Νύχτα στο Βελιγράδι

Νύχτα στο Βελιγράδι

Νύχτα στο Βελιγράδι. Με πανσέληνο.

Μαγευτικά αναδύεται το κτίριο του Κοινοβουλίου, λες και αιωρείται στη σκοτεινή νύχτα. Στόχοι παντού. Τριγυρισμένο από κρατικά πανέμορφα κτίρια, απέναντί του ο ΟΤΕ, παρέκει το σκέλεθρο του κτιρίου της τηλεόρασης. Οι σειρήνες, όπως κάθε βράδυ ήχησαν κατά τις 9 ((ισχύει συναγερμός 20 από τις 24 ώρες, έτσι που δε μπορείς να ζεις στα καταφύγια) ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούν στην πόλη – φάντασμα, αλλά παραδόξως στο σκοτάδι νοιώθεις ασφαλής

Στη Σκανταρλίγια –κάτι σαν την πλάκα- τα ταβερνάκια σερβίρουν και οι καλλίφωνοι οργανοπαίχτες δε σταματούν την ώρα που ακούγονται οι εκρήξεις και ο βόμβος των βομβαρδιστικών. Οι ντόπιοι μετρούν τους ήχους και αναζητούν τα πυροτεχνήματα των τροχιοδρομικών στο διάφανο, θαρρείς υδάτινο ουρανό. Νωρίτερα τα πολιορκημένα αδέλφια μας έδειχναν το πρώτο λαμπερό αστέρι. «Είναι το awaks που μας κατασκοπεύει» επέμεναν, στοχεύοντας με το δάκτυλο αυτό που για μας θα ήταν ο Σείριος. Όλα τα’ αστέρια πεντακάθαρα στη μαύρη πολιτεία. Όλα τ’ αστέρια απειλητικά.

Μόλις φθάσαμε στην πόλη και στο ξενοδοχείο «Εξέλσιορ» κεριά μας υποδέχθηκαν, αφού διασχίσαμε τους δίχως φανάρια δρόμους.

-Δεν υπάρχει ξενοδοχείο με γεννήτρια;; ρώτησε γενναίος έλληνας.

Μας ζήτησαν συγγνώμην γιατί βομβάρδιζαν οι άλλοι το εργοστάσιο. Πάνω απ’ όλα η Βαλκάνια φιλοξενία. Στο φως των κεριών μυστικό δείπνο με όλους τους κανόνες, παρά το κομμένο ρεύμα. Ο ήχος των εκρήξεων δε μας τρομάζει στην αρχή. Κάτι σαν πόρτα που την έκλεισε ο αγέρας, κάτι το ανεπαίσθητο για μας, όπως η ελαττωματική αλλαγή στις ταχύτητες των πούλμαν μας, που –εκείνους- τους τρομάζει. Έπειτα σειρήνες ασθενοφόρων. Άλλοτε πάλι κάτι σα σεισμός κι έπειτα απλός ο γδούπος. Τίποτε κραυγαλέο. Κάτι σαν υπόσχεση απειλής.

Αυτό που δε σ’ αφήνει το πρώτο βράδυ μετά από δύσκολο ταξίδι να κοιμηθείς είναι η αφύσικη σιωπή μιας πόλης που θαρρείς αφουγκράζεται. Κανένας ήχος. Χωρίς το βουητό των αυτοκινήτων ή των μηχανημάτων της, χωρίς γαύγισμα σκύλου ή λάλημα πετεινού.  Η σιωπή σε κάνει να αγρυπνάς. Λες κι όλος ο κόσμος κρατά την αναπνοή του.

Απόψε τα παιδιά δε θα σκιάζονται. Το φεγγάρι πανέμορφο, σαγηνευτικά προκαλεί αισθήματα φυγής. Μόνο που οι γέφυρες στο Βελιγράδι έχουν αποκοπεί από τον έξω κόσμο. Αντέχει μόνο η ψυχή. ΟΙ ψίθυροι των νεαρών που επιμένουν να φλυαρούν καθισμένοι στα σκοτεινά πεζοδρόμια, οι απογευματινοί ήρεμοι περίπατοι, οι ανθοπώλες στις γωνιές και η ζωή που αντιστέκεται έτσι παράλογα στον παραλογισμό των επιδρομών στην πόλη.

δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ στήλη "εξ αφορμής" 5-6-1999

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου