Με βαρόμετρο την καρδιά

Κιθάρα, με βαρόμετρο την καρδιά. το σφύριγμα του δρόμου.
 Το λουλούδι εσωτερικού χώρου αναστέναξε.
Λογομαχούν ίσκιοι στη σιωπή του ονείρου.
Γεφυρώνουν τ’ απόλυτο, σφιχτοπλέκουν το φως.
Ο ήλιος κροταλίζοντας μας βομβαρδίζει άγχη.
Αδιάκοπα βαδίζουμε, ασώματοι παρατηρητές καραβανιών προσφύγων, ανέκφραστοι θεατές του απόλυτου μηδέν.
Στα σπλάχνα μας καθρεφτίζεται η απόγνωση της ανύπαρκτης αλήθειας.
 Ζητιάνοι στην αυλή του Ποτέ ακούμε τα ερωτηματικά να σταλάζουν στο βρώμικο κυπελλάκι του Σήμερα.
Η τρεχούμενη ζωή τόσο φθηνά κερματισμένη σε δείχτες χρηματιστηρίων. 
Άχρηστα όλα.
Τα ηρεμιστικά αυτοκτονούν από αυτογνωσία.
Η παραφροσύνη λιμάνι και σκέπη μας.
Η φρίκη κενή.
Οι κρατούντες φυλλοροούν. 
Αναβράζουν συστήματα νέα. 
Ο κόσμος κλυδωνίζεται αέναο εκκρεμές, σπονδή αιμάτινη. 
Κι εγώ ανήμπορη, ψυχομετρώ τραγουδιστά.
Ξεφυλλίζω το τεφτέρι του νου, σαλιώνοντας το δάχτυλο.
Βυθίζομαι στους χειμάρρους της γαλήνης.
Οριοθετώ τον ουρανό αυτόν, που χώρεσε στα λασπόνερα που ξεδίψασαν τις φούχτες μου. Απροκάλυπτα πυροβολώ το αύριο να συντριβεί σε στιγμές αιωνιότητας.
Όλα τα ταξίδια πέθαναν.
 Όλα τα λιμάνια μας φυλακίζουν.
 Άφθαστο ακρογιάλι ο ύπνος.
Αντικρινό νησί ο θάνατος.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου