Οι Πρόεδροι (της Δημοκρατίας) κι εγώ

Οι Πρόεδροι (της Δημοκρατίας) κι εγώ

Είχα πολύ γοητευτεί από την ταινία «ο Βασιλιάς κι εγώ» με το Γιουλ Μπρύνερ και τη Ντέμπορα Κερ, (κυρίως από το αστείο άτεγκτο τελετουργικό του εξωτικού Σιάμ και το στριφογύρισμα του φουσκωτού της φουστανιού στο βαλς της συμφιλίωσης).  Ποτέ δε φανταζόμουν τότε, ούτε το στόχευσα ποτέ, ότι θα γνώριζα από κοντά οποιονδήποτε αρχηγό κράτους.

  Και όμως η μοίρα τόφερε να συναντηθώ δεκάχρονο μόλις παιδί -πρόσωπο με πρόσωπο- με τον τέως βασιλιά Κων/νο, όταν -σαν διάδοχος- είχε επισκεφθεί την Ερμούπολη. Τότε μας είχαν πάει υποχρεωτικά  απ’ το σχολειό να τον ραίνουμε με λουλούδια κατά την τελετή της υποδοχής του στην πλατεία  Μιαούλη, αλλά φαίνεται ότι τα μέτρα ασφάλειας ήταν τότε πολύ χαλαρά, αφού επιστρέφοντας σπίτι με την κολλητή μου κυριολεκτικά πέσαμε πάνω του, απέναντι στον άγιο Νικόλαο από το σπίτι του Νομάρχη -όπου γευμάτισε- καθώς έβγαινε. Μας χάιδεψε στο κεφάλι -όπως συνήθιζαν οι μονάρχες να ευλογούν τα παιδιά- και είχαμε μετά να το ιστορούμε σε μικρούς και μεγάλους. Φευ, ο πλησιέστερος πρίγκηπας των παραμυθιών για μας θα ήταν ο Κάρολος της Αγγλίας, αυτός που αργότερα θα κουρευόταν σαν τους Μπητλς, θα ερωτευόταν την Καμίλα και θα παντρευόταν τη Νταϊάνα.

Οι βασιλιάδες φυλλορροούσαν και οι πρόεδροι της δημοκρατίας έπαιρναν τη θέση τους, αλλά όσο κι αν εκείνοι άλλαζαν κάθε λίγα χρόνια, η εθιμοτυπία παρέμεινε άτεγκτη.

 

ο αείμνηστος Κων/νος Καραμανλής

Τον πρώτο μου πρόεδρο της Ελληνικής δημοκρατίας δεν τον γνώρισα επίσημα, αλλά μέσα από μια συγκρουσιακή για μένα εμπειρία.  Η γενιά μου είχε συνηθίσει την εποχή της Χούντας το μποτιλιάρισμα όλης της Αθήνας κάθε πρωί για να περάσει ο  δικτάτορας Παπαδόπουλος. Η Μεταπολίτευση είχε μεταμορφώσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή από τον φυγάδα αμφιλεγόμενο αρχηγό της ΕΡΕ σε εθνικό ηγέτη, τόσο λαοφιλή, που κυκλοφορούσε κατά τα πρότυπα των Σουηδών -βασιλιάδων και πολιτικών- χωρίς μέτρα ασφαλείας.

 Ήταν  καλοκαίρι 1980 στην παραλιακή και γυρνούσα επιστρέφοντας από το μπάνιο. Οδηγούσα με τα παιδιά στο πίσω κάθισμα όταν σταμάτησα στη δεξιά λωρίδα στο φανάρι. «Μαμά, μου λέει ο γιος μου, δες ο Καραμανλής!!» και πραγματικά στη θέση του συνοδηγού στο διπλανό μου αυτοκίνητο με κατεβασμένα παράθυρα πλάι μου βρισκόταν ο τότε πρωθυπουργός. Τα παιδιά μου του έγνεφαν φωνάζοντας  ενθουσιασμένα στην υλοποίηση ενός τηλεοπτικά γνωστού προσώπου κι  εκείνος χαμογέλασε (ο Καραμανλής δημόσια σπάνια ήταν χαμογελαστός). Η αριστερή μου συνείδηση με ανάγκασε να μην ανταποδώσω το χαμόγελο κι επιδεικτικά να καρφώσω το βλέμμα στα φανάρια, που καθυστερούσαν ν’ αλλάξουν χρώμα. Η τελική πολιτική πορεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη Μεταπολίτευση και το γεγονός ότι όσο η Δημοκρατία νοθευόταν και καπηλεύονταν, όσο η τρομοκρατία περιόριζε την προσωπική ελευθερία χάριν της ασφάλειας, τόσο και αυστηρότερα γίνονταν τα μέτρα προστασίας των πολιτικών, με έκαναν να κουβαλώ μέχρι το τέλος της ζωής μου τις τύψεις για το χαμόγελο, που τότε δεν ανταπέδωσα σ’ έναν άνθρωπο, που αργότερα εκτίμησα και είναι πλέον αργά να του ζητήσω συγγνώμην.

 

με το Σουλειμάν Ντεμιρέλ

Ο πρώτος πρόεδρος δημοκρατίας, που με έκανε επίσημα δεκτή ήταν το 1994 ο Σουλειμάν Ντεμιρέλ!!!

21 Σεπτεμβρίου Παγκόσμια ημέρα ειρήνης και βρέθηκα στην Άγκυρα προσκεκλημένη της αδελφής Εταιρείας των Γιατρών κατά των πυρηνικών, (κλάδος της IPPNW), που είχαν διοργανώσει ένα σωρό δραστηριότητες από συμβολικό φύτεμα δέντρου και χτύπημα καμπάνας της ειρήνης, μέχρι υπαίθριες ομιλίες και συνάντηση με τον Τούρκο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ένιωθα πολύ παράξενα καταθέτοντας το ελληνικό μου διαβατήριο στους φρουρούς της εισόδου του πομπώδους, όπως μου φάνηκε τότε, Μεγάρου, (πού να φανταστώ τι θα έχτιζε αργότερα ο Ερντογάν!!!). Το ίδιο άβολα ένιωθα και καθισμένη σ’ ένα μακρόστενο τραπέζι, όπου η κουβέντα γινόταν στα τουρκικά κι εγώ μιλούσα αγγλικά με τη μετάφραση του συναδέλφου μου. Υπογραμμίσαμε την ανάγκη για ειρήνη και ο Τούρκος πρόεδρος -όπως κάθε πολιτικός- πλειοδότησε στις ευχές για την καλή γειτονία και φιλία των λαών, υπογραμμίσαμε την ανάγκη μη κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου κι εκείνος σιώπησε.

με τον αείμνηστο Κωστή Στεφανοπουλο

Ένα χρόνο μετά (1995) κι ενώ το Κοζλοντούι μας απειλούσε μας τηλεφώνησαν από την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας, ότι ο πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος μας καλεί να τον ενημερώσουμε σχετικά με το θέμα πριν από το ταξίδι του στη Βουλγαρία. Ήταν η εποχή που σε τηλεοπτικά πάνελ εμείς τεκμηριώναμε την επικινδυνότητα και η Επιτροπή Ατομικής Ασφάλειας ακόμη υπερασπιζόταν την ασφάλεια του Κοζλοντούι (μόλις το 2004 η Βουλγαρική κυβέρνηση έκλεισε τους δυο επικίνδυνους αντιδραστήρες) και ο Κ. Στεφανόπουλος ένιωσε την ανάγκη να ενημερωθεί σφαιρικά.

Μπήκαμε από την πλαϊνή πόρτα, μας οδήγησαν σε ένα εντυπωσιακό σαλόνι να περιμένουμε (ένιωθες την ανάγκη να αγγίξεις τα ακριβά κρυστάλλινα στο τραπέζι και να χαϊδέψεις τα ωραία έπιπλα) και μας κέρασαν πορτοκαλάδα πριν μας οδηγήσουν στο γραφείο του, όπου μας περίμενε στην πόρτα να μας χαιρετήσει με εξαιρετική προσήνεια και απλότητα. Όταν του πρόσφερα το βιβλίο μου «Ο Παππούς απ’ την Οντέσσα», που μόλις είχε εκδοθεί, το περιεργάστηκε, ενδιαφέρθηκε να ρωτήσει αν η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι αυθεντική και μου ζήτησε συγγνώμην !! γιατί λόγω των καθηκόντων του δεν το είχε ακόμη διαβάσει. Μετά την ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με την επικινδυνότητα των πυρηνικών εργοστασίων, βγάλαμε και αναμνηστική φωτογραφία όπου μας επέτρεψε κυριολεκτικά να στηθούμε πάνω από το κεφάλι του. Ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν εκείνος ο πρόεδρος, που επανέφερε στο θεσμό, μετά από ένα σύντομο παράθυρο παρωδίας αυτοκρατορικής χλιδής, την αξιοπρέπεια και την δημοκρατική απλότητα .

 

με τους Χιμπακούσα

Η επόμενη επαφή μου ήταν με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας κ Προκόπη Παυλόπουλο το Σεπτέμβρη του 2015, εθιμοτυπική και με κάθε επισημότητα στα πλαίσια της επίσκεψης των Χιμπακούσα (επιζώντων του πυρηνικού ολέθρου) του «Πλοίου της ειρήνης» στο Προεδρικό Μέγαρο. Για πρώτη φορά διαπίστωσα ότι για να τηρηθεί το άτεγκτο τελετουργικό της επίσημης συνάντησης απαιτούνται στρατιές καλολαδωμένων υπαλλήλων. Αυτή τη φορά μπήκα από την κεντρική είσοδο, όπου μετά τους αστυνομικούς και τα πανταχού πλέον παρόντα ηλεκτρονικά μηχανήματα, μας υποδέχθηκε η επί των δημοσίων σχέσεων υπάλληλος, με κολακευτικές φιλοφρονήσεις, (στα πλαίσια των καθηκόντων της είχε Γκουγκλάρει και ήξερε τη φάτσα καθενός και λεπτομέρειες του βιογραφικού μας).

Στην τεράστια αίθουσα τελετών οι φωτορεπόρτερ ήταν φυλακισμένοι πίσω από ένα πορφυρό σκοινί, ενώ μας έστησαν σε προκαθορισμένες θέσεις για την χειραψία απέναντι από το πόντιουμ. Ο χρόνος και οι ομιλητές προκαθορισμένα και στο τέλος ελάχιστα λεπτά μετά για μια πιο απλή προσωπική  επικοινωνία και την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία. Αν και αντιλαμβάνομαι την οικουμενικότητα αυτής της τυπολατρείας στην κορυφή κάθε κράτους, και κατανοώ την διεθνή προσπάθεια δημιουργίας προς τα έξω μιας ισχυρής εικόνας,  μου φαίνεται αναχρονιστική, μυρίζει μούχλα και την ανάγκη επιβολής του σεβασμού του άρχοντα στον υπήκοο, κάτι ασύμβατο με το δημοκρατικό ιδεώδες.

η εθιμοτυπική χειραψία

Η πιο "διασκεδαστική" συνάντηση με τον πρόεδρο της δημοκρατίας έγινε με αφορμή τα εγκαίνια του «Μουσείου Πετραλιά» στη Δίβρη από τον πρόεδρο κ. Προκόπη Παυλόπουλο 22/4/2017.

το βρεμένο κόκκινο χαλί!!!!

Έχω την τύχη να είμαι η σύζυγος και κυριολεκτικά συνεργάτρια του προέδρου και ψυχής του «Πνευματικού Κέντρου Δίβρης» που επί πολλά χρόνια δραστηριοποιείται στο χωριό. Ο αντιδήμαρχος της δημοτικής ενότητας Λαμπείας πρότεινε (το Πνευματικό κέντρο δεν επιθυμούσε να αναμειχθεί στις τελετές, αποδέχθηκε την ευθύνη μετά την δημοσιευμένη αποδοχή του Προγράμματος από την Προεδρία) και έγινε δεκτό παμψηφεί από το δημοτικό συμβούλιο Αρχαίας Ολυμπίας την ημέρα των εγκαινίων  να γίνει επίσκεψη και στο «Πνευματικό Κέντρο Δίβρης» και φιλοξενία για ανάπαυση του Προέδρου στα δωμάτια που διαθέτει. Το πρόγραμμα καταρτίστηκε από το Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας και έγινε δεκτό από την Προεδρία καθόριζε χρόνο επίσκεψης στο πνευματικό Κέντρο τα 20 λεπτά, με μόνο αστερίσκο να μη γίνει κατά την τελετή ανάκρουση του εθνικού ύμνου, επειδή δεν θα υπάρχει άγημα.

Το «Πνευματικό Κέντρο» προχώρησε σε επίπονες, και με οικονομικό κόστος (που -όπως πάντα- καλύφθηκε χωρίς τη συνδρομή δημοσίου χρήματος) διαδικασίες για ν’ ανταποκριθεί με αξιοπρέπεια ανάλογη της ιστορίας του χωριού (την οποία προβάλει με τη δράση του) στην τιμή της επίσκεψης του πρώτου πολίτη της χώρας.

Την παραμονή, το μεσημέρι, ήλθε για επιθεώρηση το πρώτο πενταμελές συνεργείο της Προεδρίας, που με φωτογραφίες σκανάρισαν το χώρο και καθόρισαν ότι για τον Πρόεδρο το νερό πρέπει να είναι εμφιαλωμένο, ο καφές εσπρέσο, η πορτοκαλάδα ΕΨΑ και να υπάρχει τασάκι. Ο επί της ασφαλείας υπεύθυνος είπε ότι τα σκαλιά είναι επικίνδυνα, ανησύχησε  με το ξύλινο πάτωμα και ρώτησε αν υπάρχει δεύτερη έξοδος στο παραδοσιακό αιωνόβιο κτίσμα ενώ απαίτησε να είναι κλειστό το παράθυρο του μπάνιου. Κατεβαίνοντας όμως δήλωσαν ότι δεν θα προλάβει να μπει στο Πνευματικό κέντρο επειδή είναι στο ισόγειο και έχει άλλη είσοδο!!! προκαλώντας τις έντονες διαμαρτυρίες των παρισταμένων δημοτικών συμβούλων.

Το απόγευμα εμφανίστηκε διπλάσιο κλιμάκιο της Προεδρίας, το οποίο ξαναεπισκέφθηκε τους χώρους και δήλωσε με απόλυτη βεβαιότητα ότι οι χώροι φιλοξενίας δεν καλύπτουν τις απαιτούμενες για τον πρόεδρο προδιαγραφές ασφαλείας (θεμιτόν, αλλά απορίας άξιον το γιατί δεν τις είχαν θέσει προκαταβολικά, πριν αποδεχθούν το πρόγραμμα ως έχει).

Η προϊσταμένη διευθύντρια δημοσίων σχέσεων αποφάσισε ότι ματαιώνεται η επίσκεψη στο «Πνευματικό Κέντρο» και στις έντονες διαμαρτυρίες των δημοτικών συμβούλων ότι «είναι απόφαση ομόφωνη του δήμου, επειδή είναι το μόνο καύχημα του χωριού» απάντησε ότι θα το θέσει στον πρόεδρο για ν’ αποφασίσει ο ίδιος.

Κατά τα μεσάνυχτα (μαζί με τα φαντάσματα ή το «Χριστός Ανέστη») βγήκε το τελικό πρόγραμμα, που περιλάμβανε την επίσκεψη στο «Πνευματικό κέντρο».

Το πρωί ξημέρωσε με βροχή και κρύο, (χιόνι καθυστερημένο έπεσε στα βουνά) και ενώ έμπαιναν οι τελευταίες πινελιές για τα κεράσματα και στρώθηκε το κόκκινο χαλί, ήλθε πολυάνθρωπη αστυνομική δύναμη με ένα ευγενέστατο αστυνομικό, που στήθηκε στην πόρτα, ένα γουστόζικο κανελί σκυλάκι της Ασφάλειας, που μουσούδιζε ανιχνεύοντας εκρηκτικά σε κάθε χώρο, και περιπολικά και μοτοσυκλέτες να πηγαινοέρχονται στον άδειο κεντρικό δρόμο.

Το μεσημέρι με την υπό βροχή παρουσία πλήθους προσκεκλημένων από όλη την Πελοπόννησο και την Αθήνα -κυρίως οπαδοί της ΝΔ,  όπως ήταν αναμενόμενο λόγω της κομματικής τοποθέτησης στης δωρήτριας τέως υπουργού και φίλης της συζύγου του Προέδρου- που ήλθαν με πούλμαν και με κυβερνητική εκπροσώπηση από τον υφυπουργό Παιδείας, άρχισαν με αρχιερατικό αγιασμό (που δεν ήταν στο αρχικό πρόγραμμα) τα εγκαίνια του Μουσείου Πετραλιά και το πρόγραμμα άλλαζε σαν τα κύματα στην ακρογιαλιά, με τους ρυθμούς των ασυρμάτων των περιπολικών, που ανεβοκατέβαιναν.

«Λόγω βροχής η εκδήλωση των εγκαινίων θα συντομευθεί και θα έλθει νωρίτερα, λόγω μακρηγορίας κάποιων ομιλητών θα έλθει πιο αργά. Θα έλθει πριν το εστιατόριο, θα έλθει μετά, θα πάει στο ξενοδοχείο, δεν θα πάει, μέχρι που έκατσε στο -θα έλθει σίγουρα πριν το φαγητό- έτσι που μαζεύτηκαν τα μέλη και φίλοι του Πνευματικού Κέντρου και οργανώθηκαν για την υποδοχή του. Τότε ο ευγενικός αστυνομικός μας ενημέρωσε για την νέα τελική απόφαση «Ματαιώνεται η επίσκεψη, γιατί πρέπει να φύγει στις 4 ακριβώς και έχει καθυστερήσει».

Οι δημοτικοί άρχοντες παρακάλεσαν να πάμε απαραιτήτως, (το προεδρικό ζεύγος του «Πνευματικού κέντρου») στο εστιατόριο για να δώσουμε το δώρο, (καλαίσθητο φυλλάδιο με τεκμήρια της ιστορικής πορείας τη Δίβρης) που είχαμε ετοιμάσει και για να μη δημιουργηθεί θέμα πήγαμε. Στην είσοδο καμιά δεκαριά υπάλληλοι της Προεδρίας έκαναν φέις κοντρόλ, όπως στα ξενυχτάδικα κι έπρεπε να περιμένεις έγκριση της διευθύντριας για ν’ ανοίξουν την πόρτα. Για να γίνει η διαδικασία μιας συμβατικής χειραψίας καλών προθέσεων, μας κάθισαν υποχρεωτικά σε τραπέζι μέχρι να φάει ο πρόεδρος και αφού φάγαμε και μεις τα ορεκτικά, μας κάλεσαν να πάμε στο τραπέζι του. Ο πρόεδρος ζήτησε ευγενικά συγγνώμην για όλη την ανωμαλία, είπε ότι λυπήθηκε που δεν τα κατάφερε και ζήτησε από την διευθύντρια να μας κλείσει ραντεβού για να τον επισκεφθούμε στο Προεδρικό Μέγαρο στην Αθήνα. Στις 4 ακριβώς (σα να εκτοξευόταν διαστημόπλοιο) αναχώρησε και μαζί του όλη η συνοδευτική κουστωδία.

Ας σημειωθεί ότι το "ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΔΙΒΡΗΣ" που στεγάζεται στο "ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΠΕΤΡΑΛΙΑ",  δώρισαν οι αδελφές Φάνη και Τίτη Επαμεινώνδα Πετραλιά στο δήμο και δημιουργήθηκε από τον ΕΟΤ με Εθνικά και Ευρωπαϊκά κονδύλια μετατράπηκε σε ένα Αρχιτεκτονικό κόσμημα που όλοι αγκαλιάζουμε, ελπίζοντας ότι δε θα μείνει κλειστό, αλλά θα  γίνει φάρος πολιτισμού και ανάπτυξης της περιοχής.
δείτε και  http://mariasot.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html?spref=fb

Ο κος Παυλόπουλος δεν είναι ο πρώτος αρχηγός κράτους που επισκέφθηκε την Δίβρη. Ο Όθωνας με την Αμαλία, που αν και τους διώξαμε αγαπούσαν την Ελλάδα και περιόδευαν παντού, είχαν περάσει και από τη Δίβρη το 1838. Και μάλλον τότε όλα θα ήταν απλούστερα, ίσως και με μεγαλύτερη τοπική εθνική έξαρση, όπως το έχει καταγράψει στο βιβλίο του "Ταξίδια στην Ελλάδα" ο Γερμανός φιλόσοφος  Von Willamovich, που επισκέφθηκε τη Δίβρη το 1873.....

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου