Υπάρχει ελπίδα

Υπάρχει ελπίδα

       Δέκα τη νύχτα με παγωνιά και βγαίνοντας από τον "Ιανό" είδα τρεις πολίτες να μιλούν σε έναν άστεγο, που καθόταν σε αυτοσχέδια καρέκλα στην άκρη του δρόμου κουκουλωμένος με παλιόρουχα και περιστοιχιμένος με χαρτόνια.  Μπροστά τους ήταν σταματημένο ένα άσπρο βαν που στο πλάι έγραφε Δήμος Αθηναίων. Υπηρεσία περίθαλψης αστέγων. Οι πολίτες (υπάλληλοι του δήμου ή εθελοντές;) για αρκετήν ώρα προσπαθούσαν να πείσουν τον άστεγο να μπει στο βαν για να τον πάνε σε κάποιο ζεστό μέρος, όμως εκείνος έκανε τον κοιμισμένο. Εκείνοι προσπαθούσαν να καταλάβουν μήπως είναι μεθυσμένος ή άρρωστος (η μέθη είναι το πιο σίγουρο διαβατήριο για το θάνατο τις ψυχρές νύχτες). Στο τέλος ακούμπησαν πλάι του κάποια τρόφιμα και προχώρησαν πιο κάτω προφανώς για να επαναλάβουν τη διαδικασία. Μόνο τότε ο άστεγος ζωντάνεψε και άρχισε να τρώει λαίμαργα ότι του άφησαν.
    Δεν ξέρω αν ο πρώτος νεκρός άστεγος στην Κρήτη κινητοποίησε αυτό το μηχανισμό, αλλά είναι παρήγορο το ότι λειτουργεί, αν και δε διαφημίζεται. Ξέρω ότι υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις φροντίδας των αστέγων, που ζητούν να προωθήσουμε μηνύματα βοήθειας (ζεστά ρούχα) στο διαδίκτυο. Δεν ήξερα ότι ο δήμος έχει τέτοιαν υπηρεσία που λειτουργεί χωρίς δημοσιουπαλληλίστικη νοοτροπία.
   Δεν ξέρω το γιατί κάποιοι άστεγοι αρνούνται μια ζεστή γωνιά, την πιο παγωμένη νύχτα του χειμώνα. Ίσως φοβούνται να καταγραφούν γιατί έχουν προβλήματα με το νόμο ή είναι παράνομοι μετανάστες, ίσως να βρίσκουν ακόμη χώρους ελεύθερους σε σπίτια ακατοίκητα.
   Ο κόσμος όμως τώρα νοιάζεται. Ο νεαρός άστεγος της γειτονιάς μου στον Πειραιά απέκτησε κρεβάτι και πολλά παπλώματα στη στεγασμένη γωνίτσα της κατασκευής στο πεζοδρόμιο που ξέμεινε από την ταβέρνα που έκλεισε και γείτονες και μαγαζιά όλο συχνότερα, αφήνουν τρόφιμα σε χώρους, όπου συχνάζουν άστεγοι. Η κρίση μας ξύπνησε. Υπάρχει αλληλεγγύη.
  Και δεν πειράζει, που κάποιοι ίσως έτσι διαφημίζονται και στήνουν καμπάνιες στήριξης των προγραμμάτων της εκκλησίας, αρκεί να είναι αποτελεσματικοί και μακρυά από κομπίνες.
   Ο κόσμος πια απελπισμένος από τους πολιτικούς και κάποιες ΜΚΟ δείχνει να εμπιστεύεται περισσότερο την εκκλησία καταθέτοντας κυριολεκτικά πια από το υστέρημά του.  
    Γιαυτό και οι αποτελεσματικές προσπάθειες των δήμων θα πρέπει να προβάλλονται. Επειδή ο έλληνας που μένει άνεργος είναι πιο ευαίσθητος από κάθε άλλη εποχή.
    Ο άστεγος δεν είναι πια ο ναρκομανής, που από επιλογή κατάντησε έτσι ή ο μετανάστης που είχαμε αρχίσει να φοβόμαστε. Άστεγος πια είναι ο γείτονας, ο συνάδελφος, δυνητικά εγώ και στην Ελλάδα όπως δεν αφήνουμε τα μέλη της οικογένειας στην τύχη τους, τώρα ξανά νοιαζόμαστε  για την τύχη των αστέγων.
 Για όσο ακόμη έχουμε κάτι να μοιραστούμε. Γιατί υπήρξαν ώρες στην ιστορία μας με το μεγάλο λιμό της Κατοχής, που όχι μόνο δεν είχαμε να μοιραστούμε ούτε το ελάχιστο, αλλά και δε δηλώναμε τους συγγενείς που πέθαιναν για να μη χάσουμε το κουπόνι των τροφίμων.
Οι μνήμες των παππούδων στοίχειωσαν και μας απειλούν και δε φαίνεται να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να προλάβουμε το κακό που βλέπουμε να έρχεται. Βγήκαμε στους δρόμους, απεργήσαμε, θέλουμε να βρούμε προοπτική, αλλά πάμε από το κακό στο χειρότερο. Δεν πέτυχαν να μας στρέψουν τον ένα απέναντι στο άλλο. Παραμένουμε αλληλέγγυοι. Απλά ελπίζουμε να μη φθάσουμε ποτέ ξανά σε τέτοιες μέρες.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου