Πιστεύω

Πιστεύω

Πιστεύω λοιπόν στα μελλούμενα και τα χθεσινά, τα παντοτινά, όσα ονειρευτήκατε κι έλιωσαν στα χέρια σας σαν στάχτη, όσα κατακτήσατε και πετάξατε στη γωνιά, στις σπασμένες κούκλες και τα ξεχαρβαλωμένα τρενάκια, τα προδομένα αισθήματα, τα ταξίδια που ξεχάσατε και τη γεύση αηδίας του γιορταστικού σας τραπεζιού.
Πιστεύω στις φανταχτερές βιτρίνες που καθρεφτίζουν εξαθλιωμένους ζητιάνους, στις γιγαντοαφίσες της πείνας και του πόνου που πουλούν φανταχτερά κουρέλια, στις χάντρες που βαφτίσατε επιτυχία και στα φέρετρα με τα τόσα κυβικά που βουίζουν στις λεωφόρους σας.
Προσμένω τους κατεβασμένους διακόπτες με την αταραξία της λίμνης.
Κι αν βγάζω τη γλώσσα στις ευχές σας κι αν σας χαϊδεύω στο σπαραγμό κι αν καταπίνω τα χάπια της αναβολής, πεισματικά σας αρνούμαι.
Δεν είσαστε σεις οι περιπλανώμενοι μεσσίες της καινούριας μέρας. Δεν είναι το φως που μας προτείνετε προμήνυμα αυγής.
Λουστήκαμε την επανάληψη της βαρβαρότητας με χρώματα ελπίδας φρούδας. Βουλιάξαμε κι αντιστεκόμαστε στην άνωση που μας ξαναφέρνει στο φως. Όταν το τέλος είναι αναπόφευκτο, τι ωφελεί η επανάληψη της κωμωδίας;

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου