Η σοφία της Μοίρας

Η σοφία της Μοίρας

Θάπρεπε να το πω στο χρώμα του μενεξέ που βαριανάσαινε. 

Μα άφησα τη γλύκα του χαμομηλιού να μ’ αγκαλιάσει. Πόθησα τις συγκλίνουσες του έρωτα εποχές όπου της επιθυμίας ιδρώνει το ρετσίνι. 

Και τότε η νύχτα νύσταξε στον ώμο μου κι αποκοιμήθη το περιβόλι της προσμονής Ο ήλιος καρφώθηκε στο μέτωπο της Άνοιξης και το χαμόγελό σου πήρε το χρώμα του ωκεανού. Η γεύση των φιλιών σου είχε τη δύναμη των κυμάτων. 

Στο βράχο σκαλισμένη η σοφία της Μοίρας. 

Δεν υπήρχε ανάσταση στον κύκλο των μεταμορφώσεών σου. Υπάρχει μόνο το φως που αναδεύεται στις φυλλωσιές και καθρεφτίζεται στη ντροπή των σύγνεφων. Υπάρχει μόνο το νερό που κρύβουμε στις φούχτες της γης, που το συνάζουμε με φειδώ για να το μοιράσουμε απλόχερα στα χλοερά περβόλια. 

Καλλιεργούμε την ευπρέπεια στήνοντας καλύβια από λάσπη με σκεπές φύλλων. Λουζόμαστε στις νεροσυρμές και καλυπτόμαστε μόνο με το πολύχρωμο πέπλο της αθωότητας κάτω από το χαμόγελό μας. 

Ο χρόνος μπορεί και κοντοστέκεται. Δεν ασθμαίνει να προχωρήσει. Τίποτε δεν έχει περιορισμούς. 

Σε σταγόνες σιωπής μαζεύεται η μέρα και κουβέντα στην κουβέντα λύνονται οι αρμοί της νύχτας που σιμώνει. 

Θυμάμαι. Όσο στα χέρια σου μελετούσα τους χτύπους του ρολογιού, επιθυμούσα να γερνούν στο κορμί μου.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου