Χτυπώντας τις καμπάνες της Notre Dame



Χτυπώντας τις καμπάνες της Notre Dame

Όλα πεθαίνουν στη ζωή. Ελάχιστα επιβιώνουν στην πανανθρώπινη συνείδηση. Όπως επιβιώνει ο καθεδρικός  της Παναγίας των Παρισίων παρά την πυρκαγιά χάρη στο κλασσικό επικό μυθιστόρημα του Βίκτορ Ουγκώ.
Η εκκλησία που χρειάστηκαν αιώνες για να χτιστεί θα ήταν ένας ακόμη καθεδρικός παρά την κομβική του σχέση με την ιστορία του Παρισιού αν ο Ουγκό δεν την διάλεγε σα σκηνικό της συγκλονιστικότερης ερωτικής ιστορίας, πού όσο και αν διασκευάστηκε, εικονογραφήθηκε, κινηματογραφήθηκε δεν παύει να μένει επίκαιρη. 
Η "Παναγία των Παρισίων" δεν είναι απλώς μια καταγγελία για την κοινωνική ανισότητα, ένα αντιρατσιστικό μανιφέστο, μια αποκάλυψη της υποκρισίας των κληρικών, ένα ξεσκέπασμα της αναλγησίας των ισχυρών κάθε κοινωνικής δομής, μια καταγγελία της θρησκευτικής υποκρισίας, ένα παράπονο των απλών θνητών που δεν ευνοήθηκαν από τη μοίρα με όσα θεωρούνται αυτονόητα (υγεία, εξυπνάδα, ευμορφία), μια δυσπιστία απέναντι στην καλοσύνη των θεών και τη φυσική τάξη πραγμάτων, ένα μοιρολόι για την μοίρα των απόκληρων, μια επαναξιολόγηση της ομορφιάς, της ηθικής αξίας και του πλούτου. 
Αυτό που η Παναγία των Παρισίων θυμίζει στον καθένα μας είναι ο Καμπανοκρούστης, που όλοι καλά κρύβουμε μέσα μας ακόμη και αν περήφανα περιφέρουμε την ομορφιά της Εσμεράλδας στα πανηγύρια της ζωής. Είναι το τρυφερό μοιρολόι, που μαρτυρεί ότι δυστυχώς μόνο μέσα στο θάνατο η αληθινή αγάπη επιβιώνει.
Σήμερα που στην Ευρώπη το σκηνικό θυμίζει επιστροφή στο Μεσαίωνα των αποκλεισμών, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας μια μέρα σημαδιακή για τους Χριστιανούς, Μεγάλη Δευτέρα, η κατάρρευση του κλασσικού κωδωνοστασίου κατά την πυρκαγιά χτύπησε τις καμπάνες πολύ πιο δυνατά απ' όσο ο δύσμορφος Καμπανοκρούστης της. 
Ο καθεδρικός ναός σίγουρα θα ξαναχτιστεί σίγουρα συντομότερα απ' όσο χρειάστηκε για να χτιστεί και είναι ευτύχημα ότι πολλοί θησαυροί που περιείχε επιβίωσαν. Αυτό που πρέπει να αναγεννηθεί είναι οι ιδέες, που εξακολουθεί να συμβολίζει στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Και γιαυτό ποτέ δεν πρέπει να πάψουμε να χτυπάμε τις καμπάνες της συλλογικής συνείδησης.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Εικόνα
Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ        Πόρος. Το πρώτο επισκεπτήριο για τους νεοσύλλεκτους ναύτες και ψάχνεις για τη σωστή πύλη εξόδου κάπου εκεί κοντά στο ηρωικό αντιδικτατορικό «Βέλος» και ξάφνου πλημμυρίζει ο τόπος μπλε στολές μ’ άσπρα καπέλα τριγυρισμένα από παρδαλές αγκαλιές κι ο γιός σου ένας απ’ αυτούς.        «Ο ομορφότερος ναύτης!» σκέπτεσαι πριν τον σφίξεις στην αγκαλιά σου.        10 μέρες με τηλεφωνήματα πικρά. «Μας ξυπνούν από τις 5.... Μελάνιασε ο ώμος μου από το όπλο..... Φέρτε μου αντηλιακό, μας έφαγε ο ήλιος...και ωτασπίδες , 6 ροχαλίζουν στο θάλαμο...και τηλεκάρτες πολλές»       10 μέρες μ’ εκνευρισμό. «Πώς κακομάθαμε τούτη τη γενιά; Τι να λέγαν κι οι παλιότεροι με τα καψόνια;»       10 μέρες αγωνίας. «Καλομαθημένος. Μέχρι τώρα όλα του πήγαν τόσο καλά! Διαβάζεις τόσα! Μέχρι κι αυτοκτονίες στη σκοπιά.        Η Λυδία λίθος, Θ’ αντέξει; Πώς τον μεγάλωσα; Πόσο επηρεάσθηκε απ’ τον περίγυρο;»        -Πώς αντέχαμε εμείς; λένε οι παλιοί. Και μαρτυρούσαμε λόγω φρονημάτ
Διαβάστε περισσότερα

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Εικόνα
Το «εκρηκτικό δίδυμο της Δίβρης» όπως ο Τηλέμαχος έλεγε, πάνω στην πεζογεφυρα που κατασκεύασε  Η Δίβρη είναι τυχερός τόπος, επειδή έχει γεννήσει πολλούς άξιους ανθρώπους, που ευεργέτησαν τον τόπο και τους ανθρώπους του, αν και οι μεταγέστεροι σπάνια τους μνημονεύουν. Από παλιά καθένας με τα όπλα του, άλλοι από την Αμερική και άλλοι από τόπους ευθύνης στην Αθήνα, φρόντιζαν για την ευποιία και τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων της. Και βέβαια δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της Δίβρης, η αχαριστία των ευεργετημένων και η τάση των νεότερων να ξεχνούν τους αγώνες που προηγήθηκαν για να απολαμβάνουν οι ίδιοι όσα σήμερα θεωρούν φυσιολογικά στη ζωή τους. Ο Τηλέμαχος Φωτεινός ήταν η πρόσφατη χαρακτηριστική περίπτωση Διβριολάτρη, που κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία του πνοή φρόντιζε για το καλό της Δίβρης, την ώρα που το διαδικτυακό καφενείο (facebook) βούιζε από διάφορους «Σφήκες», που ανίκανοι να παράγουν οι ίδιοι μέλι, προσπαθούν να κεντρίσουν όποιον αποδεινκύεται πιο παραγωγικός.  Γνώρισα τ
Διαβάστε περισσότερα

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης

Εικόνα
Το κείμενο είναι εκλαϊκευμένη απόδοση της επιστημονικής μου εργασίας στο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών για την έδρα Ιστορία της Ιατρικής το 1991 Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης είναι το μοναδικό στον κόσμο υπόσκαφο Λεπροκομείο και λειτούργησε μέχρι το 1930 σε υπόσκαφα χτίσματα στην Καλντέρα κάτω από το ξωκλήσι του αη Γιάννη του Ελεήμονα.* Η ιδιαιτερότητα των καταλυμάτων δεν πήγαζε από προκατάληψη κατά των ασθενών, αφού η αρχιτεκτονική του νησιού στηρίζεται στα υπόσκαφα κτίσματα και επειδή την ίδια εποχή η κοινωνική κατάσταση ήταν φεουδαρχικής δομής, δηλαδή όλοι οι άκληροι αγρότες ζούσαν σε υπόσκαφα με μόνο εισόδημα ότι η φιλανθρωπία του αφεντικού προσέφερε. Τα λεπροκομεία ιδρύθηκαν στην Ευρώπη από το 12ο αιώνα και πήραν στη μεν Δύση τη μορφή απάνθρωπων γκέτο, στο δε Βυζάντιο λειτούργησαν μεν σαν χώροι απομόνωσης αλλά παρείχαν στοιχειώδη περίθαλψη πχ Βασιλειάδα. Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης ιδρύθηκαν πριν από τον 18ο αιώνα κατά τα Βυζαντινά πρότυπα, διό
Διαβάστε περισσότερα