Αρχαία στην ύπαιθρο

Αρχαία στην ύπαιθρο

Αυτή η γη η σπαρμένη με ιστορία!
Οι αφύλαχτες αρχαίες πολιτείες με τους γυμνούς σπονδύλους, ίδιους ακροδάχτυλα που πάνω τους φυτρώνουν αγριολούλουδα, που ανθίζουν ακροκέραμα για να φωλιάζουν τα χελιδόνια.
Τα θέατρα κοχύλια στο βράχο, θέατρα γόνιμα, λαξεμένα στο ύψος τ’ ουρανού, ν’ ακροβατούν πάνω απ’ τη θάλασσα αγκαλιασμένα με μυρωδάτα πεύκα, ν’ ακουμπούν την πλάτη στη Μυκηναϊκή ακρόπολη, γιατί έτσι πρέπει, η μια γενιά να σηκώνει στους ώμους της την άλλη.
Θεμέλια ναών και κρήνες νεκρών φρεάτων, υπόλοιπα επιχρισμάτων και μοναχικοί κίονες να στοχεύουν τ’ αστέρια με απορία, η δαντελωτή τους αφή ανεμίζει αιωνιότητα, καθώς βήματα αρχαίων πλάνητων θνητών σαλπίζουν τη ματαιότητα της ύπαρξης.
 Γυμνάσια αγορές και πολιτείες θαμμένες στη λήθη.
Αρχαία Σικυών, Αιγές, οι τότε εμπόλεμοι, τώρα αδελφωμένες στη σιωπή. Κατσίκια πυρφόρα ονομάτισαν την πόλη. Αίγες νικηφόροι κατατρόπωσαν τη Σικυώνα, αθώες ανυποψίαστες αίγες αφορμή αφιερωμάτων στην Αρτέμιδα την Αγροτέρα.
 Πάντα οι παρθένοι σώζουν τις πόλεις. Από την Αρτέμιδα και την Αθηνά μέχρι τη Μαρία.
Οι άγνωστες αρχαίες πολιτείες, οι κατάδικές μας. Κανείς φύλακας να σε περιφρουρεί. Δε νιώθεις έκθεμα σε βιτρίνα, δε μετράς τη φθορά στο βράχο απ’ τα τόσα θαυμαστικά βήματα.
Αφύλαχτοι θησαυροί. Σάρκα από τη σάρκα μας και αίμα από το αίμα μας. Μπορείς να σκαρφαλώσεις πάνω τους και να τ’ αγγίξεις θωπευτικά, ακόμη και να σκαλίσεις βέβηλα το όνομά σου σαν άλλος Μπάυρον.
Πώς να προφτάσουν να τα φυλακίσουν; Όλη η Ελλάδα γεμάτη ανεξερεύνητες αρχαιότητες. Μόνο η Αχαϊκή συμπολιτεία είχε 40 πόλεις.
Άλλωστε μόνο κάποιοι εκκεντρικοί επισκέπτονται αυτές τις μη τουριστικές αρχαιότητες.
 Η νεολαία που συνωστίζεται στις καφετέριες του Κιάτου δε μπαίνει στον κόπο να δει από περιέργεια τ’ αρχαία στο Βασιλικό.
Κι όμως αυτή η απέραντη ιστορία πολιτισμού, που ξεθάβουμε γουλιά γουλιά είναι κοινό μας κτήμα. Δεν ανήκει μονάχα σε μας, που τούτη τη στιγμή τα βλέπουμε να μας ιστορούν τα περασμένα μεγαλεία, που δύσκολα κατανοούμε.
Δυο μεγάλα θέατρα σε ακτίνα λίγων χιλιομέτρων, όταν η Κόρινθος σήμερα δεν έχει ένα ισάξιο ή υδραυλικές εγκαταστάσεις σε περιοχές, όπου σήμερα δεν υπάρχει αποχέτευση.
Αυτό το αίσθημα σεβασμού για ότι χάθηκε, αυτό το άρωμα επίγνωσης το οφείλουμε σ’ αυτούς που θάρθουν όταν εμείς φύγουμε.
 Όχι μόνο στα παιδιά μας.
Κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Δεν υπάρχει γονίδιο που να εγγυάται την ελληνική μας καθαρότητα. Πολλές φυλές αποτέλεσαν το μωσαϊκό του ελληνισμού -τα κύματα των Δωριαίων κατάπιαν τους Αχαιούς, κι οι Αχαιοί τους Μυκηναΐους και τους Κρήτες-. Με την υπογεννητικότητα που μας δέρνει σήμερα, θα είμαστε ευτυχείς αν επιβιώσουμε σαν κράτος.
Θα είμαστε Έλληνες, όσο μιλάμε ελληνικά, όσοι μιλάμε ελληνικά κι έχουμε ελληνική παιδεία.
 Κι αυτή την παιδεία την αποκτούμε χωρίς λόγια.
Μόνο σαν αφουγκραζόμαστε την ανάσα των ξεχασμένων αρχαίων πολιτειών, που στολίζουν την γη μας απ’ άκρη σ’ άκρη.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου