45 Δευτερόλεπτα

45 δευτερόλεπτα

Στο "Καλλιστορώντας" που επιμελείται ο Ιωσήφ Πέρρος και φέτος μας θύμισαν τον καταστροφικό σεισμό της Σαντορίνηςστις 1 Ιουλίου του 1956. Και τότε 45 δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για την ολοκληρωτική καταστροφή του νησιού. 

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε για τους μεγαλύτερους και  φονικότερους σεισμούς στην Τουρκία το 1999 που στάθηκαν αφορμή για να δημιουργηθούν θεμέλια αλληλεγγύης ανάμεσα στους δυο γειτονικούς λαούς, που μέχρι τότε ήταν οι χειρότεροι εχθροί.

 Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ στήλη "εξ αφορμής" 19-8-1999

Ένα ανασήκωμα των ώμων ήταν αρκετό. Ναυαγοί στον πλεούμενο φλοιό, αθύρματα συγκρουόμενων πλακών, πικρό φλούδι νεραντζιού που κυοφορεί τη λάβα της ύπαρξης του κόσμου. Δεν πάει καιρός που φρίτταμε ακούγοντας τους κομπασμούς των πολέμαρχων για την αποτελεσματικότητα των υπερόπλων που επί 80 μέρες ξερνούσαν όλεθρο στη Γιουγκοσλαβία. Σε ρόλο τιμωρού. Για να ξεπλύνουν το άδικο. Ομοιοπαθητική θεραπεία. Γενοκτονία στη γενοκτονία. Για να διδάξουν πολιτισμό κι ανθρωπισμό στους βάρβαρους Βαλκάνιους. Ποιοι; Οι απάνθρωποι τη ευμάρειας. Εκείνοι που καθένας τους καταποντίζει όσα θα έτρεφαν 30 ινδούς. Εκείνοι που «για να ταΐσουν τα κατοικίδιά τους καταναλώνουν 2 δις δολάρια περισσότερο απ’ όσα θα χρειαζόταν το Τρίτος κόσμος για καλήν υγεία και διατροφή». Εκείνοι οι αλαζόνες άφρονες που μας κυβερνούν.

45 δευτερόλεπτα προκάλεσαν καταστροφές βαρύτερες από τους ανελέητους βομβαρδισμούς τους. Χωρίς δαιμονολογίες και φαμφάρες 45 δευτερόλεπτα έσμιξαν τα Βαλκάνια σε μια γροθιά αλληλεγγύης. Όλοι μας βέλη στη φαρέτρα του Εγκέλαδου στην προσταγή του ενιαίου τόξου του πεπρωμένου μας. Ο τουρκικος στόλος στο Αιγαίο σε αναζήτηση ασφάλειας και τα γιοφύρια που μέχρι χθες γκρεμίζαμε, ο σεισμός τα μπόλιασε με άνθη ανθρωπιάς και συμπόνιας. Ο κοινός νους πρυτάνευσε μπροστά στον τρόμο της κοινής μας μοίρας, Ο πόνος μοιρασμένος μέχρι το μεδούλι για τους θαμμένους ζώντες και η ανάσα ανακούφισης κοινή στη θέα κάθε αναστημένου.

Γυμνές οι παραλίες από τις θερινές χαρές. Οι καρδιές αγκιστρωμένες σε άμεση ζωντανή σύνδεση με τα τουρκικά κανάλια.

-Να στείλουμε βοήθεια στους συμμάχους, εκφωνούν οι χθεσινοί τουρκοφάγοι.

Όχι αυτό δεν είναι αρκετό.

«Είστε αδέλφια» αυτό προστάζει η κοχλάζουσα κραυγή της μήτρας του σύμπαντος. Το ψιθύρισε στην Κύπρο, το βροντοφωνάζει στη Νικομήδεια, θα το ξαναπεί στο Αιγαίο.

«Είστε αδέλφια» καταύγασε ο ουρανός δυο μέρες πριν, όταν με τηλεοπτικές συνδέσεις γεφύρωσε τους λαούς ακολουθώντας το ερωτικό τραγούδι της έκλειψης. Θα το καταλάβουμε, έστω και τούτη τη φορά; Θ’ ακούσουμε τη μητρική νουθεσία; Εκείνη είναι δίκαιη σε κάθε πλάσμα. Δε μας διδάσκει τον ανθρωπισμό με θάνατο. Απλώς ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους. Μονάχα 45 δευτερόλεπτα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου