέματος, Ιαβέρης για τα τροχαία στην Ελλάδα, στοιχεία που δε δημοσιοπούνται καθημερινά, όπως συμβαίνει σε πολέμους ή θεομηνίες, αλλά αναφέρονται μόνο με αφορμή το θάνατο κάποιου επώνυμου ή το σοκ από την καταγραφή μέσω κάμερας της στιγμιαίας εξαφάνισης 4 νέων ανθρώπων στο Μοχώχ της ασφάλτου. Ήμουν ακόμη φοιτήτρια Ιατρικής, όταν άκουγα τις τεκμηριωμένα τρομερές επιπτώσεις των τροχαίων στην Οικονομία της χώρας και κυρίως στις ζωές νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους, και τώρα, που είμαι συνταξιούχος, τίποτε δεν έχει αλλάξει.

Μάθαμε να θεωρούμε φυσιολογικές αυτές τις απώλειες νέων και νομίζουμε ότι προφυλασσόμαστε, αγοράζοντας νέα «ασφαλέστερα» οχήματα, κρεμώντας γούρια και φυλαχτά στον καθρέφτη τους και καλώντας τον παπά να τα αγιάσει. Αντιμετωπίζουμε τα τροχαία, μοιρολατρικά σα νάναι φυσικό φαινόμενο, αν και έχει παγκόσμια αποδειχθεί ότι η οδική συμπεριφορά διδάσκεται και η καλύτερη ασφάλεια είναι εφικτή. Το γεγονός ότι απόλυτη ασφάλεια δεν υπάρχει στους δρόμους (όπως και σε οτιδήποτε στη ζωή) δε μας απαλλάσσει από την ευθύνη για το γεγονός ότι επιτρέπουμε οι δρόμοι μας να γίνονται καθημερινά δολοφόνοι.

Παρ’ ότι κυκλοφορούν σποτ της τροχαίας, που προβάλουν το πρόβλημα, είναι σταγόνα στον ωκεανό της εποχούμενης ανευθυνότητας. Δυστυχώς η πλειοψηφία των ελλήνων οδηγών ταυτίζεται με τις επιδόσεις του οχήματός του, θεωρεί μαγκιά το να πληκτρολογεί στο κινητό την ώρα που οδηγεί και πράξη αντίστασης το να μην υπακούει στους κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Ο οδηγός, όπως τα άβαταρ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ταμπουρώνονται στο παρμπίζ και βγάζουν το χειρότερό τους εαυτό. Είναι σπανιότατο γεγονός το να παραχωρήσει κάποιος σε πεζό την προτεραιότητα, ή το να μη βρίσει κάποιον, που δεν ξεκινά αμέσως στο φανάρι ή καθυστερεί -ίσως ψάχνοντας σε ξένο δρόμο- ενώ το παρκάρισμα σε διπλή και τριπλή γραμμή ή σε διαβάσεις αναπήρων θεωρείται πλέον «κατάκτηση».

Χρειάζεται οδική αγωγή από πολύ νωρίς στα σχολεία, αλλά και σκληρή αστυνόμευση με σωστούς δίκαιους κανόνες, γιατί δυστυχώς όλοι μας έχουμε την τάση να θεωρούμε τις δικές μας παραβάσεις μικροπταίσματα.

Η υπερβολική προβολή της φρίκης, φοβάμαι ότι ίσως αναισθητοποιεί σε μιαν εποχή, που κατακλυζόμεθα από εικόνες φρίκης. Όταν πραγματικά μας αγγίξει το πρόβλημα στο στενό κύκλο της προσωπικής μας ζωής είναι συνήθως αργά για να διδαχθούμε.

Παρά την οικονομική κρίση, είναι έγκλημα, σε μια χώρα που μαστίζεται από υπογεννητικότητα, αυτή η θυσία στο Μινώταυρο των δρόμων να μην αντιμετωπίζεται. Την ώρα που -αν και κατασκευάζονται ασφαλέστεροι αυτοκινητόδρομοι- λίγοι έλληνες έχουν την οικονομική δυνατότητα να ελέγχουν το παλιό τους αυτοκίνητο, η στόχευση στην εκπαίδευση των νέων σε σωστή οδική συμπεριφορά είναι αναγκαία και θα μπορούσε ίσως να χρηματοδοτηθεί από τα πρόστιμα της αυστηρότερης αστυνόμευσης των ήδη διεστραμμένων οδηγών. Μπορεί όλοι μας να γκρινιάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε, όταν η τροχαία μας κόβει κλήση, αλλά αυτό γίνεται επειδή έχουμε μάθει ότι ζούμε σε κράτος οδικής ανομίας και νιώθουμε αδικημένοι γιατί εμείς πιαστήκαμε, όταν η μεγάλη πλειοψηφία διαφεύγει. Αν οι κανόνες ίσχυαν για όλους πάντα αναγκαστικά θα συμμορφωνόμαστε. Μπορεί να κατηγορούμε τους Γερμανούς, για στενομυαλιά και σκληρότητα, αλλά σε αυτό έχουν δίκιο. Πριν από δέκα χρόνια βρεθήκαμε σε μια γερμανική πόλη με νοικιασμένο αυτοκίνητο Κυριακή πρωί και παρκάραμε σε ένα τεράστιο άδειο πάρκιν εμπορικής περιοχής και βγήκαμε για λίγο να χαζέψουμε. Σε λιγότερο από μισή ώρα, που επιστρέψαμε βρήκαμε την (παράλογη για μας) κλήση σε γερμανικά (που δεν καταλαβαίναμε) 5 Ευρώ. Επιστρέφοντας στην Αθήνα σε λιγότερο από μια βδομάδα ήλθε το πρόστιμο στο σπίτι μας στην Ελλάδα (περισσότερο στοίχιζε το γραμματόσημο). Ρωτήσαμε την κόρη μας, που ζούσε εκεί, και είπε ότι πρέπει να το πληρώσουμε, (γιατί θα είχε επιπτώσεις σε κείνη) και έτσι κάναμε. Δεν είναι, νομίζω τυχαίο, ότι όλοι μας μόνο στην Αττική οδό ή όπου ξέρουμε ότι έχει κάμερες ή στέκι τροχονόμων συμμορφωνόμαστε, στο όριο ταχύτητος ή ότι  με εγκληματική αλληλεγγύη κάνουμε σινιάλο στους απέναντι, μόλις αντιληφθούμε μπλόκο τροχαίας.

Όλοι μας, λίγο πολύ, είμαστε σήμερα χαλασμένοι οδηγοί. Αν θέλουμε να δούμε τα -μονάκριβα πια- παιδιά και τα εγγόνια, που με τόσο κόπο μεγαλώνουμε, να επιβιώσουν, χρειαζόμαστε, το μίτο της Αριάδνης στο Λαβύρινθο της γραφειοκρατίας και το Θησέα της πολιτικής απόφασης με αποφασιστικότητα να σημαδέψει το Μινώταυρο, στο οποίο στωικά κάθε χρόνο οδηγούμε τα καλύτερα φυντάνια μας. Διαφορετικά, είμαστε καταδικασμένοι σα λαός σε αυτοκτονική γενοκτονία.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου