Η εποχή της αγένειας


Η εποχή της αγένειας

Στο αεροδρόμιο του Σαουθάμπτον η ουρά για τον έλεγχο των διαβατηρίων τεράστια και για τους πολίτες της ΕΕ (καταφανώς η Βρετανία νιώθει ήδη εκτός και το εκφράζει δυσφορώντας για τη χρήση ταυτότητας αντί διαβατηρίου). Πολλά παιδιά, επιστρέφοντας για την έναρξη της σχολικής χρονιάς, που στην πλειοψηφία τους τσιρίζουν ακόμη και κυνηγιούνται παραβιάζοντας τις μπλε λωρίδες, του εικονικού λαβύρινθου, που επιβάλουν στην αναμονή την τάξη. Ξάγρυπνη και κουρασμένη προχωρώ σημειωτόν πίσω από ένα νεαρό ζευγάρι με εξάχρονο παιδί που κάθε λίγο σταματούν ψαχουλεύοντας τις αποσκευές τους για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια του γιου, που βαριόταν (φυσιολογικά) να στέκεται στην ουρά. Σε κάποια στροφή του διαδρόμου, μάλλον τους πλησίασα περισσότερο απ’ όσο η αγγλικανική ευπρέπεια επιτρέπει κι αμέσως μετά η γυναίκα άρχισε να σχολιάζει στο σύντροφο και το γιο της κοιτώντας με υποτιμητικά και σκόπιμα παρατείνοντας την απόσταση από τον προηγούμενο.
Έμεινα κι εγώ σε μεγαλύτερη απόσταση από αυτούς κι άρχισα ν’ αναρωτιέμαι το γιατί με ενόχλησε τόσο η συμπεριφορά κάποιων ξένων.
Κατέληξα ότι αυτό ήταν απλώς το επιστέγασμα μιας συμπεριφοράς γενικευμένης αγένειας, που ανέχομαι εδώ και πολλά χρόνια και που μάλλον είμαι συνυπεύθυνη επειδή ισχύει και στη χώρα μου. Από τον τρόπο που σχολιάζουν στο φέισμπουκ, μέχρι το ότι δεν παραχωρούν την θέση στα λεωφορεία οι νεολαίοι μας αποδεικνύουν πόσο λάθος κάναμε όταν θεωρώντας υποκρισία τις συμβάσεις της «καλής ανατροφής» αναθρέψαμε μια γενιά εγωκεντρικών καταναλωτών, καταργώντας την ευπρέπεια που χαρακτηρίζει παγκόσμια κάθε πολιτισμική αξία.
Αυτοί οι νέοι, που επέστρεφαν από διακοπές δεν υπολόγισαν ότι είμαι σε ηλικία που θα μπορούσε να είμαι μάνα τους, ότι ίσως είχα ήδη ταξιδέψει υπερβολικά πολλές ώρες ίσως και σε διάφορες χρονικά περιοχές, και το βασικότερο ότι εκπαίδευαν το γιο τους να ιεραρχεί πάνω απ’ όλα τις δικές του ανάγκες.
Η δική μας γενιά εκπαιδευόταν στο σεβασμό προς τους μεγαλύτερους. Κάναμε την επανάσταση αμφισβητώντας την αξία της εμπειρίας και μεγαλώσαμε τα παιδιά μας αξιολογώντας το μέλλον βαρύτερο από το παρελθόν. Έτσι περάσαμε από τον πατέρα αφέντη και το παιδί που νωρίς εργαζόταν για την επιβίωση της οικογένειας, στο παιδί που θεωρείται ο ομφαλός του κόσμου.
Η γενιά των οικογενειών με ένα ή το πολύ δυο παιδιά ιεράρχησε την αξία του κάθε παιδιού πάνω απ’ όλα. Η κοινωνία ακόμη και μέσα από τις διαφημίσεις προτρέπει ότι τα δικά μας παιδιά πρέπει να αποκτούν ότι θέλουν, όταν το θέλουν, χωρίς έγνοια για το πώς θα το κατακτήσουν. Το θεώρημα «τα παιδιά δικαιούνται τα πάντα» θεωρείται απόλυτη αλήθεια και τα παιδιά εκπαιδεύονται ν’ αποκτούν ότι θέλουν χωρίς προσπάθεια. Από τη στιγμή, που τα ηλεκτρονικά μέσα μπήκαν στα παιδικά παιχνίδια, τα παιδιά πίστεψαν ότι η αλήθεια κρύβεται μόνο στον ηλεκτρονικό παντογνώστη. Αυτό που οι παλιότεροι θεωρούσαν τεκμήριο από τη φράση «το διάβασα» τώρα αντικαταστάθηκε από το «το γκούγκλαρα» και η εμπειρία των μεγαλύτερων θεωρείται αναξιόπιστη σ’ ένα κόσμο που κινείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, τέτοιους που οι παππούδες αδυνατούν να παρακολουθήσουν.
Κάθε μη πρακτική γνώση θεωρείται άχρηστη. Σε ραδιοφωνικό σταθμό άκουγα τους σχολιαστές να ειρωνεύονται γιατί στο Πανεπιστήμιο υπάρχει τμήμα Φιλοσοφίας!!! «Και τι θα κάνουν αυτοί που θα βγουν ;» αναρωτιόντουσαν οι μοντέρνοι σχολιαστές. «Παρέα στο Σωκράτη;;;»!!!
Η μικρή μου εγγονή αρνιόταν αρχικά ν’ αποδεχθεί ότι γράφουμε από πάνω προς τα κάτω και από δεξιά προς τα αριστερά. Μόνο το κύρος της νηπιαγωγού την έπεισε ότι και η γιαγιά της κάτι ξέρει από τη διαδικασία της γραφής, έτσι που τώρ πια εκείνη διδάσκει το μικρό της αδελφό ότι τα κουλουράκια ζωγραφίζονται "από πάνω προς τα κάτω και από δεξιά προς τα αριστερά".
Χαράματα στο φανάρι ξεκινώ με πράσινο κι ένας νεαρός παραβιάζοντας το κόκκινο (για να προλάβει το επόμενο φανάρι που καθυστερεί) παρ΄ ολίγο να με χτυπήσει. «Άντε σε κάνα γηροκομείο, γριά» μου φωνάζει πιστεύοντας ότι πλήττει τη φιλαρέσκειά μου. Η γενιά μου  όμως μεγάλωσε με το «Άντε να πλύνεις κάνα πιάτο» και το ότι έζησα αρκετά για να προλάβω σύνταξη με κάνει να νιώθω προνομιούχα. Η διαφορά είναι ότι η προτροπή προς τη λάντζα προέρχονταν από ανεκπαίδευτους άνδρες, ενώ η προτροπή προς το γηροκομείο προέρχεται από νέους που έχουν στην πλειοψηφία τους τελειώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, γεγονός που αποδεικνύει ότι η Παιδεία δεν συνέβαλε στην άνοδο του πολιτισμού. Η συμπεριφορά «καλής ανατροφής» παραπέμπει πάντα στο οικογενειακό περιβάλλον, που πρέπει να αντισταθεί στη μάστιγα της επιδημίας αγένειας, που σήμερα σαρώνει τα πάντα, από τα τηλεοπτικά πάνελ και τα αντεγκλήσεις μέσω τουιτ των πολιτικών, μέχρι την παραχώρηση της πρωτοπορίας στον πρεσβύτερο ή πιο αδύναμο, σε κάθε στενοτόπι.
Και όλα αυτά ανασύρθηκαν στη μνήμη από την μάλλον αθώα απρέπεια κάποιων άγνωστων στο αεροδρόμιο. Γιατί έτσι λειτουργεί η προσωπική εμπειρία. Σα χύτρα ατμού, συμπυκνώνει τη ζωή μέχρι να σφυρίξει απ’ τη βαλβίδα για εκτόνωση ή να εκραγεί όταν δε βρίσκει διέξοδο.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου


Σχόλια

  1. Δήμητρα Αγγελοπούλου Εξαιρετικό κείμενο που μιλά στην ψυχή μας! Ισως γιατί κάτι απο μας περιέχει!! Το κοινοποιώ με την άδειά σου Μαρία!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ δυνατό το κείμενό σου Μαρία! Γροθιά στο στομάχι σε μας τους γονείς αλλά και στους διδασκάλους εν μέρει που τα παιδιά μας μεγάλωσαν με νέα στερεότυπα που καλλιεργούν την αγένεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ageliki Maniadaki Τα είπες όλα,Μαρία...''Ζούμε στην εποχή που μόνο ό,τι πουλάει έχει αξία''Δυστυχώς ''η εποχή της αγένειας'' δεν είναι απότοκος άγνοιας,αμέλειας,ψυχικής κόπωσης,ελλιπούς εκπαίδευσης,αδυναμίας του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος ή τέλος πάντων''τυχαίας εξέλιξης των πραγμάτων''.Αντιθέτως είναι αποτέλεσμα ενός επί δεκαετίες επιμελώς καλλιεργημένου αμοραλισμού και μιας κοινωνικής αναλγησίας από κέντρα που στόχευαν ακριβώς στη δημιουργία αυτού του καταναλωτικού μοντέλου ζωής,που ανέφερες στο κείμενό σου.Έχουμε,βέβαια,τρομερές ευθύνες όσοι ως γονείς ή εκπαιδευτικοί επιτρέψαμε αυτήν την άλωση...Κσι τώρα πια δεν ξέρω αν αρκούν αυτές οι περιστασιακές ''εκτονώσεις ή εκρήξεις ''μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και η δική μας ευθύνη όπως αναφέρεται μεγάλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Maria Damigou Κάθε κείμενο σας ένα δίδαγμα για μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης