Η Παρασκευή της Μελβούρνης ή Η Ελλάδα στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό

Η Ελλάδα στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό

με τους Έλληνες ομογενείς Γιάννη Κατσαρό, Βίκυ Τρακιλίδου, Ιωάννα Λιακάκου, 

H Παρασκευή της Μελβούρνης

Μελβούρνη, Δεκέμβρης του 1998. Στην ευφορία του ΕΥΡΩ.
Παγκόσμιο συνέδριο γιατρών για την ειρήνη. Τελευταίο βράδυ και οι ευρωπαίοι σύνεδροι συνάχτηκαν για το αποχαιρετιστήριο δείπνο σε ένα μάλλον ιταλικό ρεστοράν.
Όλες οι φυλές. Προπόσεις και η ευγενική σερβιτόρα να συλλέγει παραγγελίες κι εθνικότητες. Άρχισαν οι σουηδοί το τραγούδι.
«Είναι δανέζικο» είπε ο νορβηγός.
«Όχι, νορβηγικό» είπε ο δανός. «Σκολ» τσουγκρίσαμε τα ποτήρια. «Ξέρετε τι σημαίνει;» πρόσθεσε. «Ξεκινά από τους Βίκινγκς. «Έπιναν  στο κρανίο του εχθρού. Ευχή για περισσότερα κρανία!» Διαφώνησαν έντονα για την πατρότητα της επί κρανίου πρόποσης, συμφωνώντας για τη συγγένεια των σκανδιναβικών λαών.
 «Όλοι οι τόποι έχουν φιλοπόλεμο παρελθόν» η κατευναστική εξ Ελλάδος φράση.
Ακολούθησαν οι ολλανδοί με ερωτικό σκωπτικόν άσμα και ήταν η ώρα που πήραν τη σκυτάλη οι γερμανοί. Πίσω μου, ανάμεσα Ουγγαρίας και Τσεχίας στεκόταν μια δειλή καινούρια σερβιτόρα. Σε αυτήν στράφηκε ο φιλειρηνιστής γερμανός.
«Χωρίς παρεξήγηση» είπε «αλλά επειδή η Αυστραλία δεν έχει δικό της πολιτισμό θα πρέπει, δεσποινίς, ν’ ακούσετε αυτό.» Και άρχισε με βροντερή φωνή να τραγουδά τον Ύμνο της χαράς, του Μπετόβεν, γερμανιστί, τον οποίο συνόδευαν ενθουσιωδώς οι συνευρωπαίοι με λα λα λα ήχους.
Η κοπέλλα έσκυψε στο αυτί μου.
«Είμαι ελληνίδα» ψιθύρισε «και όταν η συνάδελφος μου είπε ότι είστε από τη Ελλάδα σκέφθηκα να σας γνωρίσω. Θέλετε να τους τραγουδήσουμε Θεοδωράκη;»
Φυσικά και ήθελα. Θα ήταν η ιδανική απάντηση στο γερμανικό μάθημα πολιτισμού.
Μόλις τελείωσαν ανακοίνωσα τον λόγο της παρουσίας της απολίτιστης ιθαγενούς στο τραπέζι μας και πήραμε παραγγελιά. Τραγουδήσαμε ό,τι ζήτησαν: «τα παιδιά του Πειραιά» και δρέψαμε δάφνες που θα ζήλευε ο Μπετόβεν.
Τη λένε Παρασκευή και ήταν φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας και ενδιαφερόταν για την ελληνική λογοτεχνία. Γεννήθηκε στην Αυστραλία, δεν είχε επισκεφθεί ακόμη την Ελλάδα και την αγαπούσε, όπως αγαπάμε ότι γνωρίσαμε μόνο μέσα από παραμύθια.

Με την Παρασκευή στη Μελβούρνη τραγουδώντας Θεοδωράκη

«Σε αυτό το πολιτιστικό παζλ της Ευρώπης, τι θα επιβιώσει για να παραδοθεί στην Παρασκευή, που εξιδανικεύει την Ελλάδα;» αναρωτιόμουν καθώς η Ουγγαρία δίπλα μου σιγοτραγουδούσε μια τρυφερή μπαλάντα.
Τόσα χρόνια μετά νομίζω ότι το έμαθα χάρη στην οικονομική κρίση. 
Είναι το σπέρμα της Αντίστασης και της Αλληλεγγύης. Αυτό τους διδάξαμε από το Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα μέχρι σήμερα. 
Και θα αντέξουμε κι αυτή τη φορά.

 Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου