Και οδόντα αντί οδόντος

Και οδόντα αντί οδόντος

Παιδιά του Κάιν ο περιούσιος λαός. Χορός του αίματος πάντα για τη Σαλώμη. Ζητεί την κεφαλήν των δικαίων επί πίνακος. Στη Βηθλεέμ η σφαγή των νηπίων κορυφώνεται. Ισοπεδωμένα όνειρα στη Τζενίν. Ο Ιορδάνης εστράφη προς τα οπίσω αρνούμενος μετά βδελυγμίας την σπονδήν του αίματος. Η Νεκρά θάλασσα εδικαιώθη. Η τιμή του τετιμημένου στα χρηματιστήρια της Γουόλ στρίτ. Ο χασάπης Σαρόν χαριεντίζεται στις αγορές του κόσμου. Οι τρομοκράτες της γης απειλούν τα πυροτεχνήματα της Ανάστασης. Γυμνοί βέβηλοι, χωρίς προσχήματα, οι λύκοι περιεβλήθησαν βοράν προβάτου. Τα θύματα του χθες υπερέβαλαν τον ζήλον των θητών. Διψούν για αίμα.
Μα πώς να μονιάξουν οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη, όπου ούτε οι θεοί  δε φαίνεται να χωρούν; Πώς να μοιράσουν την έρημο, το λιγοστό νερό, το βουερό αγέρα τα ιερά κτίσματα; Βαριά από μύθους, αίμα, δάκρυα κι απελπισιά η γη της επαγγελίας ολάκερης της ανθρωπότητας δεν έπαψε να διψά για ανθρώπινες ψυχές τόσους αιώνες. Όμως το πιο τραγικό είναι να βλέπεις σήμερα τα θύματα του ολοκαυτώματος να μεταμορφώνονται σε στυγνούς εγκληματίες χειρότερους κι από τους δημίους τους. Κι αν τόσοι εξύμνησαν  την τραγωδία του Ολοκαυτώματος ποιος θ’ αποδώσει πειστικά την τραγωδία της Τζενίν, τη συνεχιζόμενη γενοκτονία στην Παλαιστίνη; Ποιος θα ερμηνεύσει την απελπισία των νέων, ωραίων και μορφωμένων, που μεταμορφώνονται σε πυροτεχνήματα επανάστασης;

   Και είναι εγκληματικό το να μπαίνει στην ίδια ζυγαριά η οργανωμένη στρατιωτική βία του πάνοπλου εβραικού κράτους με την πράξη έσχατης απόγνωσης ανθρώπων, που τίποτε δεν έχουν να χάσουν πια έξω από την ίδια τους τη ζωή. Με αυτό το σκεπτικό όλοι μας οι αντιστασιακοί, όλοι οι εθνικοί ήρωες όπου γης θάπρεπε να ήταν τρομοκράτες. Άλλωστε το «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» είναι το κήρυγμα ενός εβραίου, του Σαμψών, που κανείς τους δεν τόλμησε να τον βαφτίσει τρομοκράτη.
Είναι παράδοξο πώς αυτός ο λαός που οδηγήθηκε χωρίς αντίσταση, «ως πρόβατον επί σφαγήν», στα ναζιστικά κρεματόρια, τώρα από θέσεως ισχύος εφαρμόζει τεχνικές γενοκτονίας που θα ζήλευε και ο Χίτλερ. Πώς αυτό το κράτος που πρώτο μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου γεύτηκε το αγαθό της αυτοδιάθεσης τόσο προκλητικά, τόσες δεκαετίες τώρα αρνείται το ίδιο δικαίωμα στους Παλαιστινίους και εφαρμόζει το στυγνότερο καθεστώς κατοχής. Και πως η "μεγαλύτερη σύγχρονη δημοκρατία" οι ΗΠΑ συστηματικά στηρίζουν τους παρανόμους, πώς τα διεθνή δικαστήρια που τόσο εύκολα κατασκευάζουν ενόχους, για κείνους βρίσκουν πάντα ελαφρυντικά.
Το ευτύχημα είναι ότι σ’ αυτό το παρανοϊκό γαϊτανάκι του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού»,  εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα στο Ισραήλ φωνές ψύχραιμες, που διακηρύσσουν ότι με αυτό το καθεστώς το μόνο που θα πετύχουν θα είναι η ολική τύφλωση και των δυο κοινοτήτων.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού είναι για όλους τους καταπιεσμένους. Αν η τρομοκρατία των ισχυρών κυβερνήσεων μέσα στον ΟΗΕ μείνει ατιμώρητη θα εξαπλωθεί . Το μίασμα του φασισμού καλύπτει σιγά σιγά τη γη. Και μεις, που συμπαρασταθήκαμε στους εβραίους στις δύσκολες εποχές, πρέπει να εξακολουθούμε να συμπαραστεκόμαστε στα νέα θύματα του ναζισμού. Όπου και όσες φορές κι αν χρειαστεί. Μέχρι ν’ αναστηθεί η ανθρωπότητα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου