Με τη βεβαιότητα της Ανάστασης

Με τη βεβαιότητα της Ανάστασης

Σε δυο βδομάδες της Άνοιξης στριμώχνονται οι μεγαλύτερες γιορτές των μονοθεϊστικών θρησκειών. Το Πάσχα των Εβραίων και των Χριστιανών και το προσκύνημα των μουσουλμάνων σε ανάμνηση της ανάβασης του Μωάμεθ στο Αραράτ. Εκατομμύρια λευκοντυμένοι άνδρες πραγματοποιούν κάθε χρόνο το ιερό ταξίδι στη Μέκκα σε πείσμα εκείνων, που πριν λίγα χρόνια προφήτευαν το τέλος των θρησκειών. Τραγική ειρωνεία! Στη «Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια» της βιβλιοθήκης μου το λήμμα Ισλάμ καταλήγει : «Στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες το Ισλάμ όπως και οι άλλες θρησκείες μετατρέπεται ολοένα περισσότερο σε κατάλοιπο του παρελθόντος.» και η Ιστορία σήμερα ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Κατάλοιπα του παρελθόντος θεμελιώνουν τον κοινό εορτασμό της Άνοιξης από τις μονοθεϊστικές θρησκείες αντικαθιστώντας την ανθρωποθυσία του Ισαάκ με τον αποδιοπομπαίο τράγο που γίνεται θεληματικά σαν Ιφιγένεια αμνός ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου, αρνάκι στη σούβλα μας και κόκκινο αυγό στα μοσχοβολιαστά περβόλια, που στήνουμε τα γιορτινά συμπόσια.

Αποδείχθηκε ότι καμιά πολιτική κοσμοθεωρία ή εφαρμογή δε μπορεί να υποκαταστήσει το θάμπος του ανθρώπου μπροστά στο έρεβος της ίδια του της ψυχής. Φρίττουμε όχι μπροστά στα εγκλήματα, που έχουμε διαπράξει (κανείς αμαρτωλός δε μετανιώνει ειλικρινά, πάντα υπάρχουν εκλογικεύσεις για τις πράξεις μας), αλλά απέναντι στο άγνωστο πρόσωπο του εαυτού μας.

Το προπατορικό αμάρτημα δεν είναι παρά η αναγνώριση του ότι θα μπορούσαμε να είχαμε διαπράξει τα πάντα κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Καμιά νίκη, κανείς ηρωισμός δε μας κατοχυρώνει μπροστά στο χάος της εν δυνάμει αδυναμίας μας. Καμιά παιδεία δεν είναι αρκετά αποτελεσματική ασπίδα για την παραφροσύνη της ανθρώπινης φύσης. Οι ναζί εγκληματούσαν ακούγοντας Βάγκνερ και οι φανατικοί της ISIS δεν είναι οι απαίδευτοι μουσουλμάνοι, αλλά οι μορφωμένοι στη Δύση ισλαμιστές.

Είμαστε μεις τα θύματα κι οι θύτες. Πάντα. Όλοι μαζί και ο καθένας μας. Κάτω από τα πέλματα της Ιστορίας. Κατά τα κελεύσματα της Μοίρας. Αλλάζουμε ρόλους. Ασυνείδητα. Συμπάσχουμε με τους πρόσφυγες κι αγανακτούμε για την παράταση της δικής μας θυματοποίησης στο βωμό της Ουτοπικής μας Ευρώπης. Δεν αντέχουμε πια να ελπίζουμε την Ανάσταση, που καθημερινά πεθαίνει. Κουραστήκαμε από τα φάλτσα Κουαρτέτα και τις μασκαράτες των αγορών. Άρτον και θεάματα μας έταζαν και τώρα που και ο άρτος είναι λιγοστός χωνόμαστε στη μήτρα του αρχαίου δράματος να παρηγορηθούμε δίχως καν την προσδοκία του από μηχανής θεού.

Κάθε Μεγάλη Βδομάδα απολαμβάνουμε θεατρική παράσταση με την παντοδυναμία του όχλου και την αδυναμία των ισχυρών απέναντι στην ιστορική συγκυρία, χειροκροτούμε την άγνοια των σοφών και τη σοφία των νηπίων, την ανατροπή του κατεστημένου και τη ματαίωση της λογικής, ταυτιζόμαστε με τους αθώους και πυρπολούμε τελετουργικά τους «εβραίους» και τους «Ιούδες» με τόσο περισσότερο μίσος, όσο περισσότερο νιώθουμε ότι τους κουβαλάμε στην καρδιά μας. Γευόμαστε με μαζοχιστική ηδονή τους ραπισμούς και το μαρτύριο αποβλέποντας στον τελικό θρίαμβο. Καθαρίζουμε τη συλλογική μας συνείδηση με το θεϊκό πάθος και κυρίως με τη βεβαιότητα της επερχόμενης Ανάστασης που κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται με ημερολογιακή συνέπεια και -δε μπορεί- σίγουρα και φέτος θα ξανάρθει.

η Ανάσταση όπως γιορτάζεται στο χωριό μου το Μεγαλοχώρι της Σαντορίνης

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου