Ένας ΑΓΙΟΣ επέστρεψε στον Παράδεισο

Με λύπη μου πληροφορήθηκα ότι σήμερα «εκοιμήθη» ο προηγούμενος της Ιεράς μονής Προφήτου Ηλιού Θήρας Γαβριήλ Μάινας, ένας πραγματικά ΑΓΙΟΣ άνθρωπος. 

 

Εικονίζεται στη φωτογραφία από το αρχείο των γονιών μου (ο ιερωμένος με τα σκούρα ρούχα) από την εκδρομή του Γυμνασίου στην Αρχαία Θήρα το 1956, τότε που ήταν ήταν μαθητής και από τότε ξεχώριζε με το ήθος του απ’ όσα μου ιστορούσαν οι γονείς μου. 

Απ’ ότι μου είχαν πει, προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια, ο ίδιος ήταν εξαιρετικός μάγειρας και μόνο αφού υπηρέτησε το στρατό και αποκατέστησε τις αδελφές του, κλείνοντας το κοινωνικό του καθήκον,  προσχώρησε στην ιεροσύνη. 

Αν και πανέξυπνος, παρέμενε ταπεινός, δεν έδωσε ένα τελευταίο μάθημα στη Θεολογία για να μην πάρει πτυχίο και γίνει κάποτε Αρχιερέας. Μεγαλώνοντας τον εκτίμησα ιδιαίτερα κι εγώ. Μας εξομολογούσε στο χωριό την περίοδο που ήταν ηγούμενος στον Προφήτη κι έζησα από κοντά τον αγώνα του να διασώσει τα αρχεία του Μοναστηριού του Προφήτης Ηλία και να δημιουργήσει το πρώτο λαογραφικό μουσείο στο νησί. 

Την εποχή, που αγωνιούσα για το ποιο πρέπει να είναι το πρότυπο στη ζωή των ανθρώπων και κατά πόσο οι ακραίες απόψεις μπορούν να συμβιβαστούν και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε καλύτερο μέλλον, χρησιμοποίησα (πολύ παραμορφωμένη για λόγους αφήγησης) την φασματική εικόνα του, στο μυθιστόρημα μου «Το Φως του Κόσμου» επειδή αποτελούσε πάντα για μένα την ενσάρκωση του ανθρώπου που παλεύει με τον ίδιο τους τον εαυτό για να καταλάβει τι ο Θεός ζητά από αυτόν, πώς θα μπορούσε να θυσιαστεί για τον συνάνθρωπο, για να σμίξει τελικά με την αιωνιότητα του Θείου. 

https://mariasot.blogspot.com/2015/01/blog-post_13.html

Τυχαία βρήκα την επιστολή που μου είχε στείλει όταν διάβασε το βιβλίο μου

Η αντιπαλότητα που δημιουργήθηκε στο νησί, με επίκεντρο τον ίδιο και το έργο του, τον ανάγκασε να αποσυρθεί και να μονάσει στο Άγιο όρος χωρίς ποτέ ξανά ν’ αποζητήσει δικαίωση ή την επιστροφή στα εγκόσμια. Όσο και αν από κάποιους θεωρήθηκε ακραίος, δε μπορούμε παρά να υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της μέχρι τέλους αφιέρωσης σε αυτό που πίστευε, ένα ιδανικό πάνω από τις συνήθεις ανθρώπινες συμβάσεις, μια προσωπική σχέση με το Θεό. Άλλωστε ουδείς αλάθητος και ουδείς αναμάρτητος. Όλοι κρινόμεθα στο τέρμα αυτής της όλο εμπόδια διαδρομής και σίγουρα εκείνος τώρα προσεύχεται για όλους μας από τον Παράδεισο, στον οποίο πάντα ανήκε.

Όσοι έχουν δει την ταινία ή έχουν διαβάσει το βιβλίο «Άνθρωπος για όλες τις εποχές» (A man for all seasons του Robert Bolt -φιλμ 1966), που αναφέρεται στην περίπτωση του Thomas More, που εκτελέστηκε από τον Ερρίκο τον 8ο, γιατί εναντιώθηκε στο διαζύγιό που κατέληξε στην ίδρυση της Αγγλικανικής εκκλησίας, καταλαβαίνουν ότι οι άνθρωποι με απόλυτες αρχές συχνά συνθλίβονται από τις αλλαγές στην κοινωνία ή την Ιστορία. 

Η ζωή με δίδαξε ότι απόλυτες Αλήθειες δεν υπάρχουν, και έγινα δύσπιστη διαπιστώνοντας ότι ο φανατισμός είναι ακραίος ιδεαλισμός. Κάθε στιγμή όλοι ξαναζυγίζουμε τι είναι καλό και τι κακό σε κάθε περίσταση και η ιστορική συγκυρία συχνά μας τοποθετεί σε ρόλο θύτη ή θύματος, οπότε και χρειάζεται μεγάλο ηθικό σθένος για να μην προδώσουμε το χρέος μας προς τον συνάνθρωπο. Η δυσπιστία μου στην ηθική ακεραιότητα κάθε ανθρώπου, η αμφιβολία μου για τις μαζικές συνομολογήσεις, και η πίστη μου στην πολυχρωμία της ανθρώπινης Αλήθειας, και την αναγκαστική πολυφωνία της ιστορικής αρμονίας, δε με σταμάτησε από το να σέβομαι και να εκτιμώ εκείνους, που έμπρακτα αφιερώνονται σε ένα σκοπό ανώτερο από τον εαυτό τους και θυσιάζονται μέχρι το τέλος.

Και τώρα που το τέλος ήλθε μπορώ να πω ότι ο Ηγούμενος ήταν πραγματικά ένας «ΑΓΙΟΣ για κάθε εποχή».

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου