Θεός σχωρές τον

«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» έλεγε ο Σόλων. Και ο τελευταίος βασιλιάς της Ελλάδας έζησε μακρόβια καλά, καλύτερα από τους περισσότερους, όπως καταλήγουν τα παραμύθια. 

 «Καθένας έχει το θάνατο που του αξίζει» λένε. Ιδού ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Καντάφι και ο Τσαουσέσκου. Όμως ιδού ο Φράγκο ή ο Στάλιν; Ο Πολ Ποτ; Τι απόγιναν τα πλήθη που με θρησκευτική κατάνυξη προσκυνούσαν την καλοδιατηρημένη μούμια του Λένιν; Αντέχει ακόμη η μούμια του Μάο, στο κουμουνιστοκαπιταλιστικό Πεκίνο, ενώ στη Ρωσία του Πούτιν αγιοποίησαν την εκτελεσμένη τσαρική οικογένεια. 

Τι πρόσφεραν στην ανθρωποτητα είδωλα όπως η Μονρόε, ο Έλβις ή η Περόν που εξακολουθούν να λατρεύονται μετά θάνατον; 

«Δεν υπάρχουν μεγάλοι άνδρες» έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. «Υπάρχουν μεγάλα γεγονότα.» Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι ο μόνος έλληνας ηγέτης, που δικαιώθηκε εν ζωή και μακαρίζεται και μετά θάνατον. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον οποίο τώρα δικαιώνουν όλες οι πολιτικές παρατάξεις, όσο ζούσε ήταν αιτία διχασμού.  Ο αντίπαλος βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α, πέθανε ακριβώς έναν αιώνα πριν (11 Ιανουαρίου 1923) από τον έκπτωτο απόγονό του.

 Ο Κωνσταντίνος ο Β,  στάθηκε μικρός απέναντι στα μεγάλα γεγονότα. Μπορεί σαν άνθρωποι να κρίνουμε με επιοίκεια  ένα νεαρό κακομαθημένο βασιλόπουλο, που χάρη σε ανόητες απόψεις περί κληρονομικής διαδοχής της εξωτερικά μόνο μετά την Επανάσταση του Μακρυγιάννη τροποποιημένης «ελέω θεού» μοναρχίας βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας,  όμως η Ιστορία έχει νομοτέλεια σαν ποτάμι που παρασύρει τα πάντα. Το θετικό είναι ότι χάρη στις άστοχες ενέργειές του, η Ελλάδα με το δημοψήφισμα του 1974 απαλλάχθηκε από μια ξενόφερτη μοναρχία, που κακοδιαχειρίστηκε τη χώρα προστατεύοντας πάντα μόνο τα συμφέροντα των δυνάμεων, που την εγκατέστησαν. 

Άτροπος, Λάχεσις και Κλωθώ ρυθμίζουν τα του βίου, ορίζουν τα του θανάτου. Με αυτή την αρχαιοελληνική έννοια όλοι είμαστε έρμαια του Πεπρωμένου. Η Ιστορία στην επόμενη στροφή μελετά την τελική κρίση. Αμερόληπτη; Όχι απαραίτητα. Σύμφωνη πάντα με το κλίμα των ενιαυτών

 Αιωνία η μνήμη, λέει η εκκλησία για παρηγοριά. Καλό Παραδεισο, γράφουν  αισιόδοξα στο Διαδίκτυο δίπλα σε θλιμμένες φατσούλες. Ζωή σε μας, εύχονται όλοι συνωμοτικά.

 Θεός σχωρές τον, έλεγε πάντα ο λαός ευσύνοπτα. Και αυτό πρέπει όλοι να πούμε στην κηδεία του συνανθρώπου μας, που αν και γεννήθηκε πιστεύοντας στο κληρονομικό του δικαίωμα να βασιλεύει δια βιου, αναγκάσθηκε μετά το καταδικαστικό Δημοψήφισμα να συμβιβαστεί (έναντι κάποιας όχι ευκαταφρόνητης χρηματικής εξαργύρωσης) με την έκπτωσή του σε απλό πολίτη.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου