Κανείς δεν πρέπει να θεωρήσει την επανεκλογή του καταδικασμένου από τα Δικαστήρια πολυεκατομυριούχου ηλικιωμένου Τραμπ σαν εκκεντρικότητα των ιδιόμορφων πάντα αφελών Αμερικανών. Και οι Γερμανοί δεν ήταν ανόητοι, όταν μαζικά στήριξαν αρχικά τον Χίτλερ. Είχε βελτιώσει τη ζωή τους και μετά την ταπείνωση της ήττας του Α Παγκοσμιου πολέμου και την οικονομική κρίση, είχε τονώσει το εθνικό τους φρόνημα. Προφανώς και σήμερα η υφιστάμενη διακυβέρνηση των Δημοκρατικών δεν έπεισε τους φτωχούς Αμερικανούς πολίτες, ενώ η νέα όψη της πολιτικής και η έλλειψη κανόνων διαλόγου στα Μέσα κοινωνικής Δικτύωσης, όπου η ψευδολογία και όχι ο διάλογος κυριαρχούν, φανάτισαν ακόμη περισσότερο τους υποστηρικτές του Τραμπ.
Απ’ ότι λένε οι ειδικοί στις εκλογές ένα μετακινούμενο 10% πάντα κρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών και στην Ευρώπη δεν τα πάμε καλύτερα στην περιφρούρηση της Δημοκρατίας, ούτε στις εκλογές (όπως δείχνουν τα αποτελέσματα), ούτε στις διαδικασίες μέσα στη Βουλή και έξω στην κοινωνία.
Η αποχή πλέον δεν υπολογίζεται σαν συνενοχή στο κακό αποτέλεσμα, αν και η επιμονή του Τραμπ στο να προτρέπει τους ψηφοφόρους να πάνε να ψηφίσουν θα έπρεπε να πείσει για την αξία της κάθε ψήφου, ακόμη και όσους ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει κόμμα ή υποψήφιος που τους εκπροσωπεί.
Όμως με τι ψηφίζουμε, όσοι πλέον αποφασίζουν να ψηφίσουν; Με το μυαλό ή το συναίσθημα, με το χέρι δαγκωτό ή με τα γεννητικά μας όργανα, όπως είπε το 2016 ότι ΔΕΝ ψηφίζει η Σούζαν Σάραντον; Επιλέγουμε επειδή ο υποψήφιος είναι ωραίος, χαμογελαστός, γυναίκα, μαύρος, Ολυμπιακός ή Παναθηναικός, από τον τόπο μας ή από το χώρο εργασίας μας, επειδή μας κάνει τα ρουσφέτια, επειδή μας τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα κι έπειτα διαψεύδει κάθε μας ελπίδα; Επειδή βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια και θέλουμε αλλαγή; Επειδή νομίζουμε ότι είναι το μικρότερο κακό από τις επιλογές μας; Και γιατί να πάμε να ψηφίσουμε όταν κανένας από τους υποψήφιους δε μας εκπροσωπεί; Και γιατί να διαλέξουμε οποιονδήποτε, όταν πιστεύουμε ότι όλα είναι προκαθορισμένα από κάποια αόρατα κέντρα αποφάσεως;
Το «Παπάγος ή Πλαστήρας» επαναλαμβάνεται, όσο και αν πλασματικά φαίνεται ότι ανοίγει η βεντάλια των επιλογών και οι ψηφοφόροι ψηφίζουν γραφικούς μόνο και μόνο για να χλευάσουν το σύστημα, εκδικούνται τους δημοσκόπους, που θέλουν να καθορίσουν το μέλλον τους, και αποδεικνύουν ότι βαρέθηκαν τους ειδικούς των ΜΜΕ να ελέγχουν τις προσδοκίες τους. Οι λαοί αντιδρούν παράλογα όταν τα άτομα νιώθουν παγιδευμένα και απελπισμένα. Και ο Χίτλερ πατώντας σε συλλογικές φοβίες όμοιες με τις σημερινές ανέβηκε με την ψήφο του γερμανικού λαού στην εξουσία. Τότε εχθρός του πολίτη βαφτιζόταν ο εβραίος και ο τσιγγάνος, σήμερα ειδικά στην Ευρώπη στοχοποιείται ο μετανάστης.
Κανείς πια δεν αμφισβητεί την παντοδυναμία της ψήφου στον Κανένα και την απογοήτευση των πολιτών από την αέναη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα της πολιτικής.
Όμως η Δημοκρατία ακόμη και στο Επιτάφιο του Περικλή ποτέ δεν περιγράφεται σαν η Λυδία λίθος για την επίλυση κάθε προβλήματος και η ψήφος τότε δεν ήταν αναγκαία. Με κλήρο επιλέγονταν οι πολίτες, που κλεινόντουσαν στο Βουλευτήριο να πάρουν αποφάσεις και ίσως αυτό ήταν πιο δίκαιη και αξιόπιστη λύση από τους σημερινού επαγγελματίες πολιτικούς. Ο Πλάτωνας υμνούσε την αριστοκρατία του πνεύματος, αλλά οι ηγέτες είναι γέννημα και θρέμμα κάθε εποχής. Περικλείς δε γεννούνται συχνά, ενώ ο Αλκιβιάδης πάντα σαγηνεύει. Ο Σωκράτης ήπιε κώνειο υπερασπιζόμενος το δικαίωμα των συμπολιτών του στη λαθεμένη επιλογή που γίνεται νόμος, και ο Αριστείδης είχε μόνος του γράψει τ’ όνομά του στο όστρακο της καταδίκης, επειδή ο αγράμματος συμπολίτης του είχε βαρεθεί ν’ ακούει να τον λένε δίκαιο.
Η διαφθορά υπήρχε πάντα και η οικονομική ή κοινωνική εξουσία πάντα έβρισκε τρόπο να προωθεί τα συμφέροντά της και να χειραγωγεί την αποκαλούμενη κοινή γνώμη. Όμως η Δημοκρατία επιβιώνει επειδή εξακολουθεί να δίνει φωνή στον αδύναμο και είναι το καλύτερο μέσο για να συντεθούν όλες οι απόψεις σε κοινό χάρτη πορείας.
Δεν ξέρω με τι ψηφίζουμε τελικά. Όμως ξέρω ότι δεν αρκεί να ψηφίζουμε. Σε μιαν εποχή που η ανθρωπότητα επιστρέφει παγκόσμια σε συγκεντρωτικά απολυταρχικά μοντέλα διακυβέρνησης, Δημοκρατία σημαίνει να συμμετέχουμε και να προσπαθούμε συνεχώς για ένα καλύτερο συλλογικό μέλλον, ακόμη κι αν αυτό φαντάζει Ουτοπία.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου