Ανθισμένες μυγδαλιές

Ανθισμένες μυγδαλιές

      Και φέτος ανθισμένες μυγδαλιές. Παρά την καθυστερημένη βαρυχειμωνιά. Πιστές στο ραντεβού. Με τους μασκαράδες. Στις απόκριες.
   Επίμονες αυτάρκεις, εσωστρεφείς εύοσμες, καλαίσθητες, μαχητικές. Πεταρίζουν φτερά χιονονιφάδες, φουρτουνιάζουν πέλαγα πόθων, ερωτική σπονδή της παιδούλας Άνοιξης στο γερο Χειμώνα. Το ασυμβίβαστον επαναλαμβανόμενον. Η αιώνια επανάσταση των ελπίδων.
Ροδαλοί κόμποι μισανοίγουν λευκά πουκάμισα, κόρφοι ζουμεροί ανατέλλουν, πενταδάχτυλα ιστία αρμενίζουν, γεύονται το φως και μοιραίνουν τους βραδυπορούντες παγετούς.
       Κατακτητικές γόησσες προκαλούν τα φύλλα των ημερολογίων σε δρόμους ταχύτητας.
Πράσινοι ήχοι κυοφορούνται σε φτερωτά χείλη που ασπάζονται τον ουρανό δοξολογώντας τη στιγμιαία ύπαρξη.
       Παράτολμα περιστέρια κούρνιασαν σε γυμνά κλαριά υποψία ρεμβασμού.
     Τρυφερό χνούδι πράσινου μασκαρεύεται την πολυτέλεια των παγοκρυστάλλων, σέρνεται στα πόδια της θεάς και νυμφεύεται την ελπίδα της αναγέννησης αδιάφορο στα  μοχθηρά συμβάματα των ανθρώπινων οίκων της απωλείας, ασυγκίνητο στις απώλειες των χρεογράφων.
     Υποσχέσεις σκληρόπετσων καρπών συνωθούνται στις κορφές, τραμπαλίζονται σ’ ένα δρόμο ανεπίστροφο. Προλαλούν την αμετάκλητη εισβολή της Άνοιξης, την αναπότρεπτη αλληλουχία των εποχών, την αμετάθετη ανακύκλωση του χρόνο, την εν δυνάμει Αθανασία.
        Ο αληθής πλούτος θριαμβεύει.
        Χρώματα ήπια, μοσκοβολιά διακριτική.
        Όλα παρθενικά κι ευπρεπή, πλασμένα για να συγκαλύψουν την πυρά του πάθους που προκαλεί το θάνατο σ’ ένα παιχνίδι αυτογνωσίας μέχρις εσχάτων.
       Αλαζονικές πορτοκαλιές μεταμορφώνονται σε σταλαχτίτες απορίας στην νυχτερινή επέλαση του ψύχους.
      Γυμνή κι ανυπεράσπιστη η μυγδαλιά ντύνεται με την αέρινη πανοπλία των ανθέων και νικά το θάνατο με κραχ ευαισθησίας.
       Κάθε χρόνο.
       Για να ελπίζουμε.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου