Επίσκεψη στο Κτήμα Μερκούρη

Επίσκεψη στο Κτήμα Μερκούρη
το παλιό αρχοντικό Μερκούρη


Επισκεφθήκαμε το Κτήμα Μερκούρη μετά από την ευγενική πρόσκληση του κ Χρίστου Κανελλακόπουλου, ο οποίος από την πλευρά της μητέρας του Μαρίας Μερκούρη κατάγεται από τη Δίβρη και η οποία όσο ζούσε συμπαραστεκόταν στις δραστηριότητες του περιοδικού «Δίβρη».
η προτομή της Μαρίας Λ. Μερκούρη (1915-2006) στο Κτήμα
Το Κτήμα Μερκούρη βρίσκεται στο Κορακοχώρι της Ηλείας δίπλα σε ένα ωραιότατο κόλπο που αγκαλιάζει το νησάκι Κόρακα και αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα  του πως η γη μεταμορφώνεται σε Παράδεισο, όπου μεγαλοπρεπή παγώνια περιφέρονται ακατάδεκτα, χάρη στη συστηματική φροντίδα γενεών εμπνευσμένων ανθρώπων.


Το 1840 ένας ανήσυχος εικοσάχρονος από τη Δίβρη, ο Θεόδωρος Μερκούρης καθ’ οδόν προς τη Ζάκυνθο περνά από την περιοχή, τότε χέρσα και ακαλλιέργητη, την οποία ερωτεύεται κεραυνοβόλα και υπόσχεται στους φίλους του ότι θα την αποκτήσει. Σαν νέος Οδυσσέας αφού σπουδάσει στην Ιταλία, (όπου μαθαίνει και αμπελουργία), αφού ναυαγήσει νότια της Σικελίας φθάνει στην Αλεξάνδρεια, όπου πλουτίζει με το  μπαμπάκι και το χρηματιστήριο αγροτικών ειδών μέχρι το 1860, που επιστρέφει στην Ελλάδα, αποκτά το Κτήμα (500 στρέμματα) και το καλλιεργεί, βασικά με σταφιδοκαλλιέργεια (όπως όλη τότε η περιοχή) αλλά και με παραγωγή κρασιού κατά τα ιταλικά πρότυπα.
Η σταφιδική κρίση που κατέστρεψε τον Πύργο προκαλούν στο Κτήμα βαθύτατη οικονομική κρίση και στον δημιουργό του ημιπληγία και τελικά θάνατο. Έτσι ο γιος του Λεωνίδας Μερκούρης εγκαταλείπει τις σπουδές του για ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το Κτήμα, ξεχερσώνει τη μονοκαλιέργεια της σταφίδας και μεθοδικά  μεταμορφώνει την περιοχή σε ελαιώνες, μορεώνες, σιτοχώραφα και κριθαροχώραφα, καθώς και σε περιοχές με «δασύλλιο εξ αγρίων δένδρων επιστημονικώς καλλιεργημένων» και περιοχές με καλλωπιστικά φυτά, ενώ αναπτύσσεται και πρότυπο βιοτεχνικό συγκρότημα. Ο Λ. Μερκούρης πεθαίνει το 1936 και τη διαχείριση αναλαμβάνει η πρωτότοκη κόρη του Μαρία σε ηλικία μόλις 21 χρόνων, η οποία καλείται να αντιμετωπίσει τη μεγάλη κρίση που έφερε ο Β Παγκόσμιος πόλεμος και στο Κτήμα.
Το 1945 παντρεύεται τον  Χαράλαμπο Κανελλακόπουλο (αργότερα δήμαρχο Πύργου) και αποκτά δυο γιους το Βασίλη και το Χρίστο, που σήμερα συνεχίζουν με επιτυχία την οικογενειακή παράδοση. Η Μαρία κρατούσε μέχρι το θάνατο της (2006) λεπτομερές αρχείο  για το Κτήμα, για το οποίο εκδόθηκε ειδικό ανάτυπο της δημοσίευσης στο περιοδικό «Οροπέδιο» με φροντίδα του σημαντικού συγγραφέα Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου. Η Μαρία επίσης συγκέντρωνε  και όλα τα παλιά εργαλεία και μηχανήματα, τα οποία ο γιος της Χρίστος αξιοποίησε μεταμορφώνοντας τον παλιό σταύλο σε σημαντικό αγροτικό μουσείο, το οποίο θα μπορούσε να λειτουργεί πληρέστερα με φροντίδα και κοινοτικών πόρων.








Το 1963 μια επιτυχημένη γεώτρηση προσθέτει στο τοπίο οπωροφόρα δένδρα, ενώ και ο αμπελώνας αναπτύσσεται συστηματικά. Ο χώρος των οινοποιείων αναπτύχθηκε συγκεράζοντας την παραδοσιακή οικοδομή με μοντέρνες εφαρμογές και χρήσεις.
Χρυσανθος Ταβλάς, Χρίστος Κανελλακόπουλος Σωτήρης Σωτηρόπουλος στον εκθεσιακό χώρο

Το Κτήμα Μερκούρη εκτός από την πολύμορφη συμβολή του στην οικονομική ζωή της Ηλείας συμβάλει και στην πολιτισμική ανάπτυξη της περιοχής. Έτσι το κτήμα επισκέπτονται τουρίστες από τα κρουαζιερόπλοια του Κατάκολου, αλλά και σχολεία και φοιτητές οι οποίοι φιλοξενούνται στα  πλαίσια μαθημάτων τους.
Στο Κτήμα πραγματοποιούνται επιστημονικά συνέδρια και εκδίδονται με τη φροντίδα του Κτήματος τα Πρακτικά όπως «Οίνον ιστορώ» Αμπελοοινική Ιστορία και Αρχαιολογία της ΒΔ Πελοποννήσου (2001) «Το Αγροτικό τοπίο» το παλίμψηστο αιώνων γεωργικού μόχθου (2005) «Σύγχρονες αμπελοοινικές τάσεις» η πρόκληση της Ηλείας (2011)
Μαρία Αρβανιτη Σωτηροπούλου Χρίστος Κανελλακόπουλος στο Κελάρι 

Στη σημερινή δύσκολη οικονομική συγκυρία η επίσκεψη στο Κτήμα Μερκούρη ήταν μια όαση αισιοδοξίας για την Ελλάδα, που μπορεί και επιβιώνει από γενιά σε γενιά παρά τις απανωτές κρίσεις. Ο κ Χρίστος Κανελλακόπουλος είναι ο άνθρωπος, που με πολύ δουλειά και έμπνευση διασώζει με σεβασμό την παράδοση αξιοποιώντας τις προκλήσεις του σήμερα.

Απολαμβάνοντας το αρωματικό ποτήρι κρασιού, που μας πρόσφερε στο βαρυφορτωμένο μνήμες σπίτι του συναντήσαμε την επιτομή της αρχοντιάς της Ηλείας. Και αν και ο καιρός καλοκαιριάτικα συννέφιαζε, νιώσαμε ελπίδα για την πορεία της πατρίδας μας, μαθαίνοντας ότι και οι γιοι του Δημήτρη Κανελλακόπουλου είναι οινολόγοι στο Κτήμα και η σκυτάλη ήδη περνά και σε επόμενη γενιά.
η οικογενειακή εκκλησία που θυμίζει βαρέλι

το τέμπλο κατασκευασμένο με θαλασσινά όστρακα
οι καμπάνες στη γιγάντια ανθισμένη Μανόλια

Ναι Μανόλια και μάλιστα ανθισμένη κι ευωδιαστή

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης