Η τελευταία μπουκιά

H τελευταία μπουκιά

Με αφορμή τους συνεχιζόμενους βομβαρδισμούς στη Γάζα ανακάλυψα τις πολιτισμικές διαφορές πίσω απ' τον πόλεμο. Στη Σερβία, όπως και στην Παλαιστίνη, θριάμβευσε το δίκαιο του ισχυροτέρου. Φοβάμαι ότι δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίδρασης για τους απλούς ανθρώπους. Έτσι κινείται η Ιστορία των ανθρώπων. Σαν την παραγωγική αγελάδα που στο τέλος πάντα χύνει την καρδάρα με το πλούσιο γάλα της. Και ο Διάβολος πάντα απολαμβάνει την τελευταία μας μπουκιά.

16-7-2014

Μ.Α.Σ

Η τελευταία μπουκιά

Στο αντινατοικό βιβλίο του Μίλισλαβ Σάβιτς «Ο άρτος και ο φόβος» γράφει: «Την τελευταία μπουκιά φαγητού και την τελευταία γουλιά κρασιού ανέκαθεν την αφήναμε. Όσο κι αν πεινούσαμε, όσο κι αν διψούσαμε. Αυτό απαιτούσε η μητέρα μας. Ο αδελφός μου έλεγε πως η τελευταία μπουκιά ανήκει στο Διάβολο. Η αδελφή μου πως είναι αφιερωμένη στα πουλιά και τα ζώα. Ο θείος μου στους φτωχούς και άπορους. Η θεία μου στα φοβερά θηρία που ονομάζονται πείνα και φτώχεια. Τίποτε δεν πρέπει ποτέ να εξαντληθεί μέχρι τέλους, μου είπε ο πατέρας.»

Εμείς στην Ελλάδα πιέζαμε τα παιδιά να φάνε την τελευταία τους μπουκιά, τη «δύναμή» τους. Υπόλειμμα της Κατοχής, λέμε. Τότε όμως γιατί υψώνουμε με την ευχή «άσπρο πάτο» τα ποτήρια μας; Θέλουμε να ξεζουμίσουμε τη ζωή.

Οι Σέρβοι γείτονες, αν και μοιράστηκαν τα ίδια βαλκάνια πάθη, κατέληξαν στο αντίθετο θησαύρισμα σοφίας. «Τίποτε δεν πρέπει να εξαντληθεί μέχρι τέλους!» Όσο κι αν πεινούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι.

Οι άλλοι δεν το ήξεραν όταν ξεκινούσαν τους βομβαρδισμούς εκπαίδευσης. Δεν είχαν ακούσει για τα αποθέματα σοφίας ενός μαρτυρικού αήττητου λαού.

Εκείνοι πετάνε τ’ αποφάγια τους στα σκουπίδια, όπως τα περισσεύματα των βομβών τους στην Αδριατική. Δεν ξέρουν για την πείνα και τη φτώχεια που διεκδικούν το μερίδιό τους από τη δική μας «δύναμη». Παιδεία στην εγκράτεια, το έλεος, τη στέρηση, την ταπεινότητα, την εγκαρτέρηση, την υπομονή. Γιαυτό αντέχουν τόσο. Μοιράζονται την τελευταία μπουκιά της υπομονής, μεθούν με την τελευταία γουλιά της ελπίδας.

Εμείς καταβροχθίσαμε στις τηλεοπτικές οθόνες την τελευταία μπουκιά της φρίκης, μεθύσαμε με την τελευταία γουλιά του ενθουσιασμού στις συναυλίες και τις διαδηλώσεις και λουφάξαμε στις ευρωεκλογικές μας συνήθεις λησμονώντας τη θύελλα που εξακολουθεί να μαίνεται στο κατώφλι μας.

Δεν πουλάει πια ο πόλεμος. Καθίζηση στα Δελτία ειδήσεων. Πρέπει να το συνηθίσουμε. Δε μας αφορά, λένε τώρα. Στο κάτω κάτω είναι δουλειά των διπλωματών κι εμείς το καθήκον μας το κάναμε. Ας αποδεχθούμε το τετελεσμένο.

Ρουτίνα κι ο πόλεμος! Όμως ξεχείλισε το ποτήρι της απελπισιάς και μας πνίγει. Πρέπει να κρατήσουμε την τελευταία μας μπουκιά για τον Διάβολο, να τη μοιραστούμε με τα πουλιά, να την αφιερώσουμε στους ξεσπιτωμένους. Πρέπει να θυσιάσουμε τη «δύναμή» μας γιαυτούς που τώρα θυσιάζονται. Να κρατήσουμε εμείς γιαυτούς μέχρι το τέλος. Γιατί τα αποθέματα τελειώνουν και η ειρήνη ακόμη σφαγιάζεται.

          δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ στήλη " εξ αφορμής" 22-5-1999


Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου