Ξανά στη Σύρο μου

Ξανά στη Σύρο μου

Σε ένα αέναα μεταβαλλόμενο κόσμο είναι υπέροχο κάποια πράγματα, που αγάπησες, να παραμένουν σταθερά. Όπως η γοητευτική Ερμούπολη της Σύρου, που, κάθε χρόνο,  δεν παύει να με με εκπλήσσει. 

Η Σύρος είναι το νησί που έζησα κατά την κρίσιμη ηλικία από 2α Δημοτικού μέχρι 2α Γυμνασίου και ουσιαστικά με διαμόρφωσε. Η πόλη με τις νωχελικές συνήθειες της, οι βόλτες στην πλατεία και την παραλία μέχρι το Νησάκι, οι άνθρωποι που δε ντρέπονται ν' απλώσουν το χέρι να σε προσεγγίσουν, ο παιχνιδιάρης Ερμής -ύψιστος θεός- σε ένα τόπο, όπου τα θρησκευτικά σύνορα υπάρχουν για να γεφυρώνονται, το λιμάνι ορθάνοιχτη πύλη για πόνο και χαρές, ο σεβασμός στη μνήμη των νεκρών από χρόνια γονιών μου, που ακόμη επιβιώνει στα λόγια των τότε μαθητών τους και η παιδική φιλία, που ο χρόνος μεταμόρφωσε σε αμύθητης αξίας διαμάντι. 

Σε αντίθεση με το πατρικό μου νησί, τη Σαντορίνη, που μεταμορφώθηκε -επώδυνα για μένα- τόσο που πίσω από το γοητευτικό σκηνικό να πρέπει να ψάξεις για να ξαναβρείς την ψυχή των ανθρώπων της, η Σύρος -παρά τις αναπόφευκτες και ωφέλιμες αλλαγές- παραμένει τόπος πολιτισμού και συναδέλφωσης, τόπος ελπίδας. 

Οι νύχτες στην πόλη γαλήνιες με το φως του φεγγαριού να σμίγει την Άνω Σύρα με την Ανάσταση και ο Βαμβακάρης να νανουρίζει τα όνειρα εκείνων που επιστρέφουν από τη βραδινή έξοδο στο θέατρο "Απόλλων" ή το θερινό σινεμά. 

Οι μέρες ν' ακροβατούν ανάμεσα στο μόχθο και την ευημερία. Ποτέ εδώ κάτι δεν γίνεται ασφυκτικά πιεστικό, κανείς δεν τρέχει αγχωμένος, όλα βρίσκουν το ρυθμό που επιβάλει η πόλη, ρυθμό στα μέτρα των ανθρώπων και το εμπόριο όχι σαν εργαλείο καπιταλισμού και πολυεθνικής ισοπέδωσης, αλλά -αυτό που διαχρονικά ήταν- ειρηνοποιός μοχλός επικοινωνίας και ανταλλαγής ιδεών ανάμεσα σε ανθρώπους, λαούς, πολιτισμούς.

Βουτώ στα βαθιά νερά με τον  μοναδικό Αγιο Νικόλαο να με ευλογεί και κολυμπώ αγναντεύοντας τα πλοία που γεφυρώνουν τις στεριές, γνέφω στην Παναγιά της Τήνου, με μιαν απλωτή θα φθάσω στο νησάκι Φανάρι.

Όλα επιβιώνουν εδώ. Όλες οι μνήμες, όλοι οι άνθρωποι χαραγμένοι ανεξίτηλα στα περήφανα μάρμαρα των σπιτιών και των δρόμων, όπου τα βήματα τα δικά μας σμίγουν με κείνα των παλιότερων και κείνων που θα έλθουν σε μιαν αρμονία πανανθρώπινη, όπου κάθε γενιά προσθέτει και διατηρεί αντιστεκόμενη στο σπέρμα της αυτοκαταστροφής, που σημαδεύει την ανθρώπινη ράτσα. 

Στην Ερμούπολη έμαθα ότι  αλλαγή είναι ουσιαστικά η επανάληψη μιας ξεχασμένης εμπειρίας. και ίσως κάθε γενιά χρειάζεται την επανάληψη της διδαχής για να εμπεδώσει τα μαθήματα της Ιστορίας. Όπως κι εγώ όσο γερνώ τόσο περισσότερο νιώθω την ανάγκη να επιστρέψω στις παιδικές μου βεβαιότητες για να σιγουρευτώ ότι θ' αντέξει ότι προσπαθώ να μεταγγίσω στα εγγόνια μου. Γιαυτό και το ταξίδι μου στη Σύρο είναι πολύτιμο, μια αναβάπτιση στις ρίζες του βαθύτερού μου εαυτού, μια επανασύνδεση με τις ρίζες, μια παρηγοριά για το αναπόφευκτο της φθοράς και του θανάτου που ήδη μου χαρίστηκε -ίσως για 8 από τις 9 γατοζωές μου.

Σ' ευχαριστώ Ερμούπολη, γιατί εξακολουθείς να με μαγεύεις. Σε ευχαριστώ, πολυαγαπημένη μου Αγνή, γιατί ποτέ δεν άλλαξες.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου