Maria Sotiropoulou

Στο πάνελ οι Αντώνης Μακρυδημήτρης, Αλέξης Χαρίτσης, Λαοκράτης Βάσσης, Ελευθέριος Γείτονας, Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου, Βασίλης Βασιλόπουλος Για το βιβλίο του Λαοκράτη Βάσση «Η χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης» Καλαμάτα 24-2-2012         Ενώ παίζαμε, εθισμένοι στο τζόγο, την κολοκυθιά «Χρεωκοπία- ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη » ο φίλος Λαοκράτης μας προκαλεί σε μιαν -όχι πολιτική- (όπως δηλώνει ευθαρσώς στον τίτλο), αλλά πολιτιστική ανοιχτή συζήτηση για την χρεωκοπία -όχι της τσέπης- αλλά της ίδιας μας της ζωής, αφού όλοι πια ανήκουμε όχι στη γενιά του 114 ή του Πολυτεχνείου, αλλά της νεκρής πια και επίσημα γενιάς της Μεταπολίτευσης.      Κι ενώ βρισκόμαστε ταμπουρωμένοι στα μετερίζια του ποιος φταίει περισσότερο για το σημερινό χάλι, και χωρίς καμιά φρέσκια ιδέα να καθαρίζει τις αναθυμιάσεις της πολιτικής σαπίλας, ο Λαοκράτης σαν καλός δάσκαλος μας αναγκάζει να συναθροισθούμε, να ακούσουμε προσεκτικά, να συσκεφθούμε δημοκρατι...

       Γυναίκες στα χιόνια πορεύονται. Γυμνές όπως οι ενοχές μας. Ανυπόδητες όπως οι ευθύνες μας. Πεινασμένες όπως οι καρδιές μας.         «Τι να γίνει ;» λέμε «Έτσι ο νόμος προστάζει.»   Νόμος κατά που φάνηκε φονιάς.        Θριαμβολογούσαμε.  «Εξαρθρώθηκε σπείρα προαγωγών ». Με το που έσβησαν τα φώτα, οι μαστροποί πλήρωσαν από τα αργύρια της ντροπής και αφέθηκαν λεύτεροι, ενώ οι κοπέλες γυμνές και άφραγκες συσκευάστηκαν στο Μεταγωγών και των κουλτουριάρηδων γραφιάδων, πετάχτηκαν στα σκουπίδια στα σύνορα. Ουκρανές, ρουμάνες, βουλγάρες οι μορφονιές που γίνονται στόχος για την εύκολη πλάκα μετά τη δική μας κάθαρση πέφτουν ξανά στους «αδίστακτους προαγωγούς ».     Αναγκάστηκαν, είπαν, από τους προαγωγούς ή τη φτώχεια να επαναλάβουν το έπος του ‘ 40. Ματωμένη πορεία στα χιονισμένα βουνά των συνόρων με μόνα τους εφόδια την ελπίδα, με μόνη τους τροφή το σκληρό χιόνι. Τρεις μέρες πορεία σ...

Σαράντα χρόνια internet Σαράντα χρόνια Ίντερνετ και στα σχολειά μοιράστηκαν φέτος για πρώτη φορά, εκτός από τα δωρεάν βιβλία, και οι πρώτοι προσωπικοί υπολογιστές. Τους λένε Notebooks, δηλαδή μπλοκάκια σημειώσεων, και παραπέμπουν στην παλιά πλάκα με το κονδύλι. Περιέχουν τα πάντα και τίποτε. Όλα εξαρτώνται από τον χρήστη.   Ο δάσκαλος μεσάζων στη διαδικασία της γνώσης περισσότερο από ποτέ. Τα σημερινά παιδιά ξέρουν περισσότερα για την πλοήγηση στο Διαδίκτυο από την πλειοψηφία των διδασκόντων. Είναι το χάσμα των γενεών που βάθυνε αφόρητα με την κατακλυσμιαία μεταβολή της τεχνολογίας. Για μας ήταν θέμα αγωγής. Δεν θεωρούσαμε σπατάλη χρόνου την ανάγνωση, ακόμη και φωτορομάντζου, ενώ μεγαλωμένοι με εντατική κατήχηση για τη «διανοητική τεμπελιά» του σινεμά, νιώθαμε τύψεις παρακολουθώντας ακόμη και ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Τα σημερινά παιδιά απενοχοποίησαν κάθε οθόνη, που επίσημα πια εντάχθηκε στα όργανα παιδείας και κυριολεκτικά ζουν εξαρτημένα από την τεχν...

Μακαφούλα Αληθινό συμβάν        Απρίλης 1998        Στο γραφείο απαντήσεων των Μικροβιολογικών απαντήσεων του Οίκου Ναύτη. Ως συνήθως ουρά οι ασφαλισμένοι. Η ταλαίπωρη υπάλληλος, που δεν ευκαιρεί ούτε τουαλέτα να πάει στη βάρδια της, ρωτά το όνομα και ανασύρει τις απαντήσεις που είναι ταξινομημένες αλφαβητικά.        -Πατέρα! λέει η ευτραφής κυρία, σείοντας το επώνυμον ως πιστοποιητικόν ευγενούς καταγωγής με εγγύησιν τουλάχιστον 29 κατασκευαστών πλυντηρίων.        - Μακαφούλα; ρωτά η υπάλληλος κοιτάζοντας το ντοσιέ του Π απ’ όπου ανασύρει τον φάκελο.         - Καλά!!! αγριεύει η κυρία. Αυτή τη φορά θα το αφήσω να περάσει έτσι, προσθέτει, και αρπάζοντας το φάκελο από το χέρι της άναυδης υπαλλήλου, αποσύρεται με ύφος βαθύτατης προσβολής.       -’Ηταν ανάγκη σήμερα; σκέπτεται η ξενυχτισμένη από τον πυρετό του μωρού υπάλληλος.        Μέχρι να...

Ναι θρηνούμε και για τα ντουβάρια        Μετά τις πρόσφατες καταστροφές του ιστορικού κέντρου από τους κουκουλοφόρους το διαδίκτυο πλημμύρισε από αντιδράσεις κυρίως νέων, συχνά αυτοπροσδιοριζομένων αριστερών, που λοιδωρούσαν όσους θρηνούσαν για την καταστροφή των νεοκλασικών με το επιχείρημα «η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από τα ντουβάρια» και «καλύτερα να θρηνείτε για τα εκατομμύρια των ανέργων».       Αυτό που δεν φαίνεται να κατανοούν είναι ότι  κουκουλοφόροι σήμερα δεν είναι -όπως παλιότερα- μια μειοψηφία αναρχικών με ευαγγέλιο της καταστροφή, συν χουλιγκάνοι οπαδοί της βίας για τον χαβαλέ, συν οι εγκάθετοι προβοκάτορες της Αστυνομίας.          Σήμερα πια πίσω από τις κουκούλες βρίσκονται  οι οικοπεδούχοι μεγαλοϊδιοκτήτες, που θέλουν να καταστρέψουν τα νεοκλασικά της Αθήνας για να στήσουν εμπορικά κέντρα, κάποιοι επιχειρηματίες που θέλουν να εισπράξουν την ασφάλεια, η μαφία των κουκουλοφόρων «προστατών...

Ανθισμένες μυγδαλιές       Και φέτος ανθισμένες μυγδαλιές. Παρά την καθυστερημένη βαρυχειμωνιά. Πιστές στο ραντεβού. Με τους μασκαράδες. Στις απόκριες.    Επίμονες αυτάρκεις, εσωστρεφείς εύοσμες, καλαίσθητες, μαχητικές. Πεταρίζουν φτερά χιονονιφάδες, φουρτουνιάζουν πέλαγα πόθων, ερωτική σπονδή της παιδούλας Άνοιξης στο γερο Χειμώνα. Το ασυμβίβαστον επαναλαμβανόμενον. Η αιώνια επανάσταση των ελπίδων. Ροδαλοί κόμποι μισανοίγουν λευκά πουκάμισα, κόρφοι ζουμεροί ανατέλλουν, πενταδάχτυλα ιστία αρμενίζουν, γεύονται το φως και μοιραίνουν τους βραδυπορούντες παγετούς.        Κατακτητικές γόησσες προκαλούν τα φύλλα των ημερολογίων σε δρόμους ταχύτητας. Πράσινοι ήχοι κυοφορούνται σε φτερωτά χείλη που ασπάζονται τον ουρανό δοξολογώντας τη στιγμιαία ύπαρξη.        Παράτολμα περιστέρια κούρνιασαν σε γυμνά κλαριά υποψία ρεμβασμού.      Τρυφερό χνούδι πράσινου μασκαρεύεται την πολυτέλεια των παγοκρυστάλλ...

Κιθάρα, με βαρόμετρο την καρδιά. το σφύριγμα του δρόμου.  Το λουλούδι εσωτερικού χώρου αναστέναξε. Λογομαχούν ίσκιοι στη σιωπή του ονείρου. Γεφυρώνουν τ’ απόλυτο, σφιχτοπλέκουν το φως. Ο ήλιος κροταλίζοντας μας βομβαρδίζει άγχη. Αδιάκοπα βαδίζουμε, ασώματοι παρατηρητές καραβανιών προσφύγων, ανέκφραστοι θεατές του απόλυτου μηδέν. Στα σπλάχνα μας καθρεφτίζεται η απόγνωση της ανύπαρκτης αλήθειας.  Ζητιάνοι στην αυλή του Ποτέ ακούμε τα ερωτηματικά να σταλάζουν στο βρώμικο κυπελλάκι του Σήμερα. Η τρεχούμενη ζωή τόσο φθηνά κερματισμένη σε δείχτες χρηματιστηρίων.  Άχρηστα όλα. Τα ηρεμιστικά αυτοκτονούν από αυτογνωσία. Η παραφροσύνη λιμάνι και σκέπη μας. Η φρίκη κενή. Οι κρατούντες φυλλοροούν.  Αναβράζουν συστήματα νέα.  Ο κόσμος κλυδωνίζεται αέναο εκκρεμές, σπονδή αιμάτινη.  Κι εγώ ανήμπορη, ψυχομετρώ τραγουδιστά. Ξεφυλλίζω το τεφτέρι του νου, σαλιώνοντας το δάχτυλο. Βυθίζομαι στους χειμάρρους της γαλήνης. Οριοθετώ τον ουρανό αυτόν, που χώρ...

Η Ελλάδα στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό με τους Έλληνες ομογενείς Γιάννη Κατσαρό, Βίκυ Τρακιλίδου, Ιωάννα Λιακάκου,  H Παρασκευή της Μελβούρνης Μελβούρνη, Δεκέμβρης του 1998. Στην ευφορία του ΕΥΡΩ. Παγκόσμιο συνέδριο γιατρών για την ειρήνη. Τελευταίο βράδυ και οι ευρωπαίοι σύνεδροι συνάχτηκαν για το αποχαιρετιστήριο δείπνο σε ένα μάλλον ιταλικό ρεστοράν. Όλες οι φυλές. Προπόσεις και η ευγενική σερβιτόρα να συλλέγει παραγγελίες κι εθνικότητες. Άρχισαν οι σουηδοί το τραγούδι. «Είναι δανέζικο» είπε ο νορβηγός. «Όχι, νορβηγικό» είπε ο δανός. «Σκολ» τσουγκρίσαμε τα ποτήρια. «Ξέρετε τι σημαίνει;» πρόσθεσε. «Ξεκινά από τους Βίκινγκς. «Έπιναν  στο κρανίο του εχθρού. Ευχή για περισσότερα κρανία!» Διαφώνησαν έντονα για την πατρότητα της επί κρανίου πρόποσης, συμφωνώντας για τη συγγένεια των σκανδιναβικών λαών.  «Όλοι οι τόποι έχουν φιλοπόλεμο παρελθόν» η κατευναστική εξ Ελλάδος φράση. Ακολούθησαν οι ολλανδοί με ερωτικό σκωπτικόν άσμα και ήταν η ώρα που πήραν τη σκυτάλη ...

                                    Η αλήθεια της στιγμής των πραγμάτων Ξεκουκίζοντας τις μνήμες αποκαλύπτεις την ενάργεια των πρώτων αστραπών, την οδύνη των πρώτων εμπειριών, το ωρίμασμα και τους συμβιβασμούς της νιότης. Οι αναμνήσεις ωχριούν, παραπαίουν, ανθίστανται στην παραμόρφωση του χρόνου και στην εξιδανίκευση της απόστασης. Μερικές προτιμούν ν’ αυτοκτονήσουν στη λησμονιά παρά να διαστραφούν κάτω από τους προβολείς του Τώρα. Αισθήματα οδύνης και χαράς διαλύονται σε σύννεφα, έρωτες αιώνιοι ξεχνιούνται, θάνατοι που μας σημάδεψαν απαλύνουν στην παρηγοριά. Μόνη αλήθεια κάποιες εκρήξεις ασήμαντων συμβάντων. Μια γεύση, ένα άρωμα, μια φευγαλέα κίνηση, ένα βλέμμα που ανακαλούν ολοζώντανη την πλημμυρίδα αισθημάτων που τότε φάνταζαν ασήμαντα. «Ψεύδεται σαν αυτόπτης μάρτυς» λέει η παροιμία. Και η μνήμη, αυτόπτης μάρτυς της ψυχής πάντα ψεύδεται. Ο χρόνος κατρακυλά ή κοντοστέκεται. Σε σταγό...

Βροχή στην πόλη Ευφρόσυνα ηχούν οι πλαταγισμοί των ιστίων της καταιγίδας. Φωταγωγείται ο θόλος. Ανυπεράσπιστη η τερατώδης πολιτεία παραδίδεται άνευ όρων στην ερωτική πολιορκία των ουρανών.  Κάποιοι άγγελοι μετακομίζοντας διψούν και ξέχασαν τις βρύσες ανοιχτές στ’ ανώγεια της κτίσης.  Κακονοικοκυρές ξεχείλισαν τους συννεφένιους νεροχύτες και τα δάκρυα του θεού έπνιξαν τους υπονόμους μας. Ντέφια οι σκεπές, πιάνα τα μπαλκόνια. Τα τροχοφόρα διψασμένα σκυλιά γλύφουν την άσφαλτο. Υδάτινοι δρόμοι χαράσσονται στην έρημο των  λεωφόρων. Σκουπίδια ταχύπλοα μεταναστεύουν και στροβιλίζονται πριν λιμνάσουν στις σκάρες της αποχέτευσης με τ’ όνειρο των ωκεανών στα μουσκεμένα βλέφαρα. Ηδονικός άνεμος ανατριχιάζει τις νεραντζιές που ανθοφορούν ελπίδα. Ο καστανάς στη γωνία ζεσταίνει με μοσκοβολιά τις μνήμες μας. Μουτρωμένα λεωφορεία αγκομαχούν  στάσιμα στην εναλλασσόμενη φωτεινή παλέτα των φαναριών. Σκανταλιάρικα ΙΧ σκαρφαλώνουν στις νησίδες, ανοιγοκλείνο...