Χάρτινα καραβάκια

          

    Καράβι γιορταστικό ο χρόνος σημαίνει τις αλληγορίες του, την ώρα που οι φράσεις ξεσχίζουν τ’ άμφια της εξουσίας.

        Με τις λέξεις φτυάρια ανοίγω το μνήμα των ονείρων μου.        Εσύ, ρουτίνα, θα τα εκτελέσεις.

        Οι γρίφοι μας ξεστομίζουν τις αλήθειες, που λούφαξαν στη σκιά.  Αλήθεια, πόσες αλήθειες με δικάζουν; 

   Στις μάχες πάντα νικητής, ποτέ ζητιάνος. Παντοκράτορας, έλεγα στην πρώτη νιότη. Έμαθα σιγά σιγά, σαν τον κλέφτη, να γλυκαίνω τους πόθους με ξεροκόμματα στοργής.

       Ντυμένες σεμνά, κουκουλωμένες κάτω από σεντόνια οι πεθυμιές φτερούγισαν άσεμνες χειρονομίες, εκρήξεις ηδονής, λάμψεις πυρετικές στο ανύπαρκτο. Η ψευδαίσθηση της μιας νύχτας βάραινε μια ζωή τα όνειρά μας.

   Η δειλία γυμνώνει ξεδιάντροπα το κτήνος, που μεταμορφώνεται στο ανθρώπινο κουκούλι. Το σιχαμερό κουκούλι, που πνίγει όλους όσους ονειρευόμαστε το φτερωτό ταξίδι σε άλλους γαλαξίες. 

   Κάπου κρυφά αιμορραγούμε. Ματωμένα πούπουλα στα χρυσά κάγκελα μαρτυρούν την απόπειρα δραπέτευσης της λευκής αηδόνας.

  Νιώθουμε σαν τον υπνοβάτη, που ξυπνά καθώς βαδίζει στο τεντωμένο σκοινί κάποιου ακροβάτη. Απλώνοντας τα χέρια αν πετούσαμε! Ο ύπνος μας βαρύς και χέρι στοργικό το μέτωπο δεν άγγιξε, να διώξει τα φαντάσματα που μας ταράζουν.

   Στη θάλασσα που μας σμίγει ακουμπώ τα μυστικά μου, χάρτινα καραβάκια. Μυρίζει επικλήσεις η νύχτα μας. Ελπίζω ακόμη.

    Κάπου ανάμεσα στους κόλπους κοιμάται η Λάμια. Ανδρομάχη θα ξυπνήσει, Μέδουσα αρπαχτική, Αφροδίτη θα καταυγάσει.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου