Το κλουβί

ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ

    Σίντι Αμπού Σαϊντ στην Τυνησία. Ένα ανδαλουσιάνικο, θαρρείς νησί, με λευκά σπίτια και γαλάζια καφασωτά παράθυρα με κάγκελα που σα γαλακτοφόροι μαστοί βαραίνουν κρυφοκοιτάζοντας το ανοιχτό πέλαγο πάνω από τις βουκαμβίλιες. Στενά όπου ξεχειλίζουν οι πολύχρωμοι πραματευτάδες, ο καφενές με το ναργιλέ και τσάι με κουκουνάρι κι η πρόκληση του φρέσκου λουκουμά να γαργαλά τα ρουθούνια, καθώς τα ματσάκια με το γιασεμί περιπολούν πολιορκώντας τους τουρίστες μ’ ευωδιά ρομαντισμού αγοραίου.

Τυπική πραμάτεια κάτι περίτεχνα κλουβιά σαν τρούλοι απ’ τα τζαμιά τους, σαν τα ιερόσυλα ξωκλήσια, τα μαραμπού, που ανθίζουν τον αφρικανικό παγανισμό στη μουσουλμανική αυστηρότητα. Εκείνη μεσόκοπη πια, αλλ’ ακόμη ελκυστική περιεργαζόταν ένα απ’ αυτά την ώρα που ο άντρας της καθυστερούσε παζαρεύοντας κάτι άλλο.

-Πόσο; ρώτησε το μαγαζάτορα, έτσι για να προσανατολιστεί στο χάος του λαβύρινθου των παζαριών. Τους είχε προειδοποιήσει ο ξεναγός. Πολύ σκληρό παζάρι. Η κανονική τιμή μπορεί να είναι και 10 φορές μικρότερη.

-15 δηνάρια είπε εκείνος.

Τον ευχαρίστησε κι απομακρύνθηκε. Την πήρε από πίσω, όπως το συνηθίζουν.

-Πόσο δίνεις; την αντιρώτησε.

-Όχι, ευχαριστώ, του είπε. Σόκραμ, πρόσθεσε για να γίνει πειστικότερη, μια από τις ελάχιστες αραβικές λέξεις του ταξιδιωτικού οπλοστασίου της. Απλώς κοιτούσα, είπε στα γαλλικά την ώρα που πλησίαζε ο άντρας της κι ο πωλητής τον διπλάρωσε μιλώντας του στα γαλλικά που εκείνος δεν καταλάβαινε και προτείνοντας πάντα το κλουβί.

-Πόσο σου λέει; τη ρώτησε.

-15 δηνάρια του απάντησε.

-5 της είπε κι εκείνη το μετάφρασε στον πραματευτή.

-10, της αντιπρότεινε και καθώς εκείνοι απομακρύνονταν βιάστηκε να συναινέσει στα 5.

Κοιτάχτηκαν αμήχανοι. Προφανώς η πραγματική τιμή θα ήταν 1-2 δηνάρια.

-Δε βαριέσαι, είπε εκείνη. Είναι χαρακτηριστικό σουβενίρ κι έπειτα τι αξίζουν 5 δηνάρια; Πες ότι ήπιαμε δυο μπύρες στο ξενοδοχείο.

Ο άντρας της ψαχούλεψε στην τσέπη του για ψιλά κι έπειτα άπλωσε στην παλάμη του μετρώντας αδέξια σαν τα παιδιά τεσσεράμισι δηνάρια, δείχνοντάς τα στον έμπορο που βιάστηκε να συμφωνήσει με μια συμβολική χειρονομία. Άπλωσε την παλάμη του αντίθετα πάνω απ’ την παλάμη του πελάτη, τα δάκτυλα του ενός ν΄ αγγίζουν τον καρπό του άλλου, αντέστρεψε τα χέρια τους και πήρε τα κέρματα, προσφέροντας σε κείνη το κλουβί. Καθώς το έδινε της άπλωσε το χέρι για χειραψία. Το κρατούσε σφιχτά στο δικό του.

- Vous etes tres jolie, της είπε κι εκείνη αναψοκοκκίνισε σαν κοριτσόπουλο.

-Vous etes extraordinaire συνέχισε.

-Ο, αναφώνησε εκείνη

-Vous etes magnifique

-Merci, του έλεγε αποχωρώντας κι εκείνος ακάθεκτος «Je vous penserais toujours» και πριν καλά καλά πάρει αναπνοή «Je vous aimes» κατέληξε πάντα κρατώντας τη σφιχτά από το χέρι.

-Τι κοπλιμέντα σου έλεγε; ρώτησε ο άντρας της.

-Είπε ότι είμαι όμορφη, εξαιρετική, υπέροχη, ότι θα με σκέπτεται πάντα κι ότι μ’ αγαπά. Πλήρης στιγμιαία ερωτική εξομολόγηση! γέλασε.

-Και μόνο γιαυτό άξιζε να πάρεις το κλουβί, είπε εκείνος.

Χαμογελούσε. Τα ίδια θα λέει σε κάθε τουρίστρια» σκεπτόταν. Θα είναι έθιμο, όπως το παζάρι. Μετά την αγορά όμως, γιατί; Η δοσοληψία είχε εξαντληθεί. Ποιο το όφελος; Το μόνο σίγουρο. Εκείνη θα το θυμόταν συχνά. Μια ανάμνηση ανοιξιάτικη με γεύση λουκουμά και τσαγιού με κουκουνάρια να κρέμεται πάνω απ’ το πέλαγο. Μια στιγμή αινιγματική για την αλήθεια της. Μια στιγμή επιπόλαιη σαν τον καιρό εκείνο τ’ απόγευμα που πότε φυσούσε, πότε είχε λιακάδα, πότε ζεσταινόσουν και πότε κρύωνες.

Μέχρι να φτάσουν στο πούλμαν έπιασε βροχή. Με τις πρώτες ψιχάλες έτρεξε αγκαλιά με το τρόπαιό της.

-Αγόρασα ένα κλουβί είπε στους συνταξιδιώτες της μ’ αινιγματικό χαμόγελο.

-Πόσο; ρώτησαν όλοι.

δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ στήλη "εξ αφορμής" 16-6-97

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου