Το χρυσό Φθινόπωρο!

Το χρυσό Φθινόπωρο!

 Όλες οι εποχές σε συσκευασία της μιας μέρας. 

Πρωινό μπάνιο με τη θάλασσα να διατηρεί την καλοκαιριάτικη θαλπωρή την ώρα που ο αέρας δροσερός μοσκοβολά γήινο ιδρώτα. 

Συγκομιδή προσφορών από συκιές ανθεκτικές, ευγνώμονες αχλαδιές και κουρασμένες απ’ την γονιμότητα μηλιές, ευωδιά μούστου και προσδοκία μέθης, κατακλυσμός κυκλάμινων και κρόκων απαντά στις πρώτες καταιγίδες. 
Την καλοκαιριάτικη ραστώνη διαδέχεται η επιδρομή των ανέμων, η κατάληψη του φαιού που βαραίνει στις κοιλάδες και κυματίζει στις κορυφογραμμές με εκρήξεις θείων πυροτεχνημάτων και κυματισμούς από ουράνιες κουρτίνες στα ταπεινά παραθύρια των ματιών μας. 

Βροχές απαλές ή κατακτητικές που πάντα μοσκοβολούν την γήινη απόλαυση και την αποδοχή της κυριαρχίας του ουρανού στη στατικότητα των πλασμάτων. 

Οι πρώτες ψύχρες προκαλούν την ενδοσκόπηση της πυράς που μεταμορφώνει αχόρταγα το κάθε τι σε στάχτη. Χαρούμενα τριζοβολώντας τα ξύλα ανθίζουν φλόγες, που βουίζοντας ανηφορίζουν την καπνοδόχο και ευωδιάζουν το μπουσούλισμα του χειμώνα. 

Κάθε παράταση καλοκαιριάς στάζει πρόσθετη γοητεία  στην προοπτική της βαρυχειμωνιάς.
Την ίδια ώρα μέσα από τους τηλεοπτικούς εφιάλτες, μειώσεις στις συντάξεις, σταθερά μεγάλη φορολόγηση, ξανά νέοι νεκροί μετανάστες -ανάμεσά τους και πολλά παιδιά- ανασύρθηκαν από την παγωμένη μας θάλασσα στ' ανοιχτά της Λέσβου. Ανώνυμοι, άγνωστης εθνικότητας, ούτε οι πρώτοι, ούτε οι στερνοί, κυνηγημένοι από τον πόλεμο και την ανέχεια, κάνουν ρεσάλτο στα τείχη της εικονικής ευημερίας μιας Ευρώπης, που διαλύεται στον τυφώνα της οικονομικής κρίσης, μιας Ευρώπης, που στήνει νέα τείχη απανθρωπιάς. Μαζί με το Χειμώνα επιστρέφουμε στο μέλλον του νέου φασισμού.
Όμως έτσι είναι η ζωή, αντιφατική, παράλογη, πολύτιμη και πρέπει να τη γεύεσαι με όση απόλαυση μπορείς, γουλιά γουλιά την κάθε στιγμή που σου χαρίζεται μέχρι το τέλος. 

 Όλα τα τραγούδια υμνούν τη νιότη, μα όσοι αξιώθηκαν να ζουν, ακόμη και σε τούτες τις βάρβαρες για ηλικιωμένους εποχές, πρέπει να ευλογούν το χρυσό τους φθινόπωρο, μιαν ανάσα πριν την τελική κατηφόρα, όταν έχοντας κάποια στοιχειώδη οικονομική βάση, δίχως τις σκοτούρες των παιδιών και πριν αρχίσουν τα προβλήματα υγείας σου, μπορείς ακόμη να πειραματιστείς  χωρίς να γίνεσαι γελοίος, μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να γευθεί το πρώτο κρασί απ’ το βαρέλι της ζωής σου, μπορείς να χαλαρώσεις αρκούμενος στη γεύση της στιγμής χωρίς την προοπτική του αύριο, τώρα που πια δεν χρειάζεται να θέτεις στόχους και να προσπαθείς, αρκεί ν’ αφήνεσαι στο ρεύμα, αφού η μόνη σου πια ευχή, να μην ακολουθήσει βαρυχειμωνιά σ’ αυτό το δίχως προσδοκία άνοιξης χειμώνα. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου