Πίσω απ’ τα κάγκελα του σπιτιού μας


Πίσω απ’ τα κάγκελα του σπιτιού μας


Δε ζούμε πια στην ίδια πόλη. Μας απειλούν όλα εκείνα που διαφεύγουν ακόμη κι απ’ τα ψιλά των εφημερίδων. Κοινοτυπία πια οι διαρρήξεις μέρα μεσημέρι στα διαμερίσματα λαϊκών πολυκατοικιών κι η εισβολή στην κρεβατοκάμαρη την ώρα που κοιμάσαι -ξυπνάς και τριγύρω όλα ανάκατα- λείπουν λεφτά και χρυσαφικά, κοσμήματα, έμβλημα μικροαστικής ματαιοδοξίας, απ’ το υστέρημα αγορασμένα, που σημάδευαν μνήμες τώρα θα ξεπουληθούν κοψοχρονιά στον πρώτο κλεπταποδόχο.
-Ευτυχώς που δεν ξυπνήσατε! λένε οι αστυνομικοί. Θα σας μαχαίρωναν.
-Σε κοιμίζουν με σπρέι, αποφαίνεται η γειτονιά, που έπαθε και έμαθε.
Ρουμάνοι, Πολωνοί ή Αλβανοί, διαγιγνώσκει η Ασφάλεια από τη μέθοδο εργασίας. Εθνικές σχολές διαρηκτικής υψηλής τέχνης. Τι γίναν οι δικοί μας μπουκαδόροι;
Βροχή τα κρούσματα στις συνοικίες που πριν λίγα χρόνια όλοι κοιμόντουσαν στα μπαλκόνια κάθε καλοκαίρι. Θησαυρίζουν οι κλειδαράδες κι οι σιδηρουργοί στις φτωχογειτονιές, ενώ το νόμο πήραν στα χέρια τους οι σεκιουριτάδες στα γκέτο των ευπόρων.
Φυλακιζόμαστε στο ίδιο μας το σπίτι. Στην τηλεόραση τακτικά πια περνούν μόνο κρούσματα φόνων για ληστεία ηλικιωμένων που ζουν σε τρώγλες. Τον ψιλικατζή της γειτονιάς πάνω στη στάση λήστεψαν, Κυριακή μεσημέρι, (Αθήνα, ανοχύρωτη πόλη) χτυπώντας τον στο κεφάλι με μιαν άδεια μπουκάλα γκαζιού. Δεν έγινε είδηση αφού δεν τον σκότωσαν.
Δεν είναι πια οι Ρομπέν των δασών, οι ληστές με τις γλαδιόλες, οι εκδικητές της κοινωνικής ανισότητας, αλλά τα τρωκτικά των υπονόμων. Δεν τολμούν να χτυπήσουν ψηλά. Σκοτώνουν για το πεντακοσάρικο. Γιατί φτήνυνε  απίστευτα η ανθρώπινη ζωή και διαλύθηκαν οι ηθικοί κανόνες. Τα καταφέραμε! Ζήτω μας! Εκπολιτιστήκαμε. Γίναμε Σικάγο. Το αμερικανικό όνειρο επιτέλους έγινε πραγματικότητα. Μόνο πως με κόκα κόλα και φαστφουντάδικα βιώνουμε πακέτο και τον εφιάλτη. Λες και δε θάπρεπε να το περιμένουμε!
Ανήμποροι ν’ ανατρέψουμε τον ηθικό ξεπεσμό που διαφημίζει παντού το εύκολο κέρδος σαν τη μόνη λύση χτίζουμε τείχη και κλεινόμαστε στην απομόνωση. Θα επιβιώσουμε ίσως πίσω απ’ τα κάγκελα με μόνο παράθυρο την τηλεόραση. Η πόλη όμως έχει ήδη αλωθεί. Και τα παιδιά μας πια γεννημένοι σκλάβοι.

 δημοσιευμένο στην ΑΥΓΗ 31-7- 1997

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου


Σχόλια

  1. Giannis-Tasoula Kotsikas-Mousiou Πολυ σωστα τα λες Μαρια !!
    Δεν μου αρέσει · Απάντηση · 1 · Χθες στις 2:16 μ.μ.
    Giannis-Tasoula Kotsikas-Mousiou Ετσι μας καταντησαν δυστυχως ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης