"Τα ζώα δεν αντλούν ευχαρίστηση με το σεξ"??!!

"Τα ζώα δεν αντλούν ευχαρίστηση με το σεξ

όπως οι άνθρωποι." με αυτό τον αφορισμό ξεκινά η καμπάνια της φιλοζωικής εταιρείας!! για την προώθηση του ελέγχου  του αριθμού των αδεσπότων μέσω της στείρωσης. Και όσο και αν κατανοώ την ανάγκη πειθούς προς όσους φιλόζωους δε θα ήθελαν να στερήσουν από το αγαπημένο (συχνά παραχαιδεμένο) τους κατοικίδιο το παραμικρό, θεώρησα την διαφήμιση τουλάχιστον άστοχη.

https://www.youtube.com/watch?v=X98d-FmAe-M

Αυτή η απόλυτη άποψη μου θυμίζει την παλιότερη ακράδαντη πεποίθηση ότι τα ζώα δε γελούν και δεν σκέπτονται και ότι δεν πονούν όταν γεννούν (αλλά ότι οι οδύνες της γέννας οφείλονται στο προπατορικό αμάρτημα της Εύας), η την εξιδανίκευση της μητρικής αγάπης, που υποτίθεται ότι μόνο στα ανθρώπινα όντα εμφανίζεται κατά κανόνα.

Ως προς το τελευταίο αποδείχθηκε πρόσφατα ότι κάθε ζωντανό όν θυσιάζεται για να προστατεύσει τη συνέχεια του DNA του μέσω των απογόνων, και αυτό δεν είναι αξιοθαύμαστη ανθρώπινη αρετή αλλά φυσική τάση ακόμη και για τα χαμηλότερα στην εξελικτική κλίματα έμβια.

Ο κόσμος μας είναι τόσο πολύμορφα ωραίος και το κάθε είδος έχει αναπτύξει τόσο πολύμορφες  και πολύτροπες τελετουργίες για το ζευγάρωμα, που είναι αστείο να ισχυριζόμαστε ότι το σεξ αποτελεί για τα ζώα μια αυτοποιημένη ανάγκη, όπως η πείνα, την ώρα μάλιστα που και το φαγητό είναι πηγή ηδονής για κάθε έμβιο και κάθε ζώο αναπτύσσει εκλεκτικότητα, αν του δοθεί η δυνατότητα επιλογής. 

Όποιος έχει παρατηρήσει τη συμπεριφορά των κατοικίδιων, που ζουν γύρω από το σπίτι  και όχι φυλακισμένα σε αστικά διαμερίσματα, γνωρίζει καλά τις ισορροπίες και τις ιδιομορφίες του παιχνιδιού του σεξ και της εξουσίας γύρω από αυτό, που θα έκαναν το Μαρκήσιο ντε Σαντ να κοκκινίζει. Αλλά και αρκετοί ιδιοκτήτες σκύλων ή γάτων ξέρουν πόσο επίμονα και παράδοξα προσπαθούν τα ζώα να αντλήσουν σεξουαλική ικανοποίηση από παντού την εποχή του οίστρου.

Όσο και αν μας αρέσει να κοκορευόμαστε για την υπεροχή της "ανθρωπιάς" δεν είμαστε παρά μόνο μια μορφή ζωής που κατάφερε να κυριαρχήσει στο γαλάζιο πλανήτη μας, τα τελευταία πιο πρόσφατα χρόνια της εξαιρετικά μακράς πορείας ωρίμανσης της Γης. Όσο μακρύτερα οι ανακαλύψεις μας οδηγούν τη σκέψη μας τόσο πιο ταπεινά θα πρέπει να σκεπτόμαστε. 

Η θρησκεία καταδίκασε κάποτε το Γαλιλαίο επειδή λέγοντας ότι η γη γυρίζει, κατάστρεφε την ανθρωποκεντρική άποψη του ότι ο ήλιος κι ο κόσμος ολόκληρος περιφέρεται γύρω από τον άνθρωπο. Τώρα που αποκαλύφθηκε από τη NASA η ύπαρξη νερού στον Άρη και τον Πλούτωνα και η δυνατότητα ύπαρξης πολύμορφης παράξενης ζωής, (όμοιας με αυτή που ήδη υπάρχει στις πιο απρόσιτες γωνιές της Γης), σε κάποιον άλλο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος και όχι μόνο, φαίνεται πολύ πιθανή, είναι αστείο να διακηρύσσουμε ότι τα αισθήματα και ειδικά όσα συνδέονται με τις θεμελιώδεις για τη ζωή λειτουργίες μπορεί ν' αποτελούν προνόμιο μόνο του ανθρώπινου γένους.

Ο άνθρωπος ανήκει στη ζωική αλυσίδα και κουβαλά όλα τα ένστικτα και τις ευαισθησίες που η εξέλιξη μας προίκισε για να επιβιώσουμε. Αν κάτι καταφέραμε σαν είδος, στη λιγόχρονη ιστορία μας πάνω σε αυτό το γοητευτικό πλανήτη, είναι ένα θησαυρό πολιτισμού, που καλλιεργήσαμε μέσα από ποταμούς αίματος και συγκρούσεων, μόνο σε μικρές νησίδες ειρήνης κι ευημερίας και μια συμπόνια για κάθε έμψυχο, που ο δικός μας πόνος δημιουργεί, έτσι που μπαίνοντας στη θέση του, το βάζουμε στην καρδιά μας. Αν και ίσως, ούτε κι αυτή  η Ανθρωπιά να μην αποτελεί αποκλειστικότητα του είδους μας. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου