Χούντα είναι;;;

 

Παραμονή της επετείου μνήμης του Πολυτεχνείου κι ενώ βρισκόμαστε σε καθεστώς παγκόσμιας Καραντίνας βγήκαν πάλι στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τα ευφάνταστα εικονογραφημένα συνθήματα του στυλ «Τι άλλαξε; Χούντα ήταν τότε, Χούντα και τώρα. Ίδιες απαγορεύσεις.»

Το σύνθημα «Χούντα είναι θα περάσει» πρωτοξεκίνησε από τη νεολαία της ΝΔ επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και με απογοήτευσε οικτρά, καθώς η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη Μεταπολίτευση είχε καταφέρει να ανατρέψει τη ζοφερή εικόνα των μεταεμφυλιακών κυβερνήσεων, ενώ η Χούντα ισοπεδώνοντας τις κομματικές γραμμές είχε απαλύνει τον πόνο από τις χαίνουσες ιστορικές πληγές και είχαμε πιστέψει ότι θα επικρατούσε πολιτικό ήθος. 

Σκεπτόμουν «Αν είναι δυνατόν τόσο σύντομα η νέα γενιά να μη θυμάται τι ήταν η Χούντα για μας που τη ζήσαμε!!!» αλλά το σύνθημα εμπλουτίστηκε και πολλαπλασιάστηκε από την κάθε αντιπολίτευση, όποτε η εκάστοτε κυβέρνηση έκανε κάτι καταπιεστικό χρησιμοποιώντας την αστυνομία σαν όπλο επιβολής της τάξης με συχνά αμφισβητούμενη νομιμότητα. 

Σήμερα, την ώρα, που ολόκληρος ο πλανήτης σηκώνει τα χέρια απέναντι σε μια πρωτοφανή πανδημία, τα κόμματα βρήκαν αφορμή να τσακωθούν για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου και αντί να συμφωνήσουν στον διακομματικό εορτασμό μιας εξέγερσης, που τότε είχε ξεπεράσει τα κόμματα και είχε ενώσει τους Έλληνες κατά της Χούντας, κοκορομαχούν, διχάζουν και αποπροσανατολίζουν.

Δεν είμαι συνταγματολόγος ή νομικός, αλλά είμαι βέβαιη ότι όπως οι ήρωες του 1921 και του 1940 δεν εθίγησαν από τον υποτονικό εορτασμό των φετινών εθνικών επετείων, έτσι και οι ηρωικοί συνομίληκοί μας, που έγιναν τα χελιδόνια για μια αναγέννηση της Δημοκρατίας δε θα μας κρατούσαν κακία.  Άλλωστε η πορεία κατά των αμερικανών, που τότε ήταν ο βασικός εχθρός, σιγά σιγά έχασε το στόχο της, ειδικά μετά την οικονομική κρίση, η ματωμένη σημαία γινόταν κουρέλι στα χέρια αντιμαχόμενων κομματικών φατριών, το Άσυλο από ιερό έγινε στέκι ετερόκλητων ντεσπεράντος. Έτσι νομίζω ότι όλοι θα συναινούσαν σε μια πχ κοινή εμφάνιση -ουσιαστική συζήτηση (όχι όπως οι προκατ ξύλινοι λόγοι στη Βουλή) όλων των πολιτικών αρχηγών σε ακομμάτιστο τηλεοπτικό κανάλι, με δημοσιογράφους, που τιμούν το λειτούργημά τους,  για την παρακαταθήκη του Πολυτεχνείου στις γενιές που έρχονται. Αυτό θα ήταν επαναστατικό σε μιαν εποχή απαξίωσης του πολιτικού λόγου.

Αντί γιαυτό είδα την επανεμφάνιση των συνθημάτων σύγκρισης των σημερινών απαγορεύσεων κυκλοφορίας με της Χούντας. 

Αφήνοντας στην άκρη την ουσιώδη διαφορά, του ότι σήμερα έχουμε εκλέξει με την ψήφο ή την αδιαφορία μας, την όποια κυβέρνηση είναι στο τιμόνι, προχωρώ σε δευτερεύουσες αλλά ουσιαστικές διαφορές. 

Και επειδή εμείς τα ζήσαμε, θέλω να θυμίσω στα παιδιά και τα εγγόνια μου, ότι η Δικτατορία μας έκλεινε στα σπίτια χωρίς καμιάν αφορμή. Απλώς μαθαίναμε την απαγόρευση από το ραδιόφωνο και βλέπαμε τα τανκ στους δρόμους. Τότε αν έβγαινες το δρόμο δεν κινδύνευες να εισπράξεις πρόστιμο, οσονδήποτε υψηλό, αλλά αν δεν σε πυροβολούσαν άμεσα, θα σε πήγαιναν στην ασφάλεια, όπου το να σε σπάσουν στο ξύλο θα ήταν η μικρότερη συνέπεια. Τότε όποιος έβγαινε στο δρόμο  ήταν βλάκας ή ήρωας. Και δεν ήταν μόνο η περίοδος αμέσως μετά την 21 Απριλίου 1967. Κάτι το ανόητο πραξικόπημα του τέως βασιλιά, κάτι για δυσνόητες αφορμές, είχαν αναγκάσει κάθε ελληνικό σπίτι να έχει μόνιμα προμήθεια κονσερβών στο ντουλάπι, επειδή τότε ΚΑΝΕΝΑ μαγαζί δεν έμενε ανοικτό και δεν ήξερες πόσο θα κρατούσε ο εγκλεισμός. Και επειδή σήμερα όλοι υπερπληροφορούμεθα, δύσκολα γίνεται αντιληπτό ότι τότε με τη λογοκρισία, δε μπορούσαμε να μάθουμε γεγονότα, όπως πχ ότι οι Τούρκοι είχαν εισβάλει στην Κύπρο, παρά μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας μας.

Σήμερα όλη η ανθρωπότητα έχει να αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη απειλή. ΔΕΝ ξέρω αν το λοκ ντάουν (όπως καθιερώθηκε ελληνιστί) αποτελεί την ενδεδειγμένη λύση. Ίσως όταν όλα περάσουν να πούμε ότι ήταν λάθος, αλλά τώρα με τα κρούσματα και τους νεκρούς να πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, πρέπει κάτι να κάνουμε για να μη πεθαίνουμε αύριο στους δρόμους, όπως την εποχή της Πανούκλας. 

Αυτό είναι η αιτία που ομόφωνα σχεδόν οι κυβερνήσεις άσχετα με την κομματική τους τοποθέτηση εφαρμόζουν λίγο ή πολύ μέτρα περιορισμού, εκτός αν πιστέψουμε ότι ο Τραμπ ήταν ο πιο δημοκράτης από τους υπόλοιπους, επειδή επέλεξε για τις ΗΠΑ το «ο σώζων εαυτόν σωθείτο»; 

Δε μπορεί να γίνεται σύγκριση σε ανόμοια. Αν και ζούμε την εποχή των κραυγών και της οχλαγωγίας, μια Χούντα ή ένας Χίτλερ είναι βαρύτατες ύβρεις και δεν πρέπει να εκστομίζονται χάριν αστεϊσμού ή πολιτικού εντυπωσιασμού από οποιοδήποτε σοβαρό άνθρωπο. Ειδικά αυτός ο συσχετισμός προσβάλει όχι μόνο τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, αλλά όλους τους ήρωες που αγωνίστηκαν κατά την εφτάχρονη δικτατορία και όσους ζήσαμε από κοντά τις θυσίες τους.

47 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όσοι επιβιώσαμε από αυτή τη γενιά, όσοι λένε ότι είμαστε πιο ευάλωτοι στο νέο ιό, και κινδυνεύουμε με αφανισμό, αφού έτσι κι αλλιώς είμαστε κλεισμένοι σπίτι, ας μιλήσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας για τη Χούντα και τα δεινά της, όπως οι γονείς μας μιλούσαν στόμα με στόμα για την Κατοχή και την πείνα. Καμμιά εορταστική ομιλία ή ντοκιμαντέρ δεν έχουν την αμεσότητα της προσωπικής αφήγησης. 

Ίσως έτσι μεταγγίζοντας την προσωπική μας άποψη καταφέρουμε να πείσουμε τις επερχόμενες γενιές ν’ αποφύγουν τα δικά μας λάθη. Ίσως έτσι αναγεννηθεί η Δημοκρατία, που σήμερα κατάντησε ανυπόληπτη καρικατούρα του ιδανικού, που ονειρευόντουσαν, όσοι κλείστηκαν τότε στο Πολυτεχνείο. Ίσως βγούμε από την Καραντίνα σοφότεροι.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

.