O Θεόδωρος -υιός Γρηγόρη Λαμπράκη- στο Επικρατείας της ΝΔ

     

      Πολλοί ξαφνιάστηκαν με την είδηση ότι ο Θεόδωρος, γιος του Γρηγόρη Λαμπράκη, περιλαμβάνεται στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ. Ειδικά όσοι από μας συνήθιζαν να πορεύονται κάθε χρόνο στις πορείες Ειρήνης, όπου άκουγαν από τα μεγάφωνα «Μαζί μας πορεύεται και  ο γιος του Γρηγόρη Λαμπράκη» και ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα.

       Ο υποψήφιος βουλευτής επικρατείας της ΝΔ κ. Θεόδωρος Λαμπράκης είναι γιος του από το γάμο του με τη Ρούλα Χαραλάμπους. Ήδη από το 1985 στην Ελευθεροτυπία αρ φύλλου 2.934 δημοσιευόντουσαν οι απόψεις του «ζω στο δικό μου κόσμο» «Γιατί όχι και με τη ΝΔ;» «Να είμαστε στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ» «Δεν ξέρω για παρακράτος, μόνο για Γκοτζαμάνη»

Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 25 Μαΐου 1997 δημοσιεύεται εκτεταμένη επιστολή διαμαρτυρίας του μετά από δημοσίευμα σχετικά με την παρουσία στην Μαραθώνια πορεία και τις συνεντεύξεις των δυο άλλων γιων του Γιώργου και Γρηγόρη από τις σχέσεις του με την Κων/να Κεράνη και Μαρία Τσιρώνη, οι οποίοι κατέληξαν σε άλλους πολιτικούς χώρους.

Δυστυχώς η περίπλοκη ιδιωτική ζωή του Γρηγόρη Λαμπράκη αποτελούσε ταμπού όλα τα χρόνια. Στο βιβλίο «Παρασύνθημα Λαμπράκης» 2003 που έγραψα με τον Πάνο Τριγάζη περιέχεται ένα άρθρο μου με τίτλο «Είμαστε όλοι παιδιά του» Σε αυτό έγραφα

«Τώρα, σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία του, άνθρωποι κάθε γενιάς, κοινωνικής προέλευσης και πολιτικής ή ιδεολογικής άποψης, ένα υπέροχο ουράνιο τόξο αγκάλιασε τη γη βροντοφωνάζοντας τα συνθήματα, που εκείνος σημάδεψε με το αίμα του.

Στην κάθε πορεία Ειρήνης ο Λαμπράκης πάντα συμπορεύεται μπροστάρης. Μαζί του κι όλοι εμείς: οι ασπρομάλληδες αντιστασιακοί, οι μεσόκοποι πια «Λαμπράκηδες», η γενιά του Πολυτεχνείου, τ’ ανυποψίαστα για κρατική τρομοκρατία νιάτα, οι ξεσηκωμένοι πια από τον καναπέ νυσταλέοι τηλεθεατές. Στην πρόσφατη πορεία επιτέλους τα κομματικά λάβαρα είχαν καταργηθεί, οι διαχωριστικές γραμμές είχαν διαλυθεί από την κοσμοπλημμύρα των ανένταχτων, όλων όσων πορεύονταν για την Ειρήνη και μόνο για την ειρήνη, στο Ιράκ και όχι μόνο. Κανείς πια δε δικαιούται πρωτοκαθεδρία, κανείς πια δε μπορεί να διεκδικεί εύσημα. Γιατί με τη Μαραθώνια πορεία και κυρίως με τον ηρωικό του θάνατο ο Λαμπράκης έσπειρε πλούσια τη ματωμένη ελληνική γη με σπόρο καρπερό για την Ειρήνη και τη Δημοκρατία, δυο αγαθά που δυστυχώς ποτέ δε θα πάψουν να απειλούνται. Κι όλοι εμείς, όσοι συμπορευόμαστε κάτω απ’ αυτά τα φλάμπουρα, είμαστε όλοι μας παιδιά του.» 

Όσο και αν η ΝΔ σήμερα χρησιμοποιεί μέσω του γιού του το όνομα του Γρηγόρη Λαμπράκη, όπως παλιότερα έκανε το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ με τους άλλους του γιους, ο Γρηγόρης Λαμπράκης ανήκει σε όλο τον ελληνικό λαό.     Αντί να αγανακτούμε με την ιεροσυλία της επιλογής του γιού, πρέπει απλά ν’ αναρωτηθούμε πού θα συμπαρατασσόταν ο ίδιος ο Γρηγόρης αν ζούσε σήμερα. Γιατί ο Γρ. Λαμπράκης είχε από τότε συνειδητοποιήσει την απλοχωριά της Αριστεράς και κατέβηκε στις εκλογές στον Πειραιά με την ΕΔΑ (με παράνομο το ΚΚΕ) για να  εισπράξει θλίψη όπως αποτυπώθηκε στο ημερολόγιό του (πριμοδοτήθηκε ο Αντ. Μπριλλάκης και τ’ αποτελέσματα έφεραν πρώτο το Μπριλλάκη με 14.618 ψήφους και δεύτερο το Λαμπράκη με μόλις 2.559 ψήφους). Αυτό δεν τον εμπόδισε ν’ αγωνίζεται για τους καταπιεσμένους, τους πολιτικούς εξόριστους, τους (από τότε) πλημμυροπαθείς των φτωχομαχαλάδων του Πειραιά, αν και δεν παραδεχόταν την ισοπέδωση της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας  του «μόνο η εργατιά είναι καλή», αλλά προπαγάνδιζε την αξία της μόρφωσης, το κύρος της επιστήμης.

Γιαυτό και πιστεύω ότι αν ζούσε σήμερα ο Γρηγόρης Λαμπράκης θα βρισκόταν δίπλα στο άλλο σύμβολο της Ελλάδας το Μανώλη Γλέζο στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί εδώ υπάρχει πραγματικά προοπτική και όραμα. Γιατί σε αυτές τις κρίσιμες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αιχμή του δόρατος για την απελευθέρωση από τη δουλεία των αγορών όχι μόνο της Ελλάδας  αλλά και της Ευρώπης.

                Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου